Ananasoverschot

Over Thailandgangers gaat wel het verhaal dat ze liefhebbers zijn van vruchten, en dan met name de verboden vruchten. Hoewel daarover hele sappige verhalen te schrijven zijn, houd ik me bij dit blog bij non-fiction. De vruchten waarvan we hier genieten vallen niet in de categorie "verboden' maar zijn niettemin uiterst sappig. Sommige zijn al eerder voorbijgekomen. Ook voor mijn eigen overzicht van wat ook al weer wat was, zet ik ze maar eens bij elkaar.

In Chiang Dao werden we door de pluksters in de bergen rond ons huisje regelmatig getracteerd op bananen en papaja. Die zijn, evenals de mango's genoegzaam bekend in Nederland, dus daar hoef ik verder niet te veel over te schrijven. Wel leuk om te weten is dat je hier een soort minibanaantjes hebt (finger-bananas, kleiner nog dan die op de foto), die nog net wat smaakvoller zijn.

Hier in Nang Lae groeien de mango's in de tuin en komen we erachter dat je, net als bij papaja's, zoete en zuurdere varianten hebt. Hier groeit vooral de laatste. Als je die in je ontbijt doet valt het wat tegen, maar in je warme maaltijd passen ze prima. Ook de (water)meloenen zijn natuurlijk al bekend. Wat ze, net als alle fruit, hier anders maakt zijn de lage prijs en het feit dat je er zeker van kunt zijn dat je een rijpe vrucht koopt. Dat was bij de Plus in Vierlingsbeek nog wel eens anders.

Op nu, naar de (voor ons) nieuwe smaken.

Salak

Op de markt in Chiang Dao kochten we de voor ons onbekende salak, of slangenvrucht. Zo genoemd omdat de schil wat doet denken aan een slangenhuid. Ziet er gepeld niet heel aanlokkelijk uit, met wat donkere vlekken op het vruchtvlees, maar smaakt lekker, een beetje als licht gefermeteerde ananas.

Tja, en dan naar deze wat peervormige vruchten. We kregen ze van een vrouw aan de overkant van het kanaal, toen we gingen kijken of we haar huis misschien wilden huren. Dat huren is niet doorgegaan, en de naam van de vruchten ben ik vergeten. Wel dat ze een beetje droog smaakten; niet dat goddelijke sappige wat veel vruchten hier hebben.

Mangosteen

De mangosteen is juist wel ontzettend sappig. Er zit een flink dikke schil omheen die je opent door er gewoon met je hand hard op te drukken. Dan scheurt ie open en kun je de vrucht eruit halen. Het is een bolletje dat uit partjes bestaat, net als een mandarijn. De pit is relatief groot, het vruchtvlees moet je er een beetje afsoebelen, maar dat is de moeite meer dan waard.

Opengedrukte mangosteen en een bosje lychees

Door naar de lychee. Die hoeft eigenlijk geen introductie voor wie wel eens de chinees bezoekt. Meestal alleen in blik, maar soms ook in Nederland wel in de schil verkrijgbaar. De keren dat ik ze vers kocht in NL viel de smaak flink tegen. Gewoon niet goed gerijpt. Hier druipt het sap van je vingers als je de schil eraf pelt. Heerlijk.

Ramboetan

Ramboetan is familie van de lychee. De vrucht is ook bekend als harige lychee en ik schreef er al eerder in een blog over, dus ik kan het hier kort houden.

Long kong

Het is een beetje een onooglijk vruchtje, de long kong. De schil is hard, vergelijkbaar met de lychee, alleen wat minder ruw. Bij het pellen komt er een kleverig stofje vrij, vergelijkbaar met het spul dat onze schorseneren de bijnaam keukenmeidenverdriet heeft opgeleverd. Het is gelukkig wel iets makkelijker van je handen te wassen dan het schorsenerenspul. De vrucht die tevoorschijn komt bestaat uit partjes, als een mandarijn, en is lekker friszuur van smaak. 

Jackfruit

Niet normaal meer, zo lekker. Een gigantische vrucht. Hij groeit hier ook in de tuin. Een mengsmaak van ananas, kokos, mango en nog meer lekkers. Op de foto hieronder krijg je een indruk van de grootte; ik heb er een appel bijgelegd om te kunnen vergelijken.

Santol

Santol is een vrucht ter grootte van een flinke sinaasappel, met een leerachtige schil. Je opent hem door hem door het midden een stuk open te snijden en dan de helften van elkaar af te draaien. Er komt dan een merkwaardig, niet heel aantrekkelijk uitziend landschap tevoorschijn. De witte, naar boven uitstekende substantie (de zaadmantels) en de binnenste schil zijn eetbaar en smaken heerlijk fris zuur. Jammer genoeg zitten de zaadmantels flink stevig aan de pitten vast, zoals bij een net-niet-rijpe pruim. Daardoor kan je niet alles opeten. Met de pitten is het trouwens oppassen, want er zitten messcherpe punten aan. Doorslikken is gevaarlijk.

En dan natuurlijk nog even iets over de titel van dit verhaal. Een week of wat geleden betaalden we, afhankelijk van het formaat, 35 tot 60 baht voor een ananas. Dat is ongeveer 0,90 tot 1,50 euro. Voor die hoogste prijs had je dan wel een flinke knoepert, en net als met het andere fruit, een waar het sap uitspoot als je er een mes in zette.  De afgelopen weken daalden de prijzen naar zo'n 25 tot 40 baht en van de week stonden ze op een markt te koop voor 20 baht. Dacht ik. Ik pakte een grote sappige en overhandigde mijn briefje van yie sieb. Dat leidde tot verwarring. "Saam" zei de verkoopster. Dat betekent drie. Wou ze nou saam sieb hebben terwijl er yie sieb op het bordje staat? Ik wees op het bordje en zei nog maar eens "yie sieb". Nu knikte ze begrijpend en pakte er nog eens twee ananassen bij. Ze bleken saam voor yie sieb baht te zijn. Ik zag nu ook op een ander bordje "sieb" staan. Eentje voor sieb, drie voor yie sieb dus. Nog geen 7 baht per ananas, ofwel nog geen 20 cent. De vroege regens schijnen een overdadige ananasoogst tot gevolg te hebben en het ananasoverschot doet de prijzen kelderen. Ook hier op de markt werkt dat zo.

Intussen hebben we mooi uitzicht op de lamyai-boom. Barstensvol zit ie. Nog een goede maand, dan horen jullie hoe die smaakt.

Lamyai

Effe een printertje kopen

Printers... die krengen blijken hier veel duurder te zijn dan in Nederland. En een printje laten maken bij de copyshop kost bijna niks. We hadden daarom nog geen printer aangeschaft, maar toen we van de copyshop een usb-stick terugkregen met een virus erop, vonden we het toch tijd worden voor een eigen printer. Bovendien kunnen we dan makkelijker zo nu en dan eens een foto voor iemand printen. We maken veel foto's, ook van mensen uit de buurt, en een printje daarvan als dank wordt zeer op prijs gesteld.

Op naar de Makro dus, maar de printer die we graag wilden was er duurder dan bij de Big C. Dan toch maar naar de Big C, maar je raadt het al: de betreffende printer was uitverkocht. Terug naar de Makro was echt een brug te ver, dus we besloten de plaatselijke middenstand te stimuleren en bij de winkel in computers en witgoed (dat in Thailand meestal rozegoed, blauwgoed, groengoed en oranjegoed is) waar we ook onze koelkast (grijsgoed) gekocht hadden binnen te stappen.

Zoals in veel Thaise winkels liep er ongeveer 5x zoveel personeel rond als er klanten waren. "Onze" printer stond niet tussen de uitgestalde printers. "Are these the only printers?" "Yes." Teleurgesteld liepen we weer naar de uitgang, maar onderweg zagen we tot onze verrassing nog een afdeling met printers. Na het nodige wikken en wegen, en online specificaties opzoeken, was de keuze gemaakt. We wezen de printer aan die het moest gaan worden en keken nog even in de winkel rond terwijl het personeel de aankoop gereed kon maken om mee te nemen.

Het duurde een kwartiertje totdat de verkoper zich meldde met het verzoek om even mee te lopen. Hij wees de printer aan en vroeg of dat degene was die we wilden hebben. Ja, dat wilden we wel, en graag met een extra setje inkt. Na weer een kwartiertje kwam de verkoper met allerlei papieren bij de servicebalie, waar al die tijd drie medewerksters zaten te wachten op klanten. Ik moest een ID-bewijs laten zien, waarna er van alles in de computer werd ingevoerd en ik een minuut of 10 later kon betalen.

Vervolgens was het weer een tijdje wachten, tot ik verwezen werd naar een andere hoek van de winkel. Daar stond onze printer, gekoppeld aan een computer, en er zat een medewerker te muisklikken en schermstaren. Er gebeurde duidelijk wat, al had ik geen idee wat dat dan precies was. De verkoper stond erbij te kijken. Hij leunde even over de balie om op het scherm te kijken. "Five minutes" zei hij. Ik had nog altijd geen idee waar ik op stond te wachten en leunde ook maar eens even over de balie om op het scherm te kijken. Hoewel ik de Thaise tekst niet kon lezen snapte ik ineens waar ze mee bezig waren: het blauwe balkje dat de voortgang van een bewerking laat zien is namelijk universeel. De technicus was de driver aan het installeren op zijn computer, maar die computer nam daar rustig de tijd voor.

Uiteindelijk was de driver geïnstalleerd en werd duidelijk waar alle gedoe nu voor nodig was: er werd een proefprintje gemaakt om me te laten zien dat de printer naar behoren werkte.

Nu was de printer klaar om te worden ingepakt. Met twee man werden de vier piepschuimen beschermstukken op de hoeken geplaatst. Dat kan echter maar op één manier, dus er werd druk gepuzzeld. Naast ikzelf waren er nog drie medewerkers als publiek bij deze fanatieke strijd aanwezig. Uiteindelijk zat alles in de doos, alleen bleef er één stukje karton over waar toch echt iets ingezeten moest hebben. De gebruiksaanwijzing werd dus weer uit de doos gevist. De hoekstukken bleven daarbij gelukkig op hun plaats.

Beschroomd kwam de verkoper melden dat het hulpstuk om cd's te printen er niet bij zat. Misschien had ik nu om een forse korting moeten vragen, maar we hebben geen cd-speler in de computer, dus we verwachten niet ooit cd's te moeten printen. Dus ik zei "mai pen rai", de gebruiksaanwijzing ging weer in de doos, en ik wilde hem aanpakken, maar dat ging natuurlijk niet. Er moest plakband tevoorschijn getoverd worden en de boel werd netjes dichtgeplakt.

Toen kwam de printertester achter zijn balie tevoorschijn met in zijn hand het lege stuk karton waar het ontbrekende cd-printhulpstuk in had horen te zitten. Verwarring alom, want het hulpstuk was er weliswaar niet meer, maar het karton maakte natuurlijk toch deel uit van mijn aankoop. Er kwam al een schaar tevoorschijn, maar gelukkig kon ik duidelijk maken dat ik het niet erg vond om zonder het kartonnetje te vertrekken.

Wederom deed ik een poging om de doos op te pakken, maar wederom werd me dat belet. De verkoper tilde de doos op en liep naar de uitgang. Twee anderen hielden de deur open, ik wees welke auto de onze was, de verkoper zette de doos netjes op de achterbank, waide en kapunkrapte en zo vertrokken we anderhalf uur na binnenkomst met onze printer. Zonder cd-printhulpstuk, maar wél getest. Oja, en zonder het gevraagde extra setje inkt.

Tijdens het wachten voel je de ongeduld-stress regelmatig opborrelen. Als Nederlanders zijn we immers niet meer gewend om te moeten wachten in een winkel. Maar dan herinner je jezelf eraan dat je jezelf had beloofd om je bij elke (in onze ogen) onlogica onvoorwaardelijk neer te leggen. En uiteindelijk besef je dat er een verkoper, een tester, een hulp-inpakker en een servicedeskmevrouw bezig zijn om jouw aankoop in orde te maken. Én dat je helemaal geen haast hebt. In Nederland is de service voor de klant afgeschaft; hier is het misschien wat te veel van het goede. Ik weet wel waar mijn voorkeur naar uit gaat.

Rozengeur en maneschijn

Sinds kort verschijnt er af en toe een van onze blogs op Thailandblog. Thailandblog is eigenlijk meer een forum, waar mensen die iets met Thailand hebben informatie uitwisselen, vragen stellen, antwoorden geven en het leven in Thailand becommentariëren. We hebben er een soort haat-liefdeverhouding mee. Er zitten namelijk nogal wat mensen die het niet na kunnen laten om te klagen over en te mopperen op van alles en nog wat. Ook zitten er de nodige adviseurs die vooral vinden dat je niet moet doen wat je van plan bent, en heel veel "ervaringsdeskundigen" die bij iedere vraag of blogje laten weten dat we nu weliswaar nog heel enthousiast zijn, maar dat dat nog wel eens anders gaat worden. Daartussen is er ook een grote groep bezoekers die zinnige antwoorden op je vragen geeft. Dat we goed geïnformeerd aan onze visumaanvraag en uiteindelijk aan onze verhuizing konden beginnen hebben we dan ook mede aan Thailandblog te danken. Al die informatie is ook elders te vinden, maar hier staat het allemaal lekker bij elkaar.

De beheerder van Thailandblog vroeg ons of hij blogs van ons mocht overnemen, en dat vonden we goed, als we tenminste vooraf even een berichtje krijgen zodat we per blog kunnen checken of er geen al te persoonlijke zaken in staan. Als lezers van onze blog hebben jullie tot nu toe vooral allerlei positieve verhalen te zien gekregen. Na mijn inleiding hierboven zal het niemand verbazen dat de ervaringsdeskundigen zich af en toe roeren in de reacties op onze blogs, hoewel we gelukkig merendeels positieve reacties krijgen.

Vandaag wil ik de ervaringsdeskundigen eens even in het zonnetje zetten. Ze hebben namelijk helemaal gelijk. Het is hier echt niet louter rozengeur en maneschijn. De ellende begon eigenlijk al in Chiang Dao, waar we een bijennest boven de deur van ons tijdelijke verblijf hadden. "Om 6 uur zijn ze weg" stelde de verhuurder ons gerust, zonder erbij te zeggen dat ze de volgend ochtend om 6 uur weer terug waren.

In het huurhuis dat we daarna betrokken ging de stroomvoorziening de eerste avond al stuk, en de nieuwe boiler die "dinsdag" zou komen was er nog steeds niet toen we na twee maanden naar Nang Lae vertrokken. In Nang Lae is overigens de boiler aangevreten door beessies, dus hier is ook geen warm water. Warm weer is het wel. Een paar weken geleden was het nog 40 graden. Nu is het rond de 33, maar omdat de luchtvochtigheid hoog is voelt het als meer dan die 40 graden van een tijdje terug en zitten we volop te zweten.

Dan "ons" landje. Eerst bleek al dat het niet het aangewezen lapje was, maar het stuk grond ernaast. Nadat al snel begonnen kon worden met het graafwerk bleek het regenseizoen er dit jaar extra vroeg zin in te hebben en ligt het werk als gevolg van de nattigheid al een paar weken stil. Intussen zitten we in een huurhuis in Nang Lae dat langzaamaan begint te ontbinden. Tegelvloeren kraken en tegen een betegelde wand aanleunen is onverstandig. We hopen dat de plafonds het houden totdat we weer vertrekken. Vorige week begon er een waterleiding te lekken, gelukkig niet te hard, maar de te hulp gesnelde klusjesman had helaas geen ervaring met de zwarte waterleidingbuizen; hij werkte altijd met blauwe. Nooit meer iets van hem vernomen.

Toen we vrijdag terugkwamen van een etentje met de buren stond de kelder blank. De put waar het water in moet worden opgevangen was vol en de pomp die erin staat doet het niet. De airfryer, het enige elektrische keukenapparaat dat we uit NL hadden meegenomen, stond op de grond in het water, en een paar pannen dobberden vrolijk rond. Buurman kwam te hulp met zijn dompelpompje, maar de volgende ochtend, toen het weer licht was, konden we constateren dat het water dat uit het pompje kwam weer rechtstreeks terug de kelder was ingestroomd.

Kortom: het leven hier is een en al ellende en tegenslag. Dus, ervaringsdeskundigen, jullie hebben helemaal gelijk. Vanaf nu hoeven jullie waarschuwingen en adviezen niet meer onder onze blogs geschreven te worden: we zijn nu zelf ervaringsdeskundigen.

Overigens hebben we het hier nog altijd reuze naar de zin. Ook in Nederland zat het soms mee en soms tegen. Hier in Thailand is een koude douche meestal aangenaam lauw. Het landje dat uiteindelijk het juiste bleek te zijn ligt hoger dan het verkeerde landje en dat is alleen maar gunstig. De waterleiding is even spontaan gestopt met lekken als hij was begonnen, en het zelf aangeschafte dompelpompje heeft de kelder weer droog gekregen. Nu hopen dat de airfryer het nog doet. Zo'n ondergelopen kelder zorgt trouwens weer voor verrassende en gezellige nieuwe huisgenoten.

Het grondwerk gaat langer duren en misschien kunnen we daarom pas veel later beginnen met bouwen. Het huurhuis is niet echt onze keuze, maar we wonen goedkoop, en tot ons eigen huisje klaar is, kunnen we gewoon voor een prikkie hier blijven zitten. Je kunt gaan zitten mokken, of alles wat niet loopt zoals je wilt aan het land wijten, of je kunt de zaken nemen zoals ze komen en genieten van alles wat wél goed gaat. Want dat is gelukkig veruit het meeste.

Spatlap

Vrachtauto's pimpen is populair hier. Niet alleen door ze te beschilderen en er qua verlichting een soort kerstbomen van te maken, maar ook door er bedrukte spatlappen aan te hangen. Vaak staat daar een bekende persoon op. Che Guevara kom je veel tegen, maar ook Gandhi, Einstein en Kitty. Kitty? Ja, Kitty, je weet wel, van Hello Kitty. Vandaag zag ik bij het inhalen van een vrachtwagen in een ooghoek een bekend gezicht op een spatlap, waarvan ik dacht dat ik het toch echt verkeerd gezien moest hebben. Dan bewijst een dashcam weer zijn waarde. Even terugkijken... verrek... Hij is het echt. Zou de chauffeur weten wie hij vervoert?

(Als het beeld niet duidelijk is, kan je beter op youtube kijken: https://youtu.be/P9DQ1j9N27U)

Chocoladepudding en เงาะ

Er wordt vaak gezegd dat in de tropen geen sprake is van seizoenen. Mieke ontkrachtte dat idee al in een van haar blogs. Ik durf de stelling wel aan dat er in Nederland geen sprake meer is van seizoenen. Als criterium hanteer ik dan niet het weer, maar de beschikbaarheid van seizoengebonden groente en fruit. In Nederland is alles het hele jaar te krijgen. Met uitzondering van asperges, wilde ik toevoegen, maar als je echt wilt kan je die ook wel met kerst ergens op de kop tikken.

Hier op de markt zijn alleen de producten te kop die die dag van boom of land gehaald zijn, en de ongelukkige kippen, eenden, krekels, ratten, kakkerlakken en andere beesten die de pech hadden om tegen een slager op te lopen. Als het juiste seizoen is aangebroken hebben alle marktlui ineens weer allemaal een bepaalde soort groente of fruit te koop. En die moeten we dan natuurlijk proberen.

Sinds een paar dagen liggen overal เงาะ (spreek uit: ngoh) ofwel ramboetan in de stalletjes; een soort harige balletjes, die grif van de hand gaan. Blijkbaar is het een echte lekkernij. Voor 20 baht (55cent) krijgen we een flinke zak vol mee.

Als we thuis zijn ga ik er op mijn gemak eens eentje bestuderen. Er zit niet echt een ingang in, of een logische plek waar je kunt beginnen om het geval te opereren. Ik zet het mes er maar eens op. Dat gaat er makkelijk doorheen, waarna er een lychee-achtige vrucht zichtbaar wordt. Deze is heel gemakkelijk uit de harige schil te halen. Als ik de volgende ramboetan gewoon met mijn vingers probeer te pellen gaat dat zonder problemen. En de smaak is hemels; ik vind hem lekkerder dan de lychee. Net als de lychee groeit de ramboetan aan een boom uit de zeepboomfamilie, maar anders dan bij de ramboetan meen ik bij de lychee die zeep wel eens te proeven.

Natuurlijk wil ik de Thai ook graag eens kennis laten maken met Nederlandse culinaire hoogstandjes. Niet geheel zonder eigenbelang had Mieke custardpoeder en cacao uit de supermarkt meegenomen. Bij gebrek aan weegschaal en Margriet Kookboek heb ik daar vandaag geheel op gevoel een chcolade-koffiepudding van geprobeerd te maken. Dat is bijna goed gelukt: toen ie klaar was bedacht ik dat ik de koffie vergeten was. Dus is het een chocoladepudding geworden, waarvan een deel naar de Thaise buurvrouw is gegaan. Benieuwd of ze net zo enthousiast is over de Hollandse keuken als wij over de Thaise. Echt zeker weten zullen we dat niet, want ze zal het zeker niet ronduit zeggen als ze er niks aan vindt.

Omdat ik van zo veel mogelijk dingen ook graag de Thaise naam wil weten, heb ik die in Translate opgezocht: ช็อคโกแลตพุดดิ้ง. Als je het zo ziet staan kun je er niet meteen chocola van maken, maar als je hier klikt en vervolgens op het luidspreker-icoontje dat erbij staat klikt, klinkt het toch verrassend bekend.

Zwemmen in Thailand?

    Mijn overbezorgde moeder vond dat ik al vóórdat het schoolzwemmen begon moest kunnen zwemmen... dus werd mijn vader erop uit gestuurd om 's ochtends om zes uur met mij naar zwemles te gaan in het openluchtbad Hattem in Roermond (ik moest op tijd weer terug zijn om naar school te gaan). Weer of geen weer, het was in elk geval géén zomer, en het enige dat ik me verder herinner is dat ik het de rest van de dag niet meer warm kreeg. Mijn vader kon mijn blauwe lippen en het geklapper van mijn tanden niet meer aanzien en -horen, en weigerde na twee lessen nog langer te gaan (dankjewel lieve papa, het was niet makkelijk om tegen ons veeleisende mamaatje in te gaan...). Uiteindelijk haalde ik met tegenzin, hangen en wurgen mijn A en B diploma, gewoon met het verplichte schoolzwemmen. Het C-diploma, dat is er geloof ik nooit van gekomen. Mijn vader heeft zich de rest van zijn leven schuldig gevoeld over het mij aangedane trauma, en ik heb tot de dag van vandaag de pest aan zwemmen (meestal hou ik het bij 'pootje baaien'), behalve als het in tropisch warm water kan....in Nederland zijn er van die theewater-thermaalbaden bijvoorbeeld. (Kan het nooit laten om het 'terminaalbaden' te noemen, vanwege het grote aantal zwemmers-op-leeftijd). Dus ook wat het zwemmen betreft biedt mijn nieuwe woonland weer nieuwe perspectieven!

(Met Christine en Carin in Chiang Dao)