Dag Karin. Het is alweer bijna een half jaar geleden dat je mijn leven binnen kwam vliegen. Als vriendin van Mieke was je weliswaar geen onbekende, maar toch voelde het als nieuw. De vier weken die volgden waren indrukwekkend, intensief, emotioneel en bovenal prachtig. En zo bleef het op (geografische) afstand in de 5 maanden die volgden. Een bijzondere les in omgaan met een mogelijk snel naderend einde. Ineens weer tekenen van herstel: zou je toch bij ons blijven? Dan, eigenlijk pas kort geleden, de duidelijkheid dat dat niet gaat gebeuren en je overgave daaraan. Toen mijn broer Jos overleed zei de priester die de dienst leidde: "Jos vertelde me dat ik hem geleerd had hoe te leven; maar hij heeft mij nu geleerd hoe te sterven." Dank je wel voor het mooie hoofdstuk dat je aan die handleiding van mijn broer hebt toegevoegd. En de bloglezers snappen vast wel waarom ik de laatste tijd wat minder over grappige en opvallende dingetjes schrijf. Dat is even niet zo belangrijk. Komt wel weer.
.jpg)
