Zomerzonnewende

Vandaag precies 15 jaar geleden stapte ik, toen 50 jaar oud, in mijn Peugeot 404, toen 39 jaar oud, voor een rit die mijn leven ging veranderen. Dat dat ging gebeuren wist ik eigenlijk al wel, alleen hoe, daar had ik nog geen idee van, laat staan dat ik ook maar het begin van een vermoeden zou kunnen hebben dat deze rit  uiteindelijk in een kleihuisje tussen de Thaise rijstvelden zou eindigen. 

Rijden in de oude 404 was hard werken. Stuurbekrachtiging zat er nog niet in, schakelen was altijd weer een gevecht met het "pookje" dat aan het stuur zat en de koppeling vereiste veel spierkracht. Voor de handrem moest je diep onder het dashboard duiken en geluidsisolatie voor auto's moest nog uitgevonden worden. Maar ik was op weg naar de vrouw, toen 45 jaar oud, die ik al heel goed kende, maar nog nooit ontmoet had. Daar had ik wel anderhalf uur ongemak voor over.

Het verhaal begint een maand of 9 eerder, als een bliepje van mijn computer meldt dat iemand mij iets te zeggen heeft op ICQ. I seek you, zoals je de lettercombinatie uitspreekt, zegt de meeste mensen niets, maar vrijwel iedereen gebruikt tegenwoordig toepassingen die begonnen met ICQ. Het was de voorloper van programma's als MSN, Skype en Messenger. Binnen ICQ kon je een profiel aanmaken en andere gebruikers konden zoeken naar mensen die bepaalde interesses in hun profiel vermeld hadden. Die kon je vervolgens een tekstberichtje sturen. 

Na het uitwisselen van wat beleefdheden vroeg ik mijn ICQ-gesprekspartner of ze een speciale reden had om mij te benaderen, en dat bleek zo te zijn. Ze ging binnenkort in een opvangcentrum voor gibbons in Thailand vrijwilligerswerk doen en was op zoek naar mensen die zoiets al eens gedaan hadden. Ze had "gibbons" als zoekwoord opgegeven en voilà, daar kwam ik naar voren. "Raar," zei ik, "ik heb niks met apen en ik weet helemaal niks van gibbons." "Er zal toch iets in je profiel moeten staan waardoor ICQ denkt dat je iets met gibbons hebt", typte de onbekende. Ik besloot mijn eigen profiel er maar eens op na te lezen en kon weldra het raadsel verklaren. Tussen mijn favoriete cd's stond "Out of Season" van Beth Gibbons, de zangeres van Portishead. Lachend namen we afscheid.

Nu had ICQ allerlei handigheidjes die je tegenwoordig niet meer zou accepteren vanwege de privacy. Een daarvan was dat je het kon zien als iemand waarmee je ooit gechat had weer online was. Ik weet niet meer of ik het was die haar een paar weken later vroeg of ze nog informatie had kunnen vinden, of dat zij mij benaderde om te vertellen dat ze de cd van Beth Gibbons ook prachtig vond. In ieder geval raakten we weer even aan de praat en in de maanden erna chatten we ook af en toe met elkaar, meestal over muziek, film enzo. 

Waar chats (ook toen al) vaak het aftasten van mogelijkheden voor een relatie of avontuurtje waren, was dat aspect in onze gesprekken volledig afwezig. We waren ook geen van beiden op zoek naar een partner. Misschien was dat nou juist de reden dat we steeds verder de diepte ingingen, meer over ons dagelijkse leven gingen vertellen en levensvisies bespraken. Omdat we onszelf niet hoefden te verkopen of de ander niet hoefden te veroveren, was er geen reden om onze verhalen mooier te maken dan ze waren. Geleidelijk aan begonnen we elkaar behoorlijk goed te kennen. En geleidelijk aan begonnen we te denken: "dat is toch wel een verrektes leuke vrouw/man."

De maandelijkse chats werden tweewekelijks, wekelijks en uiteindelijk vrijwel dagelijks. ICQ had plaatsgemaakt voor Skype zodat we ook beeld hadden en het logische vervolg was dus dat ik op 21 juni 2006 Bathmen uitreed, op weg naar Brabant. Voor zover de vonk nog niet online was overgesprongen gebeurde dat op die dag wel. Niet lang daarna verhuisde ik naar Boxtel en trok Mieke bij me in. Boxtel werd Maashees en nu zitten we al weer ruim 4 jaar in Thailand. Dankzij een groep apen, een zangeres en een misverstand. We zijn maar eens luxe gaan eten vandaag. 

Vies verhaaltje

Het huisje moet hoognodig eens grondig gepoetst worden, maar we zijn behoorlijk druk met de voorbereidingen voor de komst van het paardje. Er moesten 30 betonnen paaltjes in de knoertharde grond gezet worden, waaraan lange bamboes als hekwerk zijn vastgemaakt. Sommige planten en bomen moesten worden verplaatst. En we gaan iedere middag naar Suriya toe zodat we als het eindelijk zo ver is weten hoe we met elkaar om moeten gaan. Dat moet dan allemaal naast de gewone dagelijkse klussen in de tuin, voor FERC en voor 2Xplain. De grote schoonmaak moest dus maar even wachten totdat Suriya er is.

Maar ja....toen Mieke vanmorgen yoga aan het doen was in het gastenhuisje en ik even iets uit onze kamer moest pakken rook ik het. En toen ik een uurtje later door de kamer naar de wc liep rook ik het weer. Ik hoopte heel erg dat het niet was wat ik dacht en dat het wel weg zou trekken. Helaas. Weer een half uurtje later moest Mieke even binnen zijn en toen ze weer naar buiten kwam bevestigde ze luid en duidelijk wat ik liever niet wilde horen: "er hangt een lijklucht binnen."

Hoewel ook lijkluchten uiteindelijk wel verdwijnen, zoals we uit ervaring weten als de honden weer eens lekker door een kadaver, liefst van een vis, hebben liggen draaien, leek ons het vooruitzicht van één of meer nachten in een stinkende kamer genoeg reden om handelend op te treden. Mieke had al een inspectie van de vloer gedaan en daarbij niets ontbindends aangetroffen. Het was nu duidelijk dat een en ander groots moest worden aangepakt. Alles wat los op de vloer stond moest eruit. Het voordeel van wonen op 20 vierkante meter is dat er niet al te veel in kan. De kratten met spullen die eerst onder het bed stonden hadden we na het bezoek van de spugende cobra al op de vliering gezet, om het voor slangen iets minder aantrekkelijk te maken. Dus met een kwartiertje stond alles op het terras. Ook nu was er geen lijk te bekennen. Maar de stank bleef.

Het leek ook wel of het bij de grond minder stonk dan op neushoogte. Dus moest het werkblad waar de nodige paperassen, boeken en andere spullen die eigenlijk in een kast hoorden lagen opgestapeld, ook maar eens worden doorgespit. Zoals altijd kon een deel van de papieren in de prullenbak; andere spullen konden op hun plaats, het werkblad werd overzichtelijk, maar de oorzaak van de stank was nog steeds niet gevonden.

Nouja, ik kan de spanning nog een tijdje blijven opvoeren, maar uiteindelijk vonden we het lijk heel oneerbiedig onder het huisaltaartje. Er lag een tamelijk dode slang en het licht reflecteerde mooi op de borrelende en gistende wond waaraan het beest vermoedelijk was bezweken. Er lagen ook wat kapotte schalen van gecko- of toekeh-eitjes. De meest aannemlijke theorie die we konden bedenken was dat de slang op zoek was naar versnaperingen, de eieren wilde verorberen en gegrepen is door een toekeh die daar niet van gediend was. En als een toekeh hapt, laat hij niet meer los. Met zijn kaken zet hij een klem en vervolgens wacht hij geduldig af tot de prooi het loodje legt. 

Het was trouwens niet "onze" toekeh die deze moord op zijn geweten heeft. In een eerdere blog heb ik al verteld dat hij behoorlijk was toegetakeld door een indringer. Hij leek weer wat op te knappen maar zocht opnieuw de confrontatie op en kwam daar nog zwaarder gewond uit. We zagen hem een tijdje niet, totdat hij een paar dagen achter elkaar overdag het terras op kwam. Meelwormen hoefde hij niet, water drinken deed hij wel. Nadat hij weer een paar dagen weg was gebleven en we (alweer) dachten dat hij nu toch wel dood zou zijn, kwam hij weer tevoorschijn. Maar een uur later was het echt gebeurd. We hadden net een boompje verplaatst en wat bananenblad geplukt om als placemat te gebruiken. Onze toekeh is nu waarschijnlijk de eerste wilde toekeh die in een lijkwade van bananenblad officieel is begraven. We willen onszelf graag laten geloven dat hij speciaal naar ons toe is gekomen om dood te gaan, zodat we niet in onzekerheid over zijn lot achterblijven.

Met de nieuwe toekeh hebben we natuurlijk nog wel wat moeite, na wat hij de onze heeft aangedaan. Met het killen van een slang heeft hij wel wat krediet verworven, alhoewel we graag hadden gezien dat hij dat buiten had gedaan. Vanmiddag hebben we toch maar een schaaltje meelwormen voor hem neergezet. We zijn vergevingsgezind.