Mijn eerste beoogde ervaring met een KNO-arts hier in Thailand was meteen onvergetelijk, en ik heb hem meteen in de TIT-categorie geplaatst. TIT staat voor 'This Is Thailand', en is een soort relativerend insidergrapje onder buitenlanders die hier wonen. Veel ziekenhuisartsen en -specialisten houden er naast hun baan ook een privékliniek op na, die dan in de avonduren of op zondagen geopend is.
Zo toog ik op een doordeweekse avond naar zo'n kliniek om naar mijn keel te laten kijken in verband met toenemende heesheid. Via de ingang stapte ik de wachtkamer binnen. Het was er behoorlijk vol met gemondmaskerde wachtenden. Ik meldde me bij de arts-assistente achter de balie, zo'n beetje middenin die wachtkamer. Alle ogen, en vooral oren, waren op mij, de opvallende falang (de Thaise aanduiding voor blanke buitenlanders) gericht.
De assistente vroeg naar mijn symptomen en enigzins teleurgesteld wijdden de wachtenden zich weer aan hun facebooknieuwtjes. "U mag uw masker niet afzetten bij de dokter hoor", zei de assistente. Je kunt je mijn verwarring voorstellen. "Maar hoe kan de dokter mij dan onderzoeken", vraag ik haar. "Nou, de dokter stelt wat vragen, en schrijft dan een medicijn voor. Als dat niet helpt komt u hier gewoon weer terug." "Eh.... ik geloof niet dat ik dat wil, de dokter moet toch echt in mijn keel kunnen kijken."
.jpg)
Helaas, de boodschap was duidelijk: geen keel- en neuskijkerij. Als je voor je oren kwam had je mazzel. En anders moest je toch echt naar het ziekenhuis. Ik bedank de assistente vriendelijk voor haar duidelijke informatie en loop grinnikend tussen de wachtenden door naar buiten. This is Thailand...
