Nieuwe bewoners

Het huis is nog lang niet af, maar de eerste bewoners zijn er al ingetrokken. Zo vonden we al kort nadat we met zakken stapelen begonnen waren de sporen van illegale bewoning. Tibbe bewees haar kwaliteiten op speurgebied door achter een paar tegen de muur staande deuren een toekeh te ontdekken. Hoewel we dat alleraardigste muggenvangers vinden, waren we minder blij met het feit dat ze zich blijkbaar graag in de rijstkaf ophouden en niet te beroerd zijn om daarvoor zakken stuk te bijten. Nadat we het beest tevergeefs vriendelijk hadden verzocht elders te gaan wonen, moesten we hardere maatregelen nemen. Met behulp van een bezem kregen we hem achter de deuren vandaan, waarbij hij onmiddellijk zijn staart afwierp, waarna we er een emmer overheen gezet hebben. Dat viel nog mee. Nu moest er iets onder de emmer geschoven worden zonder dat ie kon ontsnappen. Uiteindelijk is dat met een dun plankje gelukt. We hebben een mooie woonplek voor hem gevonden helemaal achter in de tuin. Iedere dag horen we hem wel een paar keer toekehhen.

Dat afwerpen van de staart waar ik over schreef is trouwens een bijzonder verdedigingsmechanisme. Een toekeh doet dat als hij zich bedreigd voelt. Die staart kronkelt nog een kwartiertje door. De aanvaller focust daar dan op, waardoor de rest van het beest door kan leven. Na een week of 3 is de staart weer aangegroeid, zij het ietsje korter.

Bij eerdere speuracties wist Tibbe ook al een keer een rattenfamilie op te sporen. Moeder rat had een nestje tussen de (toen nog) plat liggende deuren gefabriekt. Ze koos subiet het hazenpad toen we de deuren optilden. We konden het niet over ons hart verkrijgen om een moordpartij onder de kleintjes aan te richten. De volgende dag waren ze weg. Waarschijnlijk door moeder ergens anders heen gebracht en nu groot genoeg om aan onze rijstzakken te gaan knagen. Principes vragen soms hun prijs.

Een paar dagen geleden heeft een urntjeswesp haar urn tegen een muur in onze badkamer gemetseld. We konden het proces heel mooi volgen. Eerst werkt ze een flinke kwak klei tegen de muur, als een soort fundering. Dan begint ze daar haar urn op te bouwen. Iedere keer vliegt ze weg en komt terug met wat klei om verder toe te voegen. Uiteindelijk zie je dat hompje klei zitten met een onregelmatig gaatje erin. Maar dan gaat ze aan de rand zitten, met 2 voorpootjes om het gaatje gevouwen, en begint om het gaatje heen te draaien. Als een professionele pottenbakster werkt ze zo de rand omhoog tot het een keurige ronde opening is, die goed laat zien waarom deze wespensoort zo heet. Zodra het klaar is steekt ze haar achterlijf erin en laat er haar eitje los. Dan komt ze nog een paar keer terug om voedsel voor de larve te brengen, zodat die straks de eerste dagen geen honger heeft.

Een bijzonder beestje, dat lijkt te bestaan uit twee delen die door een heel dunne middenlijfje met elkaar verbonden zijn. Dat is nou echt wat je noemt een wespentaille.

Klik hier voor meer foto's

Kruiken

De poort staat inmiddels ook op zijn plaats. De onderste panelen staan al in de primer. Het motief met de veren komt ook terug in de metalen roosters die straks in de ramen komen. De smid heeft de veren in het hek iets te breed gemaakt, waardoor het meer bladeren dan veren lijken. Ook mooi. In Thailand gaat alles nou eenmaal vaak net wat anders dan de bedoeling was. Daar kun je je aan ergeren, of je accepteert het gewoon. Veranderen kun je het in ieder geval niet en de Thai zelf lijken er in het geheel geen last van te hebben. Mai pen rai (maakt niet uit) is een veelgebezigde term.

Je begrip van mooi en lelijk leer je hier sowieso relativeren. Of beter gezegd: je ontdekt hier dat "mooi" in veel gevallen een luxe-product is. Een huis is om te wonen, een kantoor om te werken, kleren zijn om je tegen de zon te beschermen. Aan de meeste huizen is niets of nauwelijks iets gedaan om ze te verfraaien. De kantoren van bijvoorbeeld de gemeente of de immigratiedienst zijn met ordners en mappen volgestouwde hokjes. En draagt iemand iets modieus, dan springt dat meteen in het oog. Wat dat betreft pas ik hier goed; zolang kleren nog niet echt versleten zijn hoef ik geen nieuwe.

Soms staat er in een winkel die voor het overige een enorme puinhoop is ineens een bosje bloemen. "Een vlag op een modderschuit" zouden we in Nederland zeggen. Maar goed beschouwd is het eigenlijk heerlijk dat je puur van dat bosje bloemen kunt genieten en de je schoonheid daarvan niet verloren laat gaan door je aan de omgeving te ergeren. We kunnen best wat leren van de Thai.

Hoe dan ook, wij zijn Nederlanders en we willen onze woonplek niet alleen functioneel hebben, maar ook mooi maken. Een van de wensen was om een paar manshoge waterkruiken op de kop te tikken. Vroeger stonden die bij zowat alle huizen om regenwater in te verzamelen, maar de kunststof tanks en de waterleiding hebben ze overbodig gemaakt. Een bedrijf niet al te ver weg bleek ze nog steeds te maken. Grote hilariteit toen Mieke liet weten graag de oude kruiken te kopen in plaats van de nieuwe. Rare jongens, die farang. De kruiken werden geheel op Thaise wijze afgeleverd. In de vrachtwagen zaten twee mensen en in de bak bij de kruiken nog eens drie. Met zijn vijven wisten ze de kruiken zonder enige andere hulpmiddelen dan twee planken ongeschonden op hun plaats te krijgen.

De eerste laag pleisterwerk is inmiddels aan de hele buitenkant van het huisje aangebracht. Het gaat om dikke moppen klei met zand, lime en stro, waarmee de diepere gaten en ruimtes tussen de zakken worden opgevuld. Die dikke laag moet een paar dagen drogen. De stenen muur van de badkamer behoeft niet zo'n voorbewerking. Daar is vandaag al een deel van de finale afwerklaag aangebracht. Dat geeft een mooi beeld van hoe de muren er straks uit gaan zien.

Omdat het 's middags te warm is om te werken kunnen we dan andere dingen doen, zoals niksen of het lelijke prikkeldraadhek dat de huisbaas tussen zijn grond en die van de buren heeft geplaatst voorzien van een positieve tekst.

Voor uit eten gaan is er ook altijd wel tijd. Dat is hier zo goedkoop dat je er zelf niet voor kunt koken. Dat doen we dus ook niet of nauwelijks. Het jaarlijkse 11-maart-etentje mocht wel wat luxer. Moet ook kunnen, zo af en toe.

Meer foto's: klik hier

Blogmagazine

Niet iedereen heeft internet. Voor een tante van Mieke die in Amerika woont en de blogs niet kan lezen, hebben we een magazine-versie van de blogs uit 2017 gemaakt. Die kan je vervolgens ook weer online doorbladeren (maar als het goed is heb je alles al gelezen :-))

In Thailand, 2017

By Mique en François

Bouw-update

Oei, de laatste blog is alweer van 3 weken geleden. Dat heeft er alles mee te maken dat we nu volop met het huis aan de slag zijn. De basisconstructie is klaar en nu is het onze beurt. De laatste update over de bouw is van begin januari. Hoog tijd dus om te vertellen hoe het er nu voor staat.

Terwijl de bouwploeg met fundering, vloer en dakconstructie aan de gang was zijn we zelf begonnen met het vullen van zakken met rijstkaf. Die moeten uiteindelijk de muren van het huisje gaan vormen. De eerste partijen zijn we gaan vullen bij de kleine rijstmolen in Nang Lae, maar daar was het einde al snel in zicht. Een grotere rijstmolen wilde wel een lading rijstkaf komen bezorgen. "Een auto, ongeveer net zo groot als die van jullie" was er verteld, maar er was niet bijgezegd dat die ongeveer 5 meter hoog opgeladen zou worden. Daar konden we dus wel mee vooruit.

De bouw vorderde gestaag, waarbij er regelmatig iets net wat anders ging dan de bedoeling was, maar dat is iets waar je maar beter aan kunt wennen als je in Thailand woont. En wat we vooral niet uit het oog hebben verloren is dat het meeste gewoon goed ging en er geleidelijk aan een prima basis voor het mudhouse begon te ontstaan. De bouwploeg bestond uit heel vriendelijke vakmensen, waarmee we zo goed en zo kwaad als het ging een praatje konden aanknopen en die zonder morren al onze vreemde farangwensen vervulden. De Arbowet is hier overigens nog niet echt van de grond gekomen.

Nadat de basisconstructie voltooid was kwam er ook nog een mannetje om de muur van de half-open badkamer te bouwen; een klusje dat we eigenlijk zelf hadden willen doen, maar dat was blijkbaar verkeerd overgekomen. De man bouwde uiterst zorgvuldig en besteedde de grootste zorg aan de golven en openingen die we hadden ingetekend. We durfden hem eigenlijk niet goed te vertellen dat we zijn vakwerk uiteindelijk onder een mix van klei, zand en lime zouden verstoppen. Toen hij dat eenmaal toch doorhad bleek hij mateloos geboeid door onze plannen, en sindsdien komt hij om de paar dagen even de vorderingen bekijken.

Intussen waren wij druk met het splijten van bamboe, het vlechten van trellissen, en uiteindelijk het stapelen van de zakken. De onderste laag zakken is gevuld met ruwe kiezels. Die is bedoeld om optrekken van vocht te voorkomen en afvoeren daarvan te vergemakkelijken. De tweede laag zakken is gevuld met zand, en daarna komen 20 lagen rijstkafzakken. Alle zakken worden aan de trellis gebonden. In elke 3e rij worden door de zakken lange bamboe pennen geslagen, zodat ze vast verankerd zijn aan de rijen daaronder. Gisteren werd de laatste opening gedicht.

Terwijl ik op de ladder bezig was met de bovenste rijen, was Mieke verschillende mengsels van klei, zand, rijstkaf en lime aan het testen. Ze heeft proefvakken gemaakt op de badkamermuur en daaruit ontstaat al een goed beeld van de beste mengsels. Er is namelijk geen standaard-verhouding aan te geven, omdat de samenstelling van met name de klei heel erg kan verschillen. Hier in Lampang zitten we in hét kleigebied van Thailand en de zakken die we hier kopen bevatten zowat pure klei.

Nu worden eerst de diepere gaten en naden volgestopt met het kleimengsel waaraan stro is toegevoegd. Als die klus geklaard is komen er meerder lagen overheen, waarin de stro is vervangen door rijstkaf. De stro en het rijstkaf geven uiteindelijk een zekere elasticiteit aan de kleimuur mee, waardoor er minder snel scheuren ontstaan. Uiteindelijk staat er dan een dikke ruwe muur, die met een mix van lime en zand wordt afgesmeerd. Daarmee wordt de muur waterbestendig en iets minder ruw.

En passant heeft Mieke ook de oude deur, die al een aantal maanden in Nang Lae in de kelder stond en inmiddels in het huisje op zijn plaats staat, geschilderd. Ook de kozijnen zijn al aan de beurt geweest, waarbij de Thai ongetwijfeld weer hoofdschuddend staan te kijken. "Die farang kunnen niet eens mooi dekkend schilderen", zullen ze wel denken.

Uiteraard moesten de mooie deurknoppen er ook meteen op.

Vanmorgen heb ik een van de pilaren voorzien van een rondeel, dat meteen nadat het af was is verdwenen achter de laatste zakken, die de pilaren moeten wegwerken. Leuk idee dat ons huis een verborgen rondeel bevat. Daar kunnen archeologen straks hun hoofd over breken.

Ondertussen is ook de weg afgewerkt met grond en klein puin en zijn de palen voor de poort geplaatst. Binnenkort komt deze er dan in, waarna het in- en uitrijden allemaal wat makkelijker wordt. Voorlopig zijn we nog wel even zoet met kleien en met water- en stroomvoorziening. Het begint al warm te worden, dus we starten vaak al om een uur of 6 en werken dan tot de middag. Na de siësta doen we boodschappen of lamballen wat. Een geplande einddatum hebben we niet in gedachten. Het is in Thailand beter om je maar over te geven aan hoe de dingen gaan.

Het is leuk om te merken hoe ook hier volop sprake is van seizoenen. Veel mensen denken dat die er in de tropen niet zijn. Hier merken we het onder meer aan de vogelgeluiden. Zo is Piet van Vliet onlangs weer neergestreken in onze straat. Hij doet me denken aan een deel van de Thailandgangers: voortdurend klagen, maar toch telkens weer terugkomen. Wij hebben niks te klagen, dus we blijven gewoon lekker hier.