Niet naast onze kinderen

En dan ineens zijn de Thaise overstromingen in Nederland voorpaginanieuws.

Komt dat omdat inmiddels een gebied half zo groot als Nederland is ondergelopen? Nee, dat is het niet.

Is het dan omdat we in Nederland ineens beseffen dat we niks te klagen hebben, maar dat toch doen, terwijl de Thaise gedupeerden veel te klagen hebben, maar dat niet doen? Nee, ook dat is niet de reden.

Heeft minister Faber dan misschien de Thai die hun huis niet inkunnen, uitgenodigd om naar Nederland te komen, waar ze in ruimhartige samenwerking met de gemeenten opvanglocaties heeft ingericht, (de eerste is feestelijk geopend door haar partijleider,) met bordjes erbij: "Hier werken wij aan een veilig en warm thuis voor u." Helaas, dat is te mooi om waar te zijn.

Nee, de plotselinge belangstelling van kranten en nieuwsprogramma's was gewekt doordat er filmpjes circuleerden van olifanten in opvangparken die overstroomd zijn. Natuurlijk is het goed dat die belangstelling dan toch eindelijk gewekt is, maar het is wel tamelijk bizar dat de beelden van mensen in nood minder impact hebben dan die van dieren in nood, hoe afschuwelijk het voor die dieren ook is.

De hele perceptie van rampen is sowieso merkwaardig. Hoe dichter bij, hoe meer aandacht, dat is nog wel begrijpelijk. De kans is groter dat het jou zelf was overkomen. Maar die regel blijkt niet zo absoluut te zijn. Een aanslag in Damascus of Teheran wordt met een kort berichtje afgehandeld; een zelfde aanslag in het twee keer zo ver weg gelegen New York zal het nieuws een paar dagen beheersen. 

Als het gaat om de ernst van rampen, wordt vaak gekeken naar de aangerichte schade. Op die manier komen de enorme overstromingen die een groot deel van Thailand in 2011 troffen op ongeveer dezelfde hoogte als de overstromingen die in 2021 onder meer in Valkenburg, in een gebied dat veel en veel kleiner is, grote schade veroorzaakten. Als je dan bedenkt dat het merendeel van de Thai zich geen verzekering kan veroorloven, is duidelijk dat de schade in geld een slechte graadmeter is. Eigenlijk zouden we die schade niet langer moeten vaststellen aan de hand van wat verloren is gegaan, maar van wat is overgebleven. Thaise mensen van wie de volledige inboedel is weggespoeld hebben financieel vaak minder schade dan een Nederlander van wie alleen de keukenapparatuur onklaar is geraakt. Wie is nou eigenlijk het zwaarste getroffen?

Misschien moet ik minister Faber toch maar eens het hierboven beschreven idee van de opvanglocaties in overweging geven. Maar dan lees ik over een aanslag op een beoogde opvanglocatie voor asielzoekers in Ugchelen. Over spandoeken bij de naastgelegen school "Niet naast onze kinderen." Dat bericht kan ik niet met droge ogen uitlezen. Wat voor wereldbeeld krijgen die kinderen mee? Een waarin mensen ver weg die strijden voor hun bestaan eng zijn, en het maar uit moeten zoeken? Maar dieren, die moeten we helpen? Tja.

(Inmiddels hebben we ruim 500 euro aan donaties kunnen overmaken aan hulpverleners. In Thailand is dat best een substantieel bedrag, waarvoor het nodige aan levensmiddelen en andere eerste levensbehoeften voor getroffenen kan worden gekocht. Voor wie de eerdere blogs gemist heeft, nog één keer de bankgegevens: Triodosbank, IBAN NL89 TRIO 0198 3335 60, t.n.v. M.J.A.E. Kupers en/of F.C. la Poutré.)

Mussenissen

We hebben het in onze blogs bij regelmaat over wat er zoal leeft in en om ons huisje, en op ons landje. Maar ik geloof niet dat we jullie al eens hebben voorgesteld aan onze mussenfamilie, die met graagte fourageert op de voerbakjes die ik dagelijks bijvul. Eigenlijk bedoeld voor ons tamme valkparkietje Pieke, maar zij deelt haar eten zonder problemen met allerlei 'vogels van buiten', waaronder de munia's, myna's, duifjes, en dus ook de mussenfamilie. De voerbakjes zijn dus inmiddels groter geworden, en onze portemonnee leger. 

Al die families zijn in de loop van de jaren groter geworden, want er wordt druk genesteld, gepaard, gebroed en gevoerd onder ons dak, totdat er weer nieuwe generaties zelfstandige vogels worden opgeleverd die soms in de buurt blijven rondhangen.

De familie Mus is ons inmiddels zo vertrouwd geworden dat we ze namen zijn gaan geven, afhankelijk van hun gedrag en persoonlijkheid. Want ook al denk je al snel dat elke mus zo'n beetje hetzelfde is, niets is minder waar.

Het gaat wat ver om elke mus uit de groep hier te vernoemen, want het zijn er nogal wat, maar er zijn er natuurlijk altijd die er uitspringen. Net als bij ons mensen. 

Er is er eentje die opvalt omdat hij van die eigenaardige bewegingen maakt, dat is Spasmus.

Eentje die zijn religiositeit graag uitdraagt, we noemen hem Catechismus.

Eentje die qua formaat opvalt: een echte krachtpatser! Zijn naam is Muscles.

De laatste zien we vaker in een duel met ons vechtersbaasje, Musketier.

Er is er eentje die helaas wat misvormd is, door onbekende oorzaak. Heel lief, maar een echt Musbaksel.

Zo'n twijfelzuchtige, die alles ter discussie stelt: Musschien.

Eentje die de toekomst voorspelt, maar die kennen jullie al, heet Nostradamus.

Eentje die vaak van die schattige kreungeluidjes maakt, dat is Orgasmus.

En dan is er eentje met een spraakgebrek, ze kan de S niet zeggen, en stelt zichzelf voor als Mug.

Een opvallend vruchtbaar mannetje heet Humus.

Dan is er nog Dooie mus. Die doet het eigenlijk niet meer, maar we zijn er uiteraard toch blij mee.

Voorts, voor de diversiteit, hebben we er ook een van Turkse afkomst. Hij heet Mustafa.

Erasmus is de slimmerik van het stel.

Er is ook een vervelende, dyslectische mus bij, we noemen haar Muspint.

En eentje, die had wellicht helemaal bovenaan moeten staan, maar dat stuit ons beiden tegen de borst: een mus met blauw bloed, Wilhelmus genaamd.

Een haantje-de-voorste, en érg met zichzelf ingenomen, heet Narcismus.

Dan nog zo'n onzekere die zich overal aan vastklampt: Musketon.

Een onafscheidelijk koppeltje bff vriendinnen hebben we maar samen één naam gegeven: Damus.

Eentje maakt zichzelf graag wijs dat hij verantwoordelijk is voor het regelen van o.m. de lichaamstemperatuur. Dat is Hypothalamus.

Eentje met een toch duidelijk in het oog springende obesitas, de Plusmus.

Eentje zondert zich nogal af van de groep, en gaat slechts met tegenzin de deur uit: onze Huismus.

Rasmus is de reïncarnatie van een Finse popmuzikant.

En nog een interessante reïncarnatie, van de oma van Francois: Oremus

De derde duidelijke reïncarnatie is die van mijn eerste eigen hond, Wammus.

Hartstikke rechts en walgelijk rijk heet Elon Mus.

Eigenlijk hebben we er maar eentje zonder naam. Voorlopig noemen we hem Anonymus.

Tot zover het groepje exentriekelingen uit de mussenfamilie. De meeste anderen vallen toch wat minder op en die noemen we gewoon Mus. Dus.

-----

Naar aanleiding van onze vorige blog, over de wateroverlast in Noord Thailand, hebben we een aantal mooie donaties binnengekregen waarmee hulpgoederen voor gedupeerden kunnen worden gekocht. Hartelijk dank aan alle gulle gevers. De problemen zijn nog niet voorbij, dus bijdragen blijven welkom.