This is Thailand

De vaart zat net weer een beetje in de blogproductie, maar de laatste is toch al weer van 3 weken geleden. De warmte die ons zelf flink parten speelt leek ook onze computer te veel te worden. Eerst konden we nog 's morgens vroeg en 's avonds werken, maar de laatste dagen hield het ding het telkens na een minuut of 10 wel voor gezien. We waren ons al aan het voorbereiden op een noodzakelijke forse uitgave aan een nieuw apparaat, toen onze vriend Phan nuchter opmerkte dat we toch konden kijken of ie gerepareerd kon worden. Domdomdom dat we daar niet zelf aan gedacht hadden. We hadden het ding nota bene al eens eerder laten repareren.

Een goede reden dus, om weer eens naar het computermeisje te rijden. Ik wist haar duidelijk te maken dat de computer stopte als het te warm werd. Dat bleek een probleem dat haar herstellende capaciteiten te boven ging, maar niet getreurd... of ik maar even mee wilde lopen. Het computermeisje nam me mee naar de overkant van de straat, waar een computermannetje bleek te zitten. Hij wilde de boel wel checken, maar dat zou wel even duren. Hoelang? vroeg ik, me voorbereidend op 2 computerloze weken. "1 á 2 uur", was het antwoord. 2 uur later reed ik naar huis , nadat ik de prettige prijs van 50 Baht (€ 1,45) had afgerekend en vooralsnog doet ie het weer, zelfs in de warmte.

"This is also Thailand" zeggen we dan tegen elkaar. "This is Thailand", meestal afgekort tot TiT, is een verzuchting die vaak geslaakt wordt door buitenlanders die, hoe lang ze hier ook wonen, nog altijd verwonderd kunnen zijn over hoe zaken hier soms gaan. Zo wordt bij veel winkels en andere openbare gebouwen je temperatuur gemeten voordat je naar binnen mag. Bij de Makro hebben ze een gigagrote ventilator naast de ingang gezet, met 2 rijen stoeltjes ervoor. Is je temperatuur te hoog, dan word je op zo'n stoeltje gezet, waarna je het na 5 minuten nog eens mag proberen. This is Thailand.

Al ruim een week mag ik elke morgen naar het ziekenhuis om een ontstekingswond te laten schoonmaken. Dat gebeurt hier op de emergency, zeg maar de spoedeisende hulp. Hier in Thailand is dat de afdeling waar je binnenkomt als je nog niet precies weet waar je heen moet, maar ook een soort multidisciplinaire polikliniek. Voordat ik naar binnen mag wordt uiteraard mijn temperatuur gemeten. Binnen moet ik een paar minuten wachten waarna mijn bloeddruk wordt gemeten, en ... mijn temperatuur. Dan mag ik de behandelruimte in, waar 4 behandeltafels staan met gordijnen ertussen. Als ik Thais zou verstaan kon ik volop meegenieten van de gesprekken tussen patienten, verpleging en artsen. De verpleegster trekt steriele handschoenen aan en pulkt het verband van mijn rug. Ze laat zien wat ze vandaag aan rommel heeft aangetroffen en tilt dan met haar gehandschoende hand de deksel van een pedaalemmer op om de troep weg te gooien. "This is Thailand", denk ik.
Na nog wat pulkwerk gaat er een nieuw verband op en mag ik weer gaan, als ik me nog wel even bij de kassier vervoeg. Daar moet ik dan een bedrag afrekenen dat telkens anders is, maar rond de 300 Baht ligt. Nog geen tientje dus. "This is also Thailand."

Als ik naar buiten loop word ik allervriendelijkst toegewaid door de temperatuurmeetploeg bij de ingang. Ik ben inmiddels al een bekende verschijning. Als ik omkijk en ze met een paar nieuwe patienten in de weer zie vraag ik me af hoe het tafereeltje eruit zou hebben gezien als er nog steeds met kwikthermometers gewerkt moest worden. Ik wil het antwoord niet weten.

Wat ook Thailand is merkten we gisteren. Buurman Toey kwam het landje oplopen met zijn armen vol. Een zak rijst, een flesje bakolie, 30 eieren en een paar zakjes noedelsoep. We kregen een voedselpakket. Natuurlijk zeiden we dat hij dat beter aan mensen kon geven die dat harder nodig hadden dan wij, maar daar wou hij niet van weten. Het bleek dat het hele dorp geld naar draagkracht had gedoneerd, waarna van de opbrengst de voedselpakketten waren gekocht die vervolgens weer aan iedereen werden uitgedeeld. Wie 20 Baht had gedoneerd kreeg hetzelfde pakket als wie 100 of 500 Baht had gedoneerd. Zo werkt solidariteit dus. This is also Thailand.

Natuurlijk voelden we ons behoorlijk opgelaten, want we wisten niets van de inzamelingsactie. Toey vond het zo te zien niet iets om moeilijk over te doen. Er was gewoon een pakket voor iedereen, en daar horen wij ook bij. This is Thailand too. We hebben Toey wel op het hart gedrukt dat hij het ons een volgende keer moet melden als er een inzameling is.

Ennehhh... ook dit is Thailand