Sinds 2001 zijn alle verkiezingen gewonnen door (aanhangers van) Taksin. Hij is met name populair bij de plattelandsbevolking. Nadat hij bij een eerdere coup (de afgelopen 80 jaar was er al 12 keer een) als premier was afgezet en naar Dubai gevlucht, werden de eerstvolgende vrije verkiezingen gewonnen door zijn zus. Die werd op haar beurt door de huidige junta afgezet en woont nu bij broerlief.
Het patroon is al heel lang hetzelfde: de Bangkokse elite versus de meerderheid van arme plattelandsbewoners botst en ontaardt in een steeds grimmiger strijd. De regering krijgt steeds minder grip op de situatie en uiteindelijk grijpen de militairen in. De huidige machthebbers hebben beloofd dat met deze coup een eind aan alle coups gemaakt zou worden. Daartoe is onder meer de grondwet aangepast, iets wat hier nog vaker gebeurt dan coups. De Senaat wordt voortaan benoemd in plaats van gekozen, en er is een maximum gesteld aan het aantal zetels dat een partij in het parlement kan innemen.
Om dat maximum te omzeilen richtten de Taksin-getrouwen vervolgens een tweede partij op. Onduidelijk was hoe zij de kiezers over beide partijen dachten te verdelen, maar voordat die vraag beantwoord kon worden kwamen zij met de geniale zet om de oudere zus van de koning als lijsttrekker naar voren te schuiven. Publiciteit verzekerd, maar omdat het koningshuis boven de partijen staat ging het feest niet door. De koning riep zijn zus tot de orde en de kiesraad verbood de nieuwe partij wegens pogingen het koningshuis te politiseren.
Nu wordt het dus afwachten. Gaat de partij van de huidige machthebbers winnen? Helemaal gerust zijn ze daar niet op, want een van de nieuwe partijen heeft een jonge, charismatische leider die verrassend populair is. Over een paar dagen weten we het.
Dat jonge charismatische leiders voor verrassingen kunnen zorgen weten ze in Frankrijk al een tijdje en hebben we in Nederland inmiddels ook ervaren. Toen ik het nieuws over de laatste dagen voor de verkiezingen en de verkiezingsuitslag las verbaasde ik me weer over het gemak waarmee mensen hun eigen herkomst vergeten. Baudet lijkt me, gezien zijn achternaam, net als ik een nazaat van een gelukszoeker, die vanuit Frankrijk of Wallonië een beter en veiliger leven in Nederland probeerde op te bouwen. Een voorbeeld van geslaagde immigratie dus, als je de immigranten maar wel even de tijd gunt om te integreren. Vandaag de dag vinden we Fransen en Belgen bij "ons" horen, maar 200 jaar geleden was het naar Frankrijk langer reizen dan naar Thailand nu. Als PVV of FvD het indertijd voor het zeggen hadden gehad hadden mijn voorvaderen mogelijk de Bartolomeüsnacht niet overleefd en zouden jullie het zonder "Op weg naar Thailand" moeten stellen. Al filosoferend moet ik denken aan een artikeltje over de verblijfsstatus van gevluchte Hugenoten, dat ik ooit voor De Speld schreef. Het blijkt nog steeds online te staan (https://speld.nl/2012/03/02/hugenoten-moeten-terug-naar-thuisland/).
"Een nieuwe lente en een nieuw geluid", orakelde de tweede man van het FvD. Nadat eerder de aanslag in Utrecht al ten behoeve van de stemmenwinst was misbruikt, moest ook de beginregel van het epische gedicht "Mei" er aan geloven. Dichter Herman Gorter, mede-oprichter van de Sociaal-Democratische Partij (later Communistische Partij Nederland) restte niets anders dan zich omdraaien in zijn graf. Misschien had hij de ontwikkelingen wel voorzien. "En ze werd blind met open oogen", schrijft hij verderop in Mei.
Maar ik dwaal af: onze blog gaat over Thailand. En de Nederlanders die hier wonen weten natuurlijk als geen ander hoe heerlijk het is om je als immigranten welkom te voelen in je nieuwe woonland. Zelfs al kom je er alleen maar omdat het leven er zo goedkoop is of de vrouwen staan te trappelen om met je te mogen trouwen. Gelukszoekers, zouden ze in Nederland genoemd worden. Bij de vorige Tweede Kamerverkiezingen stemden die gelukszoekers in meerderheid op de PVV.
