50 tinten grijs

Het blogprogramma is in de war. Gisteren is er een oude blog naar de abonnees verzonden. Toevallig had ik net een nieuwe blog in de steigers staan. 2 blogs in 2 dagen voor de abonnees dus. De blog hierondet is de enige echte actuele. 

Het gaat er hier steeds heter aan toe 's nachts. De afgelopen nacht heb ik voor het eerst in lange tijd weer eens bovenop gelegen. Overdag is het al 2 maanden bloedheet, maar in de nacht koelde het steeds toch weer behoorlijk af. In de loop van de nacht moest ik daarom het laken over me heen trekken en tot vorige week kwam daar tegen de ochtend zelfs nog een dekentje bij. Maar vannacht was dat dus niet meer nodig. Toen ik vanmorgen wakker werd lag ik nog "gewoon" bovenop het laken.

De komende dagen lijkt dat zo te blijven. De voorspelling is dat we overdag de 42 graden weer gaan halen. Hoewel dat maar 5 graden boven onze gemiddelde lichaamstemperatuur is, voelt echt alles dan heel warm aan. De glazen waar we water uit drinken zijn warm, het drinkwater dat niet uit de koelkast komt heeft de temperatuur van theewater, het chocolaatje dat je niet meteen opeet is na 5 minuten vloeibaar, tuingereedschap dat je vergeten bent binnen te leggen is zo heet dat je het niet op kunt pakken, de wind is warm en de lucht die de ventilator tegen je aan blaast is warm. Zo warm dat we de siesta na een kwartiertje zwetend afbreken. Over een week gaan de temperaturen weer wat zakken en zie ik de eerste nachten van 23 graden al weer staan. Dan ga ik er weer onder, want 23 graden vinden we tegenwoordig echt wel frisjes. Hoopvol is dat er ook meer regenkans komt, maar de ervaring leert dat we ons daar niet te veel op moeten verheugen: langetermijnvoorspellingen zijn niet heel betrouwbaar.

De buren hebben uitgerekend deze droge warme tijd uitgekozen om allerlei grondwerk te verrichten. Buurman Ien heeft al een tijd geleden een stuk van zijn land verkocht of verhuurd aan bananenkwekers uit Lampang. Die hadden al aangekondigd daar een weekendhuisje neer te gaan zetten, maar vooralsnog gebeurde er na de aanplant van de eerste bananenstruiken niks, totdat vorige week de shovels aan de slag gingen. Behalve wat herrie hebben we daar verder (nog) weinig last van.

Toey, de buurman aan de andere kant, heeft grond verkocht aan de nieuwe buren. Het gaat om de bovenlaag van Toey's land net achter ons stuk grond. Gisterenmiddag begond de shovel met afschrapen en het duurde even voor we ons ervan bewust waren dat de wind precies onze kant op stond en alles onder een dikke laag stof begon te verdwijnen. Toen we uiteindelijk de ramen dichtdeden was ook binnen alles al bedekt.

Vandaag hebben we de boel meteen al afgesloten en de camera's en computer extra goed opgeborgen. Zo'n knus open huisje is op een dag als vandaag even iets minder knus. Het stof zit op de keukenkastjes, in de kopjes en glazen, op het fruit in de fruitschaal, op de kippen en de andere dieren, en in de lucht. Op het veelkleurige mozaiekwerk van Mieke verschijnt geleidelijk aan een grijszweem. En de net gewassen zonnepanelen zijn ook niet zwart meer. De mondkapjes krijgen ineens een betere functie: opwaaiend stof houden ze beter tegen dan virussen.

Normaal gesproken zouden we dan maar even een koffietentje opzoeken of ergens gaan eten en daar dan erg lang over doen, maarja, net als in Nederland kan dat hier momenteel niet. Lijdzaam ondergaan is het devies. Daar zijn we gelukkig heel goed in geworden. De warmte is nu een voordeel, want we kunnen stoelen en tafels met de tuinslang schoonspoelen en een kleedje op de tafel met een nat doekje schoonvegen. Onze moeders draaien zich om in urn en graf...

In Thailand is momenteel sprake van de noodtoestand en van een avondklok. Als kind hoorde ik die termen wel eens op de distributieradio en dan spraken ze erg tot de verbeelding. Toen ik er eenmaal achter was dat het nood met een d was, en niet met een t, zag ik plaatjes voor me van mensen die angstig thuis zaten en straten vol militairen. Een zelfde plaatje als ik had bij verhalen over de oorlog, waarbij dat laatste nog net wat erger was, omdat er continu geschoten werd.

Zoals me pas veel later duidelijk werd dat veel mensen in de oorlog nauwelijks soldaten hebben gezien, is er ook van noodtoestand en avondklok in het dagelijks leven weinig te merken. Officieel mogen alleen de winkels die eerste levensbehoeften verkopen open zijn, maar in de praktijk is alles wel te krijgen, soms na voorafgaande bestelling. Ook alcohol is momenteel in de ban. Bij de grote supermarktketens staat dat inderdaad achter slot en grendel (ik zag ook de Heineken 0,0 in de afgesloten koeling staan), maar in de plaatselijke winkeltjes krijg je je biertje nog wel mee, als je het maar wel in een tasje doet.

Het wordt in een tijd als deze wel weer pijnlijk duidelijk hoe bevoorrecht we zijn met ons bescheiden pensioentje. Net als in Nederland is hier veel bedrijvigheid tot stilstand gekomen, maar anders dan in Nederland is er geen vangnet voor de velen die zonder werk zijn komen te zitten. De regering had een tegemoetkoming van 5000 Baht (€ 140) per maand gedurende 3 maanden aangekondigd voor mensen in de zogeheten informele sector. Dat zijn vooral de straathandelaren. Er was uitgerekend dat dat om 9 miljoen mensen zou gaan, maar er kwamen 27 miljoen aanmeldingen. Na 1 maand was de pot dus leeg. Steeds meer mensen worden afhankelijk van voedselpakketten die tempels, overheden en particulieren beschikbaar stellen, maar het nieuws dat er ergens pakketten worden uitgedeeld zorgt weer voor grote groepen mensen waarbinnen het risico op virusverspreiding groot is. De iets-meer-dan een euro waarvoor wij dagelijks een maaltijd kopen is voor veel mensen al een te grote luxe. En dan zijn wij niet eens rijk, althans volgens Nederlandse maatstaven. Over rijk gesproken: nu je toch thuis zit moet je echt eens even kijken naar de rijken.

Eieren zoeken

Het zijn de kippen die ons erop wezen dat het bijna Pasen is. Niet doordat ze eieren leggen, dat zou al te simpel zijn, maar doordat ze die verstoppen. Ze zijn er al een week druk mee. Zoals het hoort bij het verstoppen van eieren, doen ze dat stiekem. Alleen gaat dat stiekeme ze niet goed af. Het leggen van een ei is voor de kip, althans voor die van ons, het hoogtepunt van de dag. Als het dier haar ei kwijt is, wordt daar met luid en opgewonden gekakel kond van gedaan. Tot een aantal dagen geleden werden de eitjes op een vaste plek in de ren (waar ze gewoon uit en in kunnen) gelegd, maar sinds één van de dames broeds is geworden houdt ze die plek bezet. Ze zit er de hele dag op niks te broeden, maar dat mag de pret niet drukken. Een broeddhiste pur sang.

Omdat kippen ook vaak luid en opgewonden kakelen zonder daarvoor eerst een ei te hebben gelegd, besteedden we daar eerst nog geen aandacht aan. Tot we eierschalen in de tuin begonnen te vinden. De verdenking was al snel dat Yindee degene was die niet wist dat ze tot Pasen moest wachten met eieren zoeken. Dat vermoeden werd bevestigd toen ik het er met onze viend Phan over had. Hij had Yindee de dag ervoor een eitje zien verorberen. Eieren zijn schaars in Thailand momenteel, doordat men ze na de aankondiging van een lockdown massaal is gaan hamsteren. Volgens een Thais parlementslid komt dat omdat de vrouwen vandaag de dag niet meer kunnen koken doch uitsluitend nog maar gekookte eieren, gebakken eieren en omeletten kunnen maken. We laten die opmerking graag voor zijn rekening.

Om de kostbare eieren niet allemaal door de hond te laten opeten zijn we hier opgeschaald naar een hogere alertheidsfase. Zodra het gekakel begint snellen we in de richting van het geluid, om zo het zoekgebied zo klein mogelijk te kunnen houden. Yindee heeft gelukkig het verband tussen gekakel en ei nog niet gelegd, dus we hebben een voorsprong. En het werkt. We hebben twee vers gelegde exemplaren weten te redden. Pasen kan beginnen.

Thailand doet niet aan Pasen. Toevallig valt Songkran, een van de belangrijkste feestdagen hier, dit jaar gelijk met 2e paasdag. Songkran is het traditionele Thaise nieuwjaar en valt jaarlijks op 13 april. Het is buiten Thailand vooral bekend vanwege de watersmijtpartijen. Dit jaar zal het feest, ehhh, in het water vallen. Zoals het virus door het platleggen van industrieën en verkeer een gunstige invloed heeft op de luchtkwaliteit, kan het hier ook wel eens zorgen voor een Songkran-week met relatief weinig verkeersslachtoffers. Thailand staat in de top van landen met de meeste verkeersdoden en de dagen rond Songkran zijn normaal gesproken de dodelijkste van het jaar.

Wij doen ook niet aan Pasen. De eieren komen dan ook niet in het ontbijt terug. Misschien koken we ze, of we bakken ze, of maken er een lekkere omelet van. Maar toen we ons eenmaal realiseerden dat het feest er onvermijdelijk aankwam hebben we ons toch maar even mit Tränen nieder gesetzt. Eerst even de Widor-variant op het Antwerpse kerkorgel, in de magistrale uitvoering van Peter van de Velde (https://www.youtube.com/watch?v=rZQ--KHn21A, volume op max), en momenteel klinkt de officiële versie door de nacht over de Thaise rijstvelden. Hoewel er nog een lange lijdensweg te gaan is, houden we het nu toch maar voor gezien. Het is bijna 10 uur; tijd om dit verhaal af te sluiten en naar bed te gaan. Die kruisiging komt morgen wel.