Bedelblog

Ik ga bedelen. Ik ga op jullie gemoed werken. Ik ga een zielig verhaal vertellen. En ik had me nog zó voorgenomen om dat niet te gaan doen, omdat bedelen bij vrienden de vriendschap onder druk kan zetten. Daarom begin ik met de absolute garantie dat het voor onze vriendschap absoluut niet uitmaakt of je gehoor geeft aan mijn gebedel, of er niks mee doet. Alles mag. Even goeie vrienden. 

Zo, dat was een lekker vaag begin. Wat is er aan de hand? Vandaag was er weer een bijeenkomst van FERC, de club die kinderen uit arme gezinnen in staat stelt hun middelbare school af te maken. Ik heb er eerder over geschreven, maar zal het werk van de stichting nog even kort samenvatten:

• Onderwijs in Thailand is gratis tot 15 jaar.
• Leerlingen zijn 18 als ze de middelbare school afronden.
• Mensen die school niet kunnen betalen halen hun kinderen eraf als ze 15 zijn.
• Als scholen zien dat een leerling die capaciteiten heeft om de school af te maken, van school gehaald dreigt te worden, kunnen ze contact leggen met FERC.
• FERC probeert een sponsor te vinden die bereid is 3 jaar studiekosten te sponsoren.

Zo'n 80 scholieren kunnen daardoor alsnog naar school. 20 daarvan worden door een rijke Thaise ondernemer gesponsord en de afspraken lagen er om er daar jaarlijks 20 bij te laten komen, tot een totaal van 100. Na volgend weekend zijn intakegesprekken gepland met scholieren die voor een FERC-scholarship in aanmerking willen komen, maar nu is de rijke sponsor in het ziekenhuis beland. Hier zijn bedrijfsprocessen niet zo georganiseerd als in Nederland. Als de baas in het ziekenhuis ligt is er niemand die de betalingen kan autoriseren en stopt een bedrijf dus simpelweg met betalen. Hoe dat meestal afloopt is in dit kader niet relevant.

FERC heeft wat reserve en kan het 3-jarige traject van de 20 scholieren die vorig jaar zijn ingestroomd daaruit nog financieren. Maar voor de 20 nieuwe instromers is geen geld. Wij hebben inmiddels zelf besloten een van die 20 te gaan sponsoren. Ik heb naar aanleiding van de hierboven genoemde blog gehoord dat er mensen aan het overwegen waren of zij FERC zouden gaan steunen. Vandaar dat ik het toch nog een keer durf te noemen.

Het kost hier niet echt veel om naar school te gaan, maar over 3 jaar is het toch wel een flink bedrag. Per jaar gaat het om 12.000 Baht, en dat is afhankelijk van de koers zo'n 350 euro. Ongeveer 30 euro per maand dus. Daarvan worden onder meer leermiddelen, uniformen, schoolvervoer en schoolmaaltijden betaald. Als sponsor word je dringend verzocht je voor 3 jaar te conformeren, zodat het kind dat je sponsort de school ook echt af kan maken.

Ben jij nou toevallig een van die mensen die er al over aan het denken was, of weet je vanwege de lockdown niet hoe je je eindejaarsuitkering op moet maken, of realiseer je je ineens dat je 4 jaar geleden een bitcoin hebt gekocht en dat die ineens 10x zo veel waard is geworden? Of gaat je Thailandreis niet door en hou je geld over dat je toch aan Thailand ten goede wil laten komen? Of vind je dit gewoon een erg goed initiatief? Denk dan eens aan FERC. Als het bedrag te hoog is, kan je het misschien ook met een aantal mensen samen opbrengen. 

Mocht je al zo'n beetje een beslissing genomen hebben, dan zou het mooi zijn om die snel te laten weten. Dan kunnen er misschien nog meer van de eerder genoemde 20 scholieren instromen. Je mag ons erover berichten (lapoutre@protonmail.com), maar kan ook rechtstreeks met FERC contact opnemen via fercthailand.org. Maar lukt het niet om zo snel te beslissen: het is nooit te laat om met sponsoren te starten.

En we kunnen het niet genoeg benadrukken: of je nu wel of niet meedoet: even goeie vrienden.

Live blog

Je ziet het steeds vaker in online kranten: een liveblog. Ik kijk vaak 's morgens even door Trouw en ook daarin is dat vreemde verschijnsel doorgedrongen. Vanmorgen las ik de liveblog over de sneeuw, die begint met de verwachting dat er overal veel sneeuw gaat vallen en eindigt met de constatering dat er overal veel sneeuw is gevallen. Er staan foto's bij van ondergesneeuwde straten, mensen op sleetjes, mensen die sneeuwballen gooien en natuurlijk een spoorwegwissel met sneeuw erin. Ik vermoed dat zo'n blog vooraf al is geschreven en dat alleen de tijden nog door de jongste bediende aan de items moeten worden toegevoegd, waarna deze online komen. 

Als ik ga kijken is de dag in Nederland net afgelopen, dus dan is er weinig live meer aan zo'n blog. Wat ik me afvraag is of er echt mensen zijn die die liveblogpagina open hebben staan in afwachting van nieuwe berichtjes. "O schat, wat ik nou net lees: ook in Utrecht zijn ze nu aan het sleetje rijden. Zet mijn koffie maar even hier bij de computer, want ik wil niks missen." Ik kan het me niet goed voorstellen, maar dat ik me iets niet goed kan voorstellen is geen garantie dat het dan ook niet gebeurt.

Maar goed, ook als 65-plusser wil je laten zien dat je met de tijd meegaat. Voor de afgelopen nacht was er hagel en onweer voorspeld, met forse windstoten en een heleboel neerslag. Reden genoeg voor een liveblog dus.

7 februari

12:03 uur: De weer-app geeft aan dat het rond 18:00 uur begint te waaien en regenen.

15:21 uur: Als het hier stormt, stormt het ook echt. Alles wat we in de droge tijd normaal gesproken gewoon buiten laten liggen moet daarom worden opgeborgen. Waterkannen, kopjes die op tafel staan, gereedschap, zaklampen, de snoeren van opladers, alles gaat naar plekken waar de wind er geen vat op kan krijgen. De weer-app meldt nu dat het rond 20:00 los gaat barsten.

17:15 uur: De aanvang van het noodweer is weer met 2 uur uitgesteld. Voor de zekerheid doe ik toch alvast alle ramen dicht, voordat we weg gaan om te eten.

17:26 uur: We eten toch maar gewoon thuis. Ik zet de ramen op de kleinbeetjeopenstand, zodat ik vannacht niet naar buiten hoef als ze helemaal dicht moeten.

18:36 uur: De verwachting is dat het tegen 3:00 uur gaat regenen.

19:17 uur: We moeten een rattenval binnen zetten, want er lagen keutels in de kamer. Om de ratten in de val te lokken hangen we er een stukje worst in, maar omdat de honden dat ook lekker vinden maken we een constructie van houten hekjes, waar de ratten wel, maar de honden niet door kunnen.

21:00 uur: We liggen in bed te lezen/film te kijken. De regen is verder vertraagd en komt nu naar verwachting om een uur of 5.

22:00 uur: We slapen.

23:30 uur: We worden wakker van geschraap langs het metaal van de rattenval. "Beet" denk ik, en stap uit bed. De val staat echter nog gewoon open en de worst hangt er nog in. Tibbe kijkt van een afstandje toe met een blik van ik-heb-alleen-maar-even-geprobeerd-of-ik-erbij-kon.

8 februari

00:41 uur: Ik wordt wakker van iets dat omvalt. Zijn die honden nou nóg aan de gang of zit er nu dan echt een rat in de val? Ik sta op en zie geen hond en ook geen rat. Als ik bijna in slaap val slaat het ruim 50 jaar oude klokje uit mijn ouderlijk huis plotseling 8 keer. Vreemd, want in de hete tijd is het stil komen te staan en alle pogingen om het weer aan de praat te krijgen waren vergeefs.

2:30 uur: KNAL! Nee, geen onweer. Het klinkt alsof één van de houten hekjes is omgevallen. Grrrrrr... toch die honden... Maar nee, de hekjes staan gewoon waar ze de hele nacht al staan, de val is leeg en open en de honden liggen voor pampus. Een raadsel. Net als ik mijn bed weer in wil stappen klinkt er weer een hoop kabaal. Op de boekenkast zit "onze" toekeh met in zijn bek de wang van een andere toekeh. Toekehs staan erom bekend dat ze met hun kaken een klem zetten die niet gemakkelijk meer open gaat. En de mannetjes zijn er niet van gediend dat andere mannetjes hun territorium binnenkomen. Dat is de indringer die nu met zijn wang in de kaakklem van de onze zit inmiddels helemaal duidelijk.

De indringer was overigens ook niet met de vriendelijkste bedoelingen binnengekomen. Onze toekeh mist namelijk een paar tenen van een poot en de wond is nog vers. Zo af en toe probeert de indringer los te komen. De worsteling verplaatst zich naar het boeddhistische altaartje en daarna naar de Tibetaanse katha die om een tanka aan de muur hangt. Daar wil ik ze liever niet laten vechten, want straks ligt alles aan stukken gescheurd. Met een bezemsteel probeer ik ze te scheiden, maar ze vallen samen op het hekje boven de rattenval, zonder dat de een de ander loslaat. Ik laat ze het verder maar uitvechten en ga weer naar bed.

2:55 uur: KNAL! Nee, geen onweer. Ook geen toekehs. We waren gewoon vergeten de deur naar de buitenbadkamer weer op het haakje te zetten en er steekt nu een windje op.

7:10 uur: Wakker. Geen regen of hagel en onweer vannacht. Vanmiddag wordt het wel verwacht. 

8:30 uur: We hebben een afspraak in de stad. Ramen toch maar dicht voor de zekerheid.

15:00 uur: Terug uit de stad. Het rommelt heel licht in de verte.

20:00 uur: Zowaar twee heel lichte regenbuitjes gehad.

21:36 uur: Hiermee wou ik deze blog afsluiten, maar ineens is het onweer dichtbij, terwijl er volgens de weerapp geen regenkans meer is. Zo'n liveblog is toch echt wel een spannend ding.

Epiloog, 21:53: het onweert en regent nu. Welterusten.

Keuringsdienst

De kamer die ik inkijk is zoals veel Thaise kamers nogal een rommeltje. (Wat dat betreft passen wij hier trouwens ook heel goed, maar dat ter zijde.) Op de grond zwerft kinderspeelgoed, er staat een kinderbedje dat is volgestouwd met rommel. Over een stoel hangt wat kleding, op die stoel ligt een handzeep-flesje en onder die stoel staat een po. In een soort boekenkast tegen de wand ligt een allegaartje aan spulletjes. In één van de schappen zijn zowaar ook wat boeken te zien, half verborgen onder de teenslippers. Tegen een andere wand ligt een tweepersoons-matras op de grond. Het opengeslagen beddegoed en de stapel kleren erop doen vermoeden dat het om een regelmatig beslapen bed gaat. Op een hoek van de matras zit een jonge vrouw met een slapende baby op haar arm.

Het zal na deze inleiding geen verrassing meer zijn: ik kijk in het kantoortje van de betonfabriek. We gaan een (paarden?)stalletje bouwen en daarvoor heb ik wat kant-en-klare palen nodig. De vrouw staat op van de matras, trekt een anticoronascherm voor haar gezicht en schuift een raam open. Alles met één hand, want de baby slaapt rustig verder. Hok sao, song mèt sieb, heb ik onderweg ingestudeerd. 6 palen van 2 meter 10. Mai mie is het antwoord, ofwel, hebben we niet. Meestal betekent dat eigenlijk dat ze je niet begrijpen, maar dat wordt als onbeleefd beschouwd, dus zeggen ze mai mie. Ik had er al rekening mee gehouden en heb voordat ik naar slaapkamer annex kantoortje liep de juiste palen al gefotografeerd. "Aaaaaaah, song mèt sie, mie, mie." 2 meter 40, die hebben we wel. Ik had de lengte iets te zuinig ingeschat. Met het kind nog steeds op de arm wordt er een bonnetje geschreven, geld aangepakt, wisselgeld uit een portemonnee gehaald en via een portofoon opdracht gegeven om 6 palen op de pickup van de farang te laden.

Het stalletje is klaar. Nu nog een paardje.

Maar betonpalen zijn niet zo interessant om over te lezen; die zijn hier net zo lelijk als in Nederland. Het kantoortje dat ik beschreven heb zul je echter in Nederland niet tegenkomen. Hier is het heel gewoon als je huis bestaat uit één kamer (ook op dát punt zijn we hier goed ingeburgerd) en als je een kleine ondernemer bent is die kamer ook vaak je kantoor. Er wordt geen enkele moeite gedaan om de indruk te wekken dat het een echt kantoortje zou zijn; de sporen van een woelige nacht zijn gewoon zichtbaar. Er zijn ook winkels en restaurants waar de brommer, of zelfs de auto 's avonds naar binnen wordt gereden. Niemand kijkt daar van op.

Het is een van de charmes van het land dat er met heel weinig middelen een bedrijfje gestart kan worden en dat er daardoor ook ontzettend veel bedrijvigheid is. Een zaakje is zó opgezet en als de klandizie tegenvalt is het net zo snel weer gestopt. Een stel in het naburige dorp Hang Chat ging met een tot barbecue omgetoverde gehalveerde oliedrum langs de weg kip met kleefrijst verkopen. De kleefrijst maakten ze thuis, de kip werd ter plekke gebarbecued. Ze deden het goed en dat kregen steeds meer mensen te horen. Dus verscheen er een lange tafel waarop de bestellingen wat makkelijker konden worden ingepakt. 

Weer wat later kwamen er wat krukjes bij. Mensen konden hun kip nu ter plekke nuttigen. Natuurlijk moest er toen een schaduwdakje van zeildoek geïmproviseerd worden. Inmiddels staan er 4 tafeltjes met krukjes en onlangs is het geïmproviseerde dakje vervangen door een constructie van bamboe palen met een rieten dakje erop. Wat eerst een stukje stoep langs de hoofdstraat door het dorp was is nu uitgegroeid tot een simpel restaurantje.

Een schril contrast met Nederland. Voordat we naar Thailand vertrokken hebben we de basisregels van de Thaise taal geleerd van Lek, een Thaise die bij ons in de buurt woonde. Lek spreekt niet alleen een aantal talen, maar is ook een heel goede kok. Toen ze zonder werk kwam te zitten wilde ze niet van een uitkering afhankelijk worden en kwam ze met de uitkeringsinstantie overeen dat ze een maaltijd-afhaalservice mocht beginnen. Dat deed ze erg goed, dus het moment waarop ze kon melden dat ze geen uitkering meer nodig had naderde. Maar toen kwam de Keuringsdienst langs. De mooie keuken die ze gemaakt had werd afgekeurd, want er was een rechtstreekse deur tussen die keuken en haar woonkamer. En er waren geen gescheiden toiletten. Dat het om een afhaalpunt ging, waarbij de enkeling die echt hoge nood heeft best even bij haar in huis naar de wc mag, mocht niet baten. Er moest voor ongeveer een halve ton verbouwd worden om aan de eisen te voldoen. Tot haar grote verdriet moest Lek dus gaan melden dat ze de uitkering toch moest houden.

De mensen hier in Thailand begrijpen niets van zo'n verhaal. Waarom moet je allemaal diploma's en vergunningen hebben en aan allerlei eisen voldoen? Als je geen goed eten maakt blijven de klanten toch gewoon weg? En gelijk hebben ze. Zowel de mensen hier in Thailand als de klanten.