Een blogloze maand, dat zou een unicum in ruim 5 Thailandjaren zijn. Maarja, om dat te voorkomen moet er natuurlijk wel inspiratie zijn, en daar ontbreekt het al een tijdje aan. Het dagelijkse Thaise leven wordt voor ons steeds meer het gewone leventje en al die zaken die ons in het begin heel erg opvielen zijn intussen ook min of meer gewoon geworden. Uitweiden over dagelijkse dingetjes leidt al snel tot herhaling van wat al eerder hier geblogd is. Maar voor wat dieper gaande beschouwingen is dan weer die eerder genoemde inspiratie nodig die er nu even niet is.
De blogwriter heeft dus een writersblock, maar een volle kalendermaand zonder een blog, dat kan hij ook niet laten gebeuren. Dus gaat hij nou toch maar proberen van wat kleine typisch Thaise dingetjes een samenhangend verhaal te maken. En voor typisch Thaise dingetjes moet je in typisch Thaise winkels zijn.
In een stoffenwinkeltje in Chiang Mai's Chinatown bijvoorbeeld. Mieke was eigenlijk naar iets speciaals op zoek, maar mijn blik werd getrokken door een stofje dat wel eens geschikt zou kunnen zijn voor een nieuwe lungi. Totnutoe gebruikte ik Mieke's "duizenddingendoekjes" (dunne lappen stof die tijdens reizen te gebruiken zijn als kledingstuk, laken, handdoek, schaduwdoek en nog 996 andere toepassingen) als lungi, maar die waren al een aantal jaren oud toen we elkaar in 2006 leerden kennen. Ik doe pas iets weg als het echt totaal versleten is en voor alle duizenddingendoekjes op eentje na is dat inmiddels het geval. Ik bestelde 2 meter van de stof, maar daar werd met wat verwarring op gereageerd. Ik dacht dat dat kwam doordat stoffen normaal gesproken door de vrouw besteld worden en niet door de man, maar het probleem bleek gecompliceerder. "We don't sell meters. We only sell yards." Het hoge woord was eruit. Tja, als je alleen yards verkoopt en iemand wil 2 meter, dan houdt het op. Gelukkig zijn wij de beroerdsten niet. Even overwoog ik om dan maar 2,187227 yard te bestellen. Dat zou een beetje flauw geweest zijn, want ik kon wel raden dat het probleem van de verkoopster was dat ze alleen maar een maatstok van een yard had. Dus gingen we even later blij en opgewekt met 1,8288 meter de deur uit. Zolang ik onder de 80 kilo blijf is dat ruim genoeg voor een lungi.
 |
Lungi Die dag dat ik naar Mieke ben gegaan De koffie hebben we maar laten staan. Die doeken zijn nu bijna doorgesleten. Nudisme vindt men hier niet echt
verheven. |
Lampang is een klein stadje en lang niet alles is daar verkrijgbaar. Omdat de vijver bij het terras steeds meer in groene soep begon te veranderen wilde Mieke een vijverstofzuiger aanschaffen. Nu staat stofzuigen voor ons beiden niet hoog op de lijst van nuttige werken, maar andere manieren om het water helderder te krijgen faalden. Dus werd de stofzuiger online besteld en een paar dagen later afgeleverd. Met een Chinese stekker eraan. De kans dat we de leverancier zover konden krijgen om een ander apparaat, nu met Thaise stekker, te sturen leek ons nihil, dus ging ik op pad voor een verloopstekker. En daar liep ik tegen het typisch Thaise verschijnsel aan dat vrijwel alle verlengsnoeren en verloopstekkers geschikt zijn om een geaarde stekker in te steken, maar zelf geen geaarde stekker hebben. We hebben zelfs een haspel met speciale beveiliging zodat er uitsluitend geaarde stekkers in kunnen, maar de stekker van die haspel zelf is niet geaard. Voor een elektrisch apparaat dat we in het water moeten houden leek me dat geen goede keuze. Ik probeerde bij verschillende verkopers duidelijk te maken dat ik een verloopstekker met 3 pennen nodig had en al die verkopers demonstreerden me dat een 2-polige stekker ook in een 3-polig stopcontact paste. Je zag ze denken ฝรั่งแปลก (rare buitenlander), die stekker past toch gewoon.
Uiteindelijk heb ik gelukkig gevonden wat we nodig hadden. Met mijn aanwinst stond ik bij de kassa. Voor me was een wat oudere Thaise man met een weelderige grijze haardos aan het afrekenen. Op een gegeven moment keek hij me aan en begon breed te grijnzen. Hij zei iets tegen de vrouw die bij hem stond waarna ze beiden begonnen te schaterlachen. Ik had geen idee wat er zo leuk was en lachte vriendelijk terug, hetgeen maar beperkt zichtbaar was vanwege mijn mondmasker. Hikkend kwam de man nu naar me toe en begon iets te vertellen, vermoedelijk wat hem zo aan het lachen had gemaakt. Toen hij zag dat ik het niet begreep plukte hij eerst met zijn handen in zijn haar en zei "phom" (ik). Daarna pakte hij mijn baard en zei "khun" (jij). Hij begon weer onbedaarlijk te schateren. We hadden hetzelfde haar, alleen hij bovenop en ik onderaan mijn gezicht. Reuzegrappig, maar echt meeschateren in zo'n winkel lukte me helaas niet. Ik probeerde me wel voor te stellen hoe het zou zijn als deze man zo'n zelfde actie zou uithalen bij de kassa van de Gamma. Ik zou het hem afraden.
Nu het toch gaat over taferelen die in Nederland ondenkbaar zijn moet ik ook nog even de dierenarts noemen. Er is in Lampang een wat luxere dierenkliniek, die qua voorzieningen overigens nog niets is vergeleken bij een eenvoudige Nederlandse dierenartsenpraktijk, maar daar hebben ze eigenlijk alleen maar ervaring met honden en katten. En wij zaten met een zieke schildpad. We gaan niet tot het uiterste allerlei behandelingen laten uitvoeren, maar het probleem van de schildpad moest zo te zien redelijk makkelijk op te lossen zijn. In de luxere kliniek wisten ze er echter geen raad mee. Viavia hoorden we dat er net een nieuwe dierenartsenpraktijk was bijgekomen, met een dierenarts die gespecialiseerd is in exotische dieren. En inderdaad, die zag meteen wat er mis was. Tot zover niks bijzonders. Maar wat ik jullie niet wilde onthouden is het plaatje van dierenarts, assistente en Mieke die bij de schildpad op de grond zitten, geduldig wachtend tot het dier zich genoeg ontspant om een soort vocht-infuus aan te brengen. Dat duurde ruim een kwartier, maar daar zit niemand mee. Iedereen heeft alle tijd. Wat een heerlijk land, realiseren we ons dan weer.
Intussen worden hier in Thailand de inreisbeperkingen steeds verder versoepeld. Het is alweer 2 jaar geleden dat we voor het laatst vrienden uit Nederland op bezoek hadden. We redden het hier gelukkig prima met zijn tweetjes, maar kijken toch ook wel uit naar de bezoekjes die al zo lang zijn uitgesteld. Een dubbel gevoel, want we zitten nu, eind februari, met smogwaardes die nog niet eerder zo laag waren in deze tijd van het jaar, en we zien zelfs de bergen nog, die normaal gesproken rond de jaarwisseling in de smog verdwijnen om daar pas na de eerste regens weer uit tevoorschijn te komen. Het verminderde vliegverkeer speelt daar ongetwijfeld een rol in. En toch is er de behoefte om weer eens familie en vrienden te zien. We zijn net gewone mensen.
