De vaart is een beetje uit de blogproductie. Van minstens 1x per week toen we net in Thailand zaten is de frequentie geleidelijk aan wat minder geworden, en nu zit er zelfs al een hele maand tussen twee blogs. Dat heeft natuurlijk alles te maken met dat er steeds minder gebeurt dat voor ons verrassend of nieuw is. Het huis is gebouwd, we zijn behoorlijk gewend aan hoe het hier werkt (of niet werkt) in Thailand en daardoor zijn de blogwaardige gebeurtenissen niet meer zo talrijk als 3 jaar geleden. Jaja, 3 jaar, zo lang zitten we hier inmiddels al.
Minder blogwaardig betekent gelukkig niet hetzelfde als saai. Dagelijks zien we weer verrassende tafereeltjes in de tuin. Zo hebben de kleine duifjes die je hier veel hebt twee bijzondere plekken uitgekozen om te nestelen. Eén paartje zit in een kam bananen die nog aan de struik hangt. Een slimme keuze. De Thaise duiven zijn net als de Nederlandse nogal gemakzuchtig bij het bouwen van een nest. Ze frotten een paar takjes door elkaar en dat moet het dan wezen. Het is een wonder dat zo veel nesten het houden en dat de eitjes er niet doorheen vallen. Wat dat betreft zitten de duifjes in de bananenstruik in een soort luxe villa. De kam bananen vormt een stevige en comfortabel voorgevormde basis voor het frommelnest. Het grote bananenblad erboven geeft een perfecte beschutting tegen de zon en onttrekt het nest aan de speurende blikken van roofvogels.
Het andere duivenpaartje zit in een plant die onderaan de dakrand hangt. Qua beschutting tegen zon en inkijk eveneens een perfecte plek, alleen regent het er iedere ochtend doordat Mieke een slim bewateringssysteem langs de dakrand heeft gemaakt. Maarja, duiven onder je dak, dat hep nie iedereen, dus heeft ze het sproeiertje boven het duivennest dichtgedraaid. De duiven zijn inmiddels aan ons gewend en vliegen niet meer op als we langslopen.
Wat we niet verwacht hadden, maar toch is gebeurd, is dat de toekeh weer twee eitjes naast de voordeur heeft geplakt. Vorig jaar had ze dat ook gedaan, maar daarna heeft ze telkens eitjes achter een van de kasten geplakt. Daar kwamen we onlangs toevallig achter. Van de eitjes naast de voordeur kunnen we de ontwikkeling goed volgen; extra leuk dus.
Het draakje, dat zich tot nu toe voornamelijk in de badkamer en in de planten rond het huis ophield, mag zich sinds een paar dagen officieel "huisdraakje" noemen. Het bivakkeert nu regelmatig binnen en laat zich zelfs uit de hand voeren. Tijdens het voeren krijgt het een bijzondere, feloranje kleur, hetgeen voor deze dieren een teken van aangename opwinding is. (Mocht je hieronder geen video zien, bekijk deze dan hier op youtube.)
Op nieuwjaarsdag werd onze vraag beantwoord of er tussen onze kippen ook hennen zaten, of dat het allemaal hanen zouden zijn. De 10 eieren die we in een hoekje onder het gras verstopt vonden gaven het ondubbelzinnige antwoord dat er minimaal één hen bij zit. We hebben nu het vermoeden dat het alledrie hennen zijn. Vooralsnog hebben we iedere dag een mini-eitje. Ook eten we nu bananen en papaya uit eigen tuin. De mangobomen staan in weelderige bloei. Als al die bloemen mangos worden kunnen we ons er straks ongans aan eten.
En dan nog even wat heel anders: voor een blinde vriendin is Mieke begonnen om gesproken beschrijvingen van ons landje op te nemen. Ze wandelt met haar telefoon rond en spreekt in wat ze zoal om zich heen ziet. Een podcast als het ware. We sluiten vanaf nu elke blog af met een podcast van Mieke. Klik hier voor aflevering 1.
