Er gebeurt niets, maar dat schiet lekker op

Het is winter en dat is voor de meeste Nederlanders de beste tijd om naar Thailand te gaan. De afgelopen weken hebben we verschillende vrienden hier in Nang Lae ontmoet, er tijd mee doorgebracht en belevenissen uitgewisseld. Via de blog is er al veel nieuws doorgesijpeld naar de achterblijvers, maar een update van de stand van zaken op ons landje is er al geruime tijd niet geweest, zo meldde een van onze gasten. Ze heeft gelijk; allerlei (ons) opvallende aspecten van het leven in Thailand zijn beschreven, maar hoe het er met de bouw(plannen) voor staat is, voor de buitenwereld nog grotendeels een geheim. Tijd voor een inhaalslag.

In den beginne was er een rijstveld. Wie alle blogs trouw gelezen heeft weet dat daar inmiddels een vijver in gegraven is, een deel van is opgehoogd, een omheining om gezet is en twee lange wapperende vlaggen op geplaatst zijn. Het oorspronkelijke plan was om een achtkantig huisje te bouwen, klein van binnen (29m2) met een ruime overkapping en veranda (120m2). Voor de basisconstructie van vloer en dak lagen de tekeningen al klaar en was ook al een offerte gemaakt. Bij het huis moest nog een carport komen; in een auto stappen die in de Thaise zon heeft gestaan is geen pretje.

Allerlei factoren, waaronder die dat we zonnepanelen wilden installeren en regenwater opvangen, hebben ons nog eens goed doen nadenken over de plannen en uiteindelijk geleid tot andere inzichten. In plaats van de basis voor het achtkantige huis worden als eerste dak en vloer voor de carport gebouwd. De carport wordt wel flink wat groter dan eerst bedacht. Behalve een plek voor de auto moet deze namelijk ruimte bieden voor een huisjejeje van 4 x 5 meter met een halfronde half open badkamer en een ruime overdekte veranda. Zodra dat allemaal klaar is gaan we daar wonen en dan op ons gemak beginnen aan het achtkantige huis. Of misschien gaan we aan iets anders beginnen of helemaal nergens aan beginnen.

Waarmee we bij de nogal cryptische titel van dit verhaal zijn aanbeland. Want nadat alle voorbereidingen klaar waren bleek ineens dat de beoogde bouwers elders een grotere klus hadden en wij dus in de wacht moesten. Twee dagen later waren echter toch de gaten voor de fundering gegraven. Nadat die was gestort was de vloer aan de beurt, maar doordat het onverwacht begon te regenen kon dat niet doorgaan. Een dag later lag die er alsnog in.

En zo gaat het eigenlijk regelmatig. De ene dag horen we dat iets niet kan, een dag later is het gewoon gebeurd. Onze Thaise regelneef gaat morgen voor 4 dagen op stap en we hadden ons er al mee verzoend dat er vanaf het storten van de vloer niets meer zou gebeuren tot hij terug was. Tot hij gisteren meldde dat er, ook tot zijn eigen verbazing, al pilaren gestort waren en we vanmorgen vroeg snel een generator moesten aanschaffen, dan kan er maandag aan het laswerk voor de dakconstructie begonnen worden.

Intussen zijn ook de rioleringsbuizen aangesloten via de vetafscheider op de septictank, is er een put om het gezuiverde water te verzamelen om de tuin mee te bewateren en ligt er een fundering om de watertanks op te zetten. En passant hebben we ook de dakplaten besteld. Die willen we aan de binnenkant verven voordat ze gemonteerd worden en het wordt nog een flinke klus om de bouwers voor te blijven.

Zodra de bouwers klaar zijn, zijn we zelf aan de beurt. Nadat de kozijnen voor de deuren en ramen gesteld zijn komt er tussen de binnenste pilaren aan de binnenkant een vlechtwerk van bamboe. Daar tegenaan stapelen we de rijstkafzakken die we inmiddels aan het vullen zijn. De muren die zo ontstaan worden afgesmeerd met een mengsel van klei, zand en lime (ik weet de Nederlandse naam daarvoor zo gauw niet).

Wanneer het allemaal klaar is, dat weten we niet. Planning biedt hier eerder stress dan zekerheid. We zijn het van huis uit niet gewend, maar het heeft maar even geduurd voor we echt naar de Thaise stijl hebben kunnen omschakelen, maar het blijkt heerlijk relaxed om geen vastomlijnde plannen en planning te hebben.