Gelukkig waren we voor het maken van de afspraak naar de praktijk gegaan. Een telefoongesprek met een Thai gaat ons nou eenmaal (nog?) niet zo goed af. Daardoor hadden we gezien dat de gewoonte om je schoenen uit te trekken voordat je naar binnen gaat ook bij deze tandartspraktijk gebruikelijk was. Best handig om te weten, want als je in zo'n tandartsstoel achteroverzwiept komen je voeten wel heel erg in beeld. Hoewel we ze altijd al wel goed onderhouden is een beetje extra aandacht niet verkeerd. Vandaar dat we voor het tandartsbezoek niet alleen de tanden goed poetsen, maar ook de voeten nog eens extra wassen.
Opvallend is dat de meeste bezoekers hun slippers gewoon pal voor de voordeur uitdoen en daar laten staan. Ik zet mijn schuiten met de voor Thailand onvoorstelbare afmetingen van maat 45 netjes aan de kant, want ik zie in mijn verbeelding al de ene na de andere bezoeker struikelen en door de glazen voordeur vliegen.
De wachtkamer staat vol met relax-meubelen. Een luie sofa, twee comfortabele bioscoopstoelen, en zelfs een paar massagestoelen met keuze uit bekkencorrectie, taille-draaier, heup-model en bekken-lifter. Ik heb alle vier de standen even kort geprobeerd, maar merkte weinig verschil. Van taille-draaier en bekken-lifter heb ik overigens niet durven afwachten of er nog meer ging gebeuren. Ik vond beide nogal ingrijpend klinken.
Dan zijn er natuurlijk de onvermijdelijke tv's. In een gebouw waar mensen komen staat op zijn minst één tv. Bij deze tandarts zijn het er twee. Op de ene is een spelshow, op de andere een soap. Op openbare tv's zie je eigenlijk altijd een spelshow, een soap, of een vechtfilm. Ook bij de bank of in de wachtruimte van het ziekenhuis kan je vrolijk kijken naar hoe men elkaar onder luid geschreeuw tot gort mept (waarna het slachtoffer overigens altijd weer weet op te staan om opnieuw de aanval in te zetten).
Voor de kleintjes ligt er een enorme knuffel-kakkerlak. Ook de ouderen houden het dier liefkozend tegen zich aan. Het lot van een levend exemplaar, dat even later onder de bank vandaan komt kruipen, is minder warm. De toegesnelde assistente veegt het op en voert het met onbekende bestemming af.
De behandelkamer zelf doet weinig onder voor die van onze Nederlandse tandarts. We bekijken samen de gebitsfoto's die we meegenomen hebben op een usb-stick en dan mogen ons we een voor een in de mond laten kijken. Zoals altijd heb ik weer wat tandsteen dat verwijderd moet worden, en dat gaat allemaal zeer zorgvuldig. Geen spatje bloed. Hier wint de Thaise tandarts het van de Nederlandse.
In plaats van een doekje op de borst, om spatvlekken te vermijden, krijgen we hier een doekje met een gat erin over ons gezicht. Meekijken zit er niet in dus. De tandarts vertelt wel wat ze doet en stelt ook vragen. Maar horen wat ze zegt en antwoorden valt niet mee, met zo'n tandsteenverwijderapparaat en een waterstofzuigerslangetje in je mond. De klanken die ik niettemin weet uit te slaan worden gelukkig als antwoord geaccepteerd.
Nog even spoelen, dan de voortanden polijsten en met een schoon gebit verlaat ik de praktijk. Het is inmiddels flink gaan regenen. Onze keurig uit de loop gezette schoenen zijn nat geworden, terwijl de pal voor de deur geparkeerde slippertjes allemaal droog zijn gebleven. De assistente komt nog wel even een paraplu boven ons hoofd houden, zodat we enigszins droog onze schoenen aan kunnen trekken. Daarna moeten we alsnog de regen in. Maar die is hier gelukkig warm.
