This is Thailand

De vaart zat net weer een beetje in de blogproductie, maar de laatste is toch al weer van 3 weken geleden. De warmte die ons zelf flink parten speelt leek ook onze computer te veel te worden. Eerst konden we nog 's morgens vroeg en 's avonds werken, maar de laatste dagen hield het ding het telkens na een minuut of 10 wel voor gezien. We waren ons al aan het voorbereiden op een noodzakelijke forse uitgave aan een nieuw apparaat, toen onze vriend Phan nuchter opmerkte dat we toch konden kijken of ie gerepareerd kon worden. Domdomdom dat we daar niet zelf aan gedacht hadden. We hadden het ding nota bene al eens eerder laten repareren.

Een goede reden dus, om weer eens naar het computermeisje te rijden. Ik wist haar duidelijk te maken dat de computer stopte als het te warm werd. Dat bleek een probleem dat haar herstellende capaciteiten te boven ging, maar niet getreurd... of ik maar even mee wilde lopen. Het computermeisje nam me mee naar de overkant van de straat, waar een computermannetje bleek te zitten. Hij wilde de boel wel checken, maar dat zou wel even duren. Hoelang? vroeg ik, me voorbereidend op 2 computerloze weken. "1 á 2 uur", was het antwoord. 2 uur later reed ik naar huis , nadat ik de prettige prijs van 50 Baht (€ 1,45) had afgerekend en vooralsnog doet ie het weer, zelfs in de warmte.

"This is also Thailand" zeggen we dan tegen elkaar. "This is Thailand", meestal afgekort tot TiT, is een verzuchting die vaak geslaakt wordt door buitenlanders die, hoe lang ze hier ook wonen, nog altijd verwonderd kunnen zijn over hoe zaken hier soms gaan. Zo wordt bij veel winkels en andere openbare gebouwen je temperatuur gemeten voordat je naar binnen mag. Bij de Makro hebben ze een gigagrote ventilator naast de ingang gezet, met 2 rijen stoeltjes ervoor. Is je temperatuur te hoog, dan word je op zo'n stoeltje gezet, waarna je het na 5 minuten nog eens mag proberen. This is Thailand.

Al ruim een week mag ik elke morgen naar het ziekenhuis om een ontstekingswond te laten schoonmaken. Dat gebeurt hier op de emergency, zeg maar de spoedeisende hulp. Hier in Thailand is dat de afdeling waar je binnenkomt als je nog niet precies weet waar je heen moet, maar ook een soort multidisciplinaire polikliniek. Voordat ik naar binnen mag wordt uiteraard mijn temperatuur gemeten. Binnen moet ik een paar minuten wachten waarna mijn bloeddruk wordt gemeten, en ... mijn temperatuur. Dan mag ik de behandelruimte in, waar 4 behandeltafels staan met gordijnen ertussen. Als ik Thais zou verstaan kon ik volop meegenieten van de gesprekken tussen patienten, verpleging en artsen. De verpleegster trekt steriele handschoenen aan en pulkt het verband van mijn rug. Ze laat zien wat ze vandaag aan rommel heeft aangetroffen en tilt dan met haar gehandschoende hand de deksel van een pedaalemmer op om de troep weg te gooien. "This is Thailand", denk ik.
Na nog wat pulkwerk gaat er een nieuw verband op en mag ik weer gaan, als ik me nog wel even bij de kassier vervoeg. Daar moet ik dan een bedrag afrekenen dat telkens anders is, maar rond de 300 Baht ligt. Nog geen tientje dus. "This is also Thailand."

Als ik naar buiten loop word ik allervriendelijkst toegewaid door de temperatuurmeetploeg bij de ingang. Ik ben inmiddels al een bekende verschijning. Als ik omkijk en ze met een paar nieuwe patienten in de weer zie vraag ik me af hoe het tafereeltje eruit zou hebben gezien als er nog steeds met kwikthermometers gewerkt moest worden. Ik wil het antwoord niet weten.

Wat ook Thailand is merkten we gisteren. Buurman Toey kwam het landje oplopen met zijn armen vol. Een zak rijst, een flesje bakolie, 30 eieren en een paar zakjes noedelsoep. We kregen een voedselpakket. Natuurlijk zeiden we dat hij dat beter aan mensen kon geven die dat harder nodig hadden dan wij, maar daar wou hij niet van weten. Het bleek dat het hele dorp geld naar draagkracht had gedoneerd, waarna van de opbrengst de voedselpakketten waren gekocht die vervolgens weer aan iedereen werden uitgedeeld. Wie 20 Baht had gedoneerd kreeg hetzelfde pakket als wie 100 of 500 Baht had gedoneerd. Zo werkt solidariteit dus. This is also Thailand.

Natuurlijk voelden we ons behoorlijk opgelaten, want we wisten niets van de inzamelingsactie. Toey vond het zo te zien niet iets om moeilijk over te doen. Er was gewoon een pakket voor iedereen, en daar horen wij ook bij. This is Thailand too. We hebben Toey wel op het hart gedrukt dat hij het ons een volgende keer moet melden als er een inzameling is.

Ennehhh... ook dit is Thailand

Te vroeg gejuicht

We waren het even vergeten, maar zijn inmiddels hard met de neus op de feiten gedrukt. Als de regens beginnen is het hete seizoen weliswaar ten einde, maar begint het benauwde seizoen. De temperaturen lopen een paar graden terug, maar de luchtvochtigheid neemt enorm toe, waardoor het veel warmer aanvoelt dan het is. Waar we het hete seizoen relatief gemakkelijk doorstaan loopt nu 's morgens vroeg het zweet al in stralen over onze lijven.
Het begrip gevoelstemperatuur, dat in Nederland meestal bij extreme kou van stal gehaald wordt, blijkt geen loze praat te zijn. Vorige maand was het 41 graden en was dat ook de gevoelstemperatuur. Vanmiddag was het hier iets koeler, 39 graden, maar de gevoelstemperatuur was maar liefst 47 graden. We hadden ook de indruk dat het niet eerder zó warm was geweest.

Te vroeg gejuicht dus, en dat is ons de afgelopen dagen vaker overkomen. Bijvoorbeeld toen we juichten omdat de grote boom de eerste storm doorstaan had. Vanmiddag rommelde het zoals gewoonlijk weer wat in de verte en op een gegeven moment vielen er zelfs een paar druppels, maar dat stopte ook weer. Totdat de weergoden in een keer vol op het orgel gingen. Eerst door alleen een enorme plensbui over ons uit te storten, maar vervolgens door daar gigantische stormwinden aan toe te voegen. Dachten we eerst nog buiten, onder het dak te kunnen blijven zitten, uiteindelijk moesten we naar binnen om het droog te houden. Van daaruit zagen we het gebeuren. "De boom staat scheef", zei Mieke. Heel even had ik de illusie dat de wind wat minder werd, maar bij de volgende vlaag was het gebeurd.

Gisteren juichten we omdat de restaurants weer open mochten. In tegenstelling tot in Nederland zijn de meeste restaurantjes hier geen luxe locaties. In een simpel Thais eettentje eet je goedkoper dan wanneer je zelf kookt. Veel Thaise mensen hebben om die reden niet eens een keuken. Gelukkig kon er de afgelopen weken wel gewoon eten afgehaald worden. Maar wij wilden wel weer eens in een restaurant eten waar we al maanden niet geweest waren, dus we reserveerden een tafeltje. Kort daarna kwam buurman Toey aanlopen, met de mededeling dat we de boel een beetje in de gaten moesten houden, want hij ging zijn landje afbranden. Herinneringen kwamen boven aan een slecht uitgemaakt barbecue-vuurtje dat vorig jaar ons land op kroop terwijl we al in bed lagen. En aan de fontein die opspoot toen een vuurtje van Toey onze waterleiding deed smelten.

Dus zaten we 's avonds niet in het restaurant, maar gewoon thuis met een halve fles bier, een zak chips en een instant noedelsoepje. Het vuur heeft deze keer ons landje niet bereikt. Daar konden we dan in ieder geval nog over juichen.

Regen!

De weersvoorspellingen waar ik de vorige keer over schreef zijn helemaal uitgekomen. De temperaturen zijn een stuk omlaag gegaan en, veel belangrijker, het is gaan regenen. Tot ons grote geluk gebeurde dat niet in de vorm van de gebruikelijke giga-plensbuien waar het regenseizoen meestal mee start, maar met een gestaag vallende bui. Ideaal om de planten van water te voorzien, zonder de grond meteen dicht te slaan. Na die eerste goede bui heeft het iedere 1 á 2 dagen weer geregend en geonweerd. Hopelijk blijft dat voorlopig zo, maar de droogte kan ook zomaar een tijdje terugkeren. Ik zie de voorspelde temperaturen in de loop van de volgende week al weer naar de 39 klimmen.

Het is natuurlijk hartstikke lekker dat we van het planten water geven verlost zijn, en het is heerlijk om in zo'n verkoelende bui te gaan staan, maar het allergrootste voordeel van de regens is dat ze de smog uit de lucht spoelen. Voor het eerst sinds januari zien we weer blauwe lucht met witte wolken en zijn de bergen van Khun Tan weer zichtbaar.

We waren gelukkig precies op tijd klaar om de vijver te kunnen afdekken tegen de regen. Dat klinkt nogal absurd, maar helaas is het nodig. De smog van de afgelopen 4 maanden zit namelijk niet alleen in de lucht, maar is ook neergeslagen op de grond en alles wat daarop staat, waaronder het dakje dat half boven de vijver zit. De eerste buien spoelen de vuiligheid van de daken af. Die vuiligheid willen we echter niet in de vijver hebben. Bij enkele vrienden van ons zijn vorig jaar na de eerste regens alle vissen gesneuveld. Dat wilden we graag voorkomen. Het geïmproviseerde afdakje heeft stand gehouden, ook bij de stormen die we na die eerste bui alsnog gehad hebben.
Om dezelfde reden zorgen we er overigens ook voor dat het water van de eerste regens niet in onze regenwater-opvang terecht komt. We kunnen de regenpijpen wegdraaien en dat hebben we ook gedaan. Zodra het dak schoon is gespoeld draaien we ze weer boven de grote kruiken die voor en achter het huis staan.

De eerste stormen waren niet alleen spannend vanwege de vijver. Er staat namelijk ook een grote boom in de tuin, die nog niet zo heel lang geleden is geplant nadat een eerder geplante joekel van een boom het niet had gered. Dat is ook typisch Thais. Je kunt hier behoorlijk grote bomen kopen,die vervolgens voor je worden geplant en in de weken daarna nog ten minste twee keer worden gecontroleerd en verzorgd. Gaat zo'n boom niettemin toch dood, dan krijg je een andere, zelfs al was er, zoals in ons geval, sprake van omwaaien door natuurgeweld. De nieuwe boom heeft de eerste krachtproeven in ieder geval doorstaan.

Wat nog meer spannend was, was het nieuwe huisje dat sinds een maand achter in de tuin staat. Het is een klein, min of meer traditioneel Thais houten huisje, dat we echter op palen van 2 meter hebben laten zetten. Thaise huisjes staan vaak een stukje van de grond om ongedierte buiten te houden, maar wij wilden het graag op hoge poten hebben, zodat de ruimte eronder ook geschikt is om uit de zon en regen te kunnen zitten.

Ook het huisje heeft het gehouden. De afgelopen week hebben we een hele simpele half-open badkamer eronder gemaakt. Verder blijft het heel eenvoudig. Een bed, een klein tafeltje, een open kastje. Er komt nog een minimale stroomvoorziening met een zonnepaneeltje in, en we overwegen de warmwatervoorziening te maken door middel van een zwarte waterleiding-spiraal die in de zon komt te liggen. Simpel dus, maar met een geweldig uitzicht vanaf het balkon, waar we tegenwoordig af en toe gaan zitten om te eten of koffie te drinken.

Intussen begint het in de verte weer te rommelen. Tijd om af te sluiten. Als het weer gaat regenen kan de computer beter veilig binnen staan.