Natuurgeluiden

Ergens in de jaren 90 besloot mijn broer Christiaan uit Den Haag de jaarwisseling bij ons in het slaperige Overijsselse Bathmen door te brengen. Sinds de recente verkiezingen voor de Provinciale Staten weet heel Nederland waar dat ligt, maar gelukkig heb ik dat niet als inwoner mee hoeven te maken. Christiaan was alle drukte en relletjes zat en zocht om die reden een goed heenkomen. Op nieuwjaarsmorgen kwam hij gesloopt en met dikke wallen onder zijn ogen de logeerkamer uit. "Nog nooit zo'n lawaaierige jaarwisseling meegemaakt," gromde hij. Weliswaar ging Bathmen niet gebukt onder vreugdevuren en opstootjes, maar de mensen liepen er wel de hele nacht van het ene huis naar het andere om elkaar een goed jaar te wensen. En de daarbij afgestoken rotjes hadden mijn broer doeltreffend uit zijn slaap gehouden.

Veel mensen denken dat onze afgelegen woonplek zonder buren 's nachts het toppunt van stilte en rust is. Maar in feite is het hier altijd een kakofonie van geluiden. Krekelconcerten, kwakende kikkers, blaffende honden in de verte (en soms daarop reagerende blaffende honden onder ons bed), wakkere vogels, stortregens, onweersklappen, storm. We zijn eraan gewend en op een of andere manier zijn natuurlijke geluiden niet zo hinderlijk als kunstmatige. Daarom slapen we door als de verre honden blaffen, maar liggen we wakker van de even verre karaoke. Dat laatste gebeurt gelukkig niet zo vaak.

Maar afgelopen nacht heeft de natuur toegeslagen. Ik had er al eens wat over gelezen en daar natuurlijk bij gedacht dat sommige mensen echt overal last van hebben. Allemaal stadsmensen die overstuur raken als er in de natuur zomaar ook wat geluid gemaakt blijkt te worden. Die klagen omdat varkens blijken te knorren, ganzen blijken te gakken, koeien blijken te loeien en kikkers blijken te kwaken. Als doorgewinterd natuurmens sta ik daar uiteraard ver boven. Tot vannacht dus, toen hij besloten had in de vijver naast ons terras te overnachten en van daaruit te onderzoeken of er nog aantrekkelijke soortgenoten in de buurt waren. De brulkikker. 

Zou hij zo af en toe een brulletje hebben losgelaten, dan was het wellicht nog te overzien geweest. Maar als zo'n brulkikker eenmaal is opgestart, iets wat enige tijd kost, dan stopt hij niet meer. In een gestaag ritme kwaakt hij met enorm volume zijn boodschap de wereld in. En hij vindt gehoor, want ergens in de verte hoor ik een andere bruller antwoorden. 

(Voor wie de video hier niet ziet: klik op https://youtu.be/JV_a1DDFAfg.)

"Ik heb er geen last van," vertel ik mezelf terwijl ik me omdraai, "want dit is een natuurgeluid."

"Misschien slaap ik wel wat minder goed omdat ik gisterenavond zwaar getafeld heb," overweeg ik een halfuurtje later.

"Rustig in- en uitademen, maak je hoofd leeg, stel je voor hoe vreugdevol je het zelf zou uitroepen als je in zo'n mooie vijver mocht wonen," probeer ik na nog een half uur.

"Toch maar oordopjes," besluit ik na 2 uur. Het voelt als een nederlaag, maar ik wil toch ook wel graag nog een beetje slapen. De oordopjes liggen niet op hun gebruikelijke plaats. Onee, da's waar ook, we hebben een nieuw doosje aangebroken en dat staat nog op een kastje op het terras. Het geluid van de brulkikker verstomt subiet als mijn indrukwekkende (vanuit kikvorsperspectief dan), na 7 jaar Thailand nog altijd spierwitte gestalte op het terras verschijnt. 

Ik schuif terug op bed en leg de oordopjes naast mijn kussen. De brulkikker blijft stil. Zou het heus???? Ik ben al een beetje ingedommeld als ik een zacht, krakerig geluidje hoor. "Neenee, dat kan hem echt niet wezen," hou ik mezelf voor. Een halve minuut later klinkt het weer. Dan opnieuw na een iets kortere pauze, tot het een zacht maar regelmatig ritme aanneemt. Dan komt er een 2e toon bij en geleidelijk aan wordt het volume opgeschroefd. In een paar minuten is het weer oorverdovend.

De oordopjes gaan in.

...................

???????????

$%#@&*

Ze helpen niet. Het geluid wordt nauwelijks tegengehouden.

Uiteindelijk krijgt de vermoeidheid de overhand en slaap ik toch in. Iets na 5 uur merk ik dat de kikker alsnog stil geworden is en doe ik de oordopjes weer uit. Het luide krekelconcert klinkt me als muziek in de oren. Ook veel herrie, maar dat is herrie waar ik wel doorheen slaap. Ik draai me tevreden om.

Dan begint de haan te kukelen.

Het ultieme overdrachtsmoment

Gisteren hebben we met Frits geluncht. Goede kans dat dat een van de laatste keren was. Frits is een gemoedelijke vent die al zo'n 15 jaar regelmatig in Thailand komt. Hij heeft een goed instinct voor zakelijke mogelijkheden en is na zijn eerste bezoeken begonnen met het verkopen van Thaise spulletjes in Nederland. Enkele malen per jaar reisde hij naar Thailand om inkopen te doen en te laten verschepen. En om het nuttige met het aangename te verenigen liet hij een huis bouwen in een klein dorpje bij Lampang. Daar leerden we hem en zijn vrouw kennen en sindsdien spraken we altijd wel een keer af als ze er waren.

Frits is van onze leeftijd en was dus al een tijdje aan het nadenken over met pensioen gaan. Een tijd geleden heeft hij zijn Thaisespullenbusiness van de hand gedaan. En omdat hij nu toch niet meer zo vaak in Thailand hoefde te zijn, heeft hij op een gegeven moment ook maar zijn huis hier te koop gezet. En onlangs heeft hij overeenstemming bereikt met een koper.

Nu is hij hier om alle formaliteiten af te handelen. En dat zijn er nogal wat. Natuurlijk moeten er de nodige contracten opgesteld worden. Daar komen allerlei mensen bij kijken van wie hij geen idee heeft wat voor rol ze spelen, maar die op een of andere manier iets doen of regelen waarvoor ze provisie krijgen van de koper. Dan moet er uiteraard ook overdracht van het geld plaatsvinden. Daarvoor ga je hier in persoon naar de bank, ook weer met mensen die assisteren, bijvoorbeeld bij het vertalen.

Nadat hij het verkoopbedrag op zijn rekening had ontvangen moest het worden overgemaakt naar Nederland. Maar grote bedragen naar het buitenland overmaken gaat zo maar niet. Eerst moet hij aantonen waar het geld vandaan komt. Vervolgens wil ook zijn Nederlandse bank weten of het wel om eerlijk verkregen geld gaat. Na de nodige formulieren en tientallen stempels is dat uiteindelijk ook allemaal geregeld.

Het enige wat nu nog moet gebeuren is de feitelijke overdracht. Eigenlijk is dat niet veel meer dan het overhandigen van de sleutel en het ondertekenen van een document dat die overdracht heeft plaatsgevonden. Maar dat kan in Thailand niet zomaar op een willekeurige dag gebeuren. Er zijn namelijk dagen die zorgen voor voorspoed en geluk, en dagen die pech en rampspoed met zich meebrengen. Als je je huis op zo'n pechdag krijgt overgedragen, dan wordt het wonen daar geen pretje. 

Dus zoekt een koper eerst uit wat de beste dag voor de overdracht is. Daarvoor bezoekt hij een tempel, waar een monnik aan de hand van allerlei gegevens en rituelen tot het ultieme overdrachtmoment komt. Voor het huis van Frits bleek dat 25 juli te zijn. 3 weken nadat alle formaliteiten afgerond waren. Gelukkig heeft hij genoeg ervaring in Thailand om daar niet echt verbaasd over te zijn en vooral ook om te beseffen dat het geen enkele zin heeft om zich er druk over te maken. Dus geniet hij maar gewoon van 3 onverwachte vakantieweken. En van een lunch met ons.