Daar kwam de ling uit de plok hoem

Als we hier bezoekers krijgen gaat het vaak over het eenvoudige, niet-luxueuze leven dat we hier leiden. Maar is dat eigenlijk wel zo? In vergelijking met de gemiddelde Nederlander wel. Geen grote koel-vrieskast, geen televisie, geen wasmachine, geen vaste internetaansluiting, tot voor kort zelfs geen electriciteitsaansluiting, geen oven, geen 4-pitskookplaat, geen SUV maar een 11 jaar oude Toyota pickup, geen groot huis, maar een met één kamer en douche en wc buiten.

Vergelijken we het echter met de meeste Thai hier in het dorp, dan ligt het allemaal wat anders. Want die hebben geen dure fotocamera, laat staan 3. En geen bed met comfortabel zacht matras, niet overal zitjes in de tuin, geen elektrische kettingzaag en boormachine, geen verzameling kunstboeken en poëzie, geen airco op zonnepanelen, geen laptop, zelfs geen 11 jaar oude pickup. En al helemaal geen AOW. Ondanks de korting van 2% per jaar dat we niet in Nederland woonden, ligt die nog altijd fors boven het inkomen van de gemiddelde Thai.

Bovendien kunnen we de luxe die we dan zogenaamd ontberen gemakkelijk compenseren. Willen we een TV-programma écht zien, wat niet zo vaak voorkomt, dan kan dat ook op de telefoon of laptop. We kunnen ons zonnepanelen veroorloven, en gaan vrijwel dagelijks buiten de deur eten. En de was hoeft niet op de hand, maar kan in de wasserette. Hoezo niet-luxueus?

Hier om de hoek is trouwens een wasserette, maar die draait alleen koude wasjes en heeft geen drogers. Meestal is dat laatste geen probleem, maar momenteel is het regentijd en is de luchtvochtigheid zo hoog dat de was niet goed droogt. Sinds kort is er langs de weg naar de stad een wasserette gekomen waar je ook warm en heet kunt wassen én je was kunt drogen. Die luxe permitteren we ons zo nu en dan.

Vanmorgen zat ik wat mail te beantwoorden in de wasserette, terwijl de machine een hete was aan het draaien was. Ineens ging mijn telefoon. Ik zag dat het Khun Lek was. Lek woont met Sawat, de zus van onze vriendin Somtjid (de restauranthoudster die wel vaker in onze blogs voorbijkomt) aan een onverharde weg achter het dorpsrestaurant. Ik nam op.

“Sawadee krap Khun Lek. Sabaidee mai krap?” (Hallo Lek, alles goed? (Ik zal voor het gemak in het Nederlands verder gaan.))

“Hallo khun Fransoewah, waar ben je?” Ze klonk nogal opgewonden.

“Ik ben in de wasserette, de was aan het doen. Waarom wil je dat weten?”

“Khun Miekèw (zo spreken ze hier Mieke uit) kwam voorbij ons huis lopen. Ik vroeg waar ze heen ging maar begreep haar niet.”

Ah, daar kwam de ling uit de plok hoem, ofwel de aap uit de mouw. Mieke kwam in haar eentje langswandelen en dat was nog nooit eerder gebeurd. De Thaise nieuwsgierigheid was gewekt. Wat zou ze gaan doen? Ze had iets gezegd van koffie drinken, maar wist Fransoewah daar dan wel van? Want waarom was die er niet bij? Nou is het in Thailand heel gewoon om aan iemand die je tegenkomt vragen te stellen als “waar ga je heen?” of “waar ben je geweest?”, “met wie?”, “wat heb je gekocht?, “hoeveel heb je daarvoor betaald?” Maar met zo’n vraag gebeld worden, dat was toch echt nieuw voor me.

Ik kon haar geruststellen. We hadden met James, de vriend waar ik jarenlang wekelijks mee geschaakt heb, afgesproken bij een koffietentje net buiten ons dorp en Mieke had bedacht daar alvast heen te wandelen. Gerustgesteld hing ze op. Geen stiekeme escapades van Miekèw; Fransoewah wist ervan. Mieke heeft Lek nog even een foto gestuurd van de twee mannen waar ze haar afspraakje mee had.

Op de linker bank van voor naar achter Somtjid, Lek en Sawat

Is het bemoeizucht? Of grenzeloze nieuwsgierigheid? Of bezorgdheid? Het is in ieder geval heel Thais. Het past denk ik bij het leven in kleine hechte gemeenschappen. De sociale controle die in Nederland grotendeels verdwenen is. Te benauwend voor onze individualistische samenleving, maar de prijs is dat mensen zich niet meer veilig voelen op straat. Want als er wél iets verontrustends gebeurt wordt het ook niet meer gezien. Okee, we worden in de gaten houden. Maar gaat er iets niet goed of hebben we hulp nodig, dan wordt dat ook gezien.

Wij konden er in ieder geval ook hartelijk om lachen.


Stefan Kluth is een Duitser die in Thailand woont en hier met zijn videocamera mensen opzoekt om vast te leggen hoe ze wonen en wat ze heeft doen besluiten om naar Thailand te verhuizen. Vorige week was hij bij ons en zijn verslag staat nu op youtube. Leuk om te bekijken als je een indruk wilt krijgen van hoe we hier wonen, maar we nemen het je niet kwalijk als je hier en daar even doorspoelt. De video duurt namelijk bijna een uur; de eerste 35 minuten zijn lopend over het landje gemaakt. Je vindt de video op https://youtu.be/koH6slJLz50.