Bordjeslogica

Veel van onze blogs worden ook geplaatst op Thailandblog en daar leveren ze nog al eens reacties en/of discussies op. Zo staat er onder mijn blog met de titel Plasticsoep een aantal opmerkingen over het plasticgebruik. Thailandbloglezer Theo B (niet Theo van den Berg neem ik aan) vraagt zich in zijn reactie af waarom of er op de foto van de coffeeshopbaas een bordje กรุณารอสักครู่ staat. Gelukkig voegt hij er aan toe dat dat "een ogenblikje geduld aub" betekent, want dat wist ik niet. Zijn vraag brengt me wel op het idee om eens wat over bordjes te schrijven. Wie mij kent denkt dan meteen aan een heel speciaal soort bordjes, maar Das war einmal. 

Evenmin wil ik het hebben over de talloze spelfouten waar vaak erg om gelachen wordt. Daar is genoeg over te vinden, en sinds we begonnen zijn om te proberen het Thais onder de knie te krijgen durven we echt niet meer te lachen om fouten die Thai maken in het Engels. Ons respect voor de Thais die zich in die voor hun onmogelijke taal verstaanbaar weten te maken is alleen maar nog groter geworden dan het al was.

Maar er is dus nog een categorie opvallende bordjes, en daar mogen we best om gniffelen, want de (on)logica van het gebruik heeft niets met taalproblemen te maken. Wat te denken van dit bordje bij een zojuist met vloeibaar beton gerepareerd stukje parkeerplaats bij de supermarkt?

De waarschuwing is overigens geheel in lijn met de omstandigheden. Er is sprake van een natte vloer, hoewel uitglijden nou niet bepaald het grootste risico is. 

Van een andere orde is deze mededeling op een winkeldeur. Wie de clou niet meteen ziet moet nog maar eens een keertje goed kijken. 

Een eettentje in Pai heeft een wel heel merkwaardige waarschuwing bij de deur hangen. Wat opvalt is dat de bijbehorende tekst in het Chinees is. Is het eten er bedorven? Of is het ongeschikt voor Chinese magen? Of wordt Chinese gasten verzocht om eerst de maag te legen alvorens het etablissement te betreden? Mijn Chinees is nog slechter dan mijn Thais, dus ik zou het echt niet weten.

Waar je hier ook helemaal niet van op hoeft te kijken zijn de nieuwjaarswensen die je overal tegen kunt komen. Eigenlijk best heel vriendelijk, want waarom zou je na Driekoningen stoppen met het toewensen van een gelukkig jaar. Er zijn nog zo veel dagen over in de rest van het jaar om gelukkig te zijn. Alleen die kerstwensen, die zijn écht wel flink te laat. Deze foto heb ik in mei gemaakt in Warorot Market in Chiang Mai.

Nu we het toch hebben over bordjes waar je al dan niet van op hoeft te kijken: Thailand heeft weliswaar het imago van vakantieland waar je voor de gemakkelijke seks heen kunt, maar op een paar toeristenplaatsen na zul je niet gauw uitingen van seks of bloot in het openbaar tegenkomen. In TV-series wordt volop op weinig zachtzinnige wijze gevochten, maar de kleren blijven aan. Dan is het toch wel weer opvallend om bij een gewoon doorsnee familierestaurantje een nogal weinig aan de fantasie overlatende wegwijzer naar het herentoilet tegen te komen (geschilderd op een vermoedelijk zelf uitgezaagd asbest plaatje).

Er zijn overigens ook wel de wat meer subtiele aanduidingen, die qua formaat dan soms weer allesbehalve subtiel zijn.

Waarmee dan nog altijd niet de vraag van Theo beantwoord is. Waarom staat er een bordje "even geduld aub" op de bar terwijl de uitbater er gewoon achter staat. Ik denk dat het er gewoon altijd staat. Als er iemand achter de bar staat kijk je als klant toch niet naar dat soort bordjes, en als de baas even weg moet kan hij niet vergeten het neer te zetten. Thaise logica is echt niet zo onlogisch als we soms denken.

Plasticsoep

Thailand staat in de top-10 van grootste plastic-vervuilers. Wie hier geweest is zal dat niet verbazen. Elke aankoop gaat in een plastic zakje, ook al is het het enige wat je koopt en zit het al ingepakt (uiteraard in plastic). We hebben net een taartje weggewerkt, of beter gezegd 2 gebakjes. (Met zijn tweeën, dus maar eentje p.p. (helaas):-)). Die staan per stuk op een taartpuntvormig plastic onderzettertje. Dan zit er een plastic folie omheen (die je er gelukkig wel makkelijk af kunt halen) en daaroverheen staat dan weer een taartpuntvormig doorzichtig plastic soortement stolp. Je krijgt er plastic lepeltjes bij, die natuurlijk in een folie zitten. Bij de kassa gaat alles dan in een plastic zakje. Zo kom je dus met gemak in de toptien.

Rechts op de foto van de goedlachse uitbater van DP Coffee in Hang Chat
zie je 2 "schitterende foto's" van de taartjes in hun verpakking.

Wij willen op ons bescheiden niveau onze bijdrage leveren aan een lagere notering en zorgen er dus voor dat we een boodschappentas bij ons hebben. Met name op de markt kost het dan toch nog moeite om duidelijk te maken dat de groente echt niet eerst een plastic zakje hoeft. En bij de supermarktkassa moeten we regelmatig duidelijk maken dat er in een halfvolle boodschappentas nog een heleboel bij kan, want als er 4 dingen in onze tas zitten wil het kassameisje er al een plastic zakje bij pakken.

Gemak dient de mens, dus met enige regelmaat eten we buiten de deur of halen we wat te eten bij een van de talloze restaurantjes of streetfoodkraampjes langs de weg. Dat is hier vaak zelfs goedkoper dan wanneer je zelf gaat koken. Een afhaalmaatlijd gaat hier, je voelt hem al aankomen, in plastic zakjes, die vervolgens bij elkaar in een plastic zakje gaan. Om ook daar wat bij te kunnen dragen aan vermindering van de plasticsoep hebben we een handig pannensetje aangeschaft. 

De afhaalthai van vandaag had de bedoeling van de pannetjes niet helemaal begrepen. Maar we blijven het van de zonnige kant bekijken: het scheelde wel afwas.

Happie hakkuh

De lamyaiboom hangt nog altijd aantrekkelijk vol met vruchten. Alleen, we kunnen er niet bij. Alles wat binnen het bereik van mijn, voor Thaise begrippen toch niet geringe lengte hangt is er af. En alles waar ik bij kan als ik op de auto ga staan ook. Maar daarboven roepen de lamyai ons toe: "pluk ons, pel ons, eet ons, geniet van ons."

Op zo'n moment weet je als man in de tropen wat je te doen staat: je pakt je machete en trekt ten strijde. Eerst op zoek naar een lange, niet al te dikke bamboe. Die wordt na een eerste mislukte poging ("Nooit loodrecht op de bamboe slaan!" "O ja, da's waar ook.") genadeloos met een paar slagen geveld. Dan, een paar meter bamboe achter me aanslepend waar ik al lopend achteloos de uitsteeksels af hak, terug naar de tuin. Is het normaal gesproken een komen en gaan van dorpelingen hier, nu komt er natuurlijk niemand voorbij die kan rondvertellen hoe soepel die falang zijn machete hanteerde.

Nu moet het topje eraf zodat het gebogen snoeimes, zoëentje als waar Panoramix in de Asterixverhalen mee rondliep, er goed omheen past. Dat doe ik dan toch maar met een ouderwetse handzaag; dat mag tenminste gewoon loodrecht. Klein spijkertje om de boel te borgen en de lamyai kunnen hun borst alvast gaan natmaken.

Daar sta ik dan onder de boom, en zie alle heerlijkheden boven mijn hoofd hangen. Alleen is in het dikke bladerdek op geen enkele manier te ontwaren hoe de takken waar de vruchten aan hangen precies lopen. Het is gewoon één groene massa. Op goed geluk steek ik het snoeimes tussen de takken en na een beetje draaien met de bamboe haakt het uiteindelijk ergens achter. Een paar forse rukken, maar er gebeurt niks. Dat laat ik niet op me zitten, zeker niet nu ik zie dat Mieke de camera gepakt heeft. Getergd gooi ik al mijn energie in een ultieme ruk, en jawel hoor. Daar is hij.

Een flinke tak, met maar liefst één vrucht eraan. Trots kan ik mijn lief mijn eerste hooggeoogste lamyai presenteren. Dat moet wel de lekkerste zijn die ze ooit gegeten heeft.

Kan het nóg lekkerder?

Het is al weer een tijdje geleden dat ik allerlei fruitsoorten die tot dan toe onbekend voor ons waren beschreef in mijn blog. Hoewel het daarbij bijna zonder uitzondering om echte heerlijkheden ging, bleef de eerste plaats in de lekkerstefruittoptien toch onbetwist gereserveerd voor de rijpe zoete mango. Doordat die ook in Nederland verkrijgbaar is klinkt hij wat minder exotisch, maar hij is het natuurlijk wel. En de smaak van de "Nederlandse" mango's is nog al eens teleurstellend, dit in tegenstelling tot de Thaise.

Kan het nóg lekkerder dan een mango, begonnen we ons af te vragen. Sinds gisteren is mijn antwoord: ja, dat kan! De buurman kwam gisteren met een wat onooglijk uitziende vrucht aanlopen. Bij een poging de schil eraf te halen viel het ding helemaal uit elkaar. Het binnenwerk ziet er een beetje onsmakelijk uit; het vruchtvlees is heel zacht, wit en er zit een flinke lading harde, gladde pitten in. Maar de smaak.... wauw.

Hele noina en een uitelkaargevallen vrucht

Het blijkt een น้อยหน่า (noina) te zijn en de vrucht schijnt in Nederland wel te koop te zijn, maar ongetwijfeld niet bij de Plus in Vierlingsbeek. Het is een vrucht die narijpt, net als de mango, en dat betekent dat hij voor de export onrijp geplukt wordt, in de hoop dat ie net op smaak is als hij in de westerse winkel ligt. Net als bij de mango zal dat vast niet altijd lukken.

De westerse namen voor de vrucht verklappen al wat voor smaak je mag verwachten. Suikerappel is de gangbare Nederlandse naam, maar hij wordt ook wel kaneelappel of zoetzak genoemd. (Schubappel is ook een bijnaam, maar die zegt alleen iets over het uiterlijk en klinkt niet zo smaakvol.) De Engelse naam is misschien nog wel treffender: custard apple. Het bijna vloeibare vruchtvlees heeft inderdaad veel weg van vla. (Voor de Bra- en Limbo's onder de lezers: ik bedoel niet die overheerlijke van Christine de Echte Bakker uit Neer, maar het zuiveltoetje.) En er lijkt inderdaad een vleugje kaneel in te zitten. Nou, dan hoeft er voor mij niet veel meer te gebeuren om op nummer 1 te komen.

Keurig opengesneden ziet het er al wat aantrekkelijker uit.

We kregen wat later nog twee noina's van de buren. Die heb ik vanmorgen wat voorzichtiger opengesneden om de binnenkant goed te kunnen bekijken. Daarna konden ze ook grotendeels ontpit worden en mochten we nog een keer van de น้อยหน่า, Het Hemelse Gerecht genieten.

Voeten wassen...we moeten naar de tandarts!

Het is een van de minst aantrekkelijke tijdverdrijven die er bestaan, maar ook in Thailand ontkomen we er niet aan: tandartsbezoek. Tandsteen en -plak groeien ook hier vrolijk aan, en omdat er bijna geen gerechten zijn waar geen suiker in zit, wordt ook de glazuurlaag in je mond constant aangevallen. We waren kort voor vertrek, in januari, nog een keer bij onze Nederlandse tandarts geweest en nu we een half jaar verder zijn mogen we voor het eerst in Lampang de binnenboel laten inspecteren. Van vrienden hebben we de naam van een goed Engels sprekende én goed werkende tandarts gehad, en we konden daar al snel terecht.

Gelukkig waren we voor het maken van de afspraak naar de praktijk gegaan. Een telefoongesprek met een Thai gaat ons nou eenmaal (nog?) niet zo goed af. Daardoor hadden we gezien dat de gewoonte om je schoenen uit te trekken voordat je naar binnen gaat ook bij deze tandartspraktijk gebruikelijk was. Best handig om te weten, want als je in zo'n tandartsstoel achteroverzwiept komen je voeten wel heel erg in beeld. Hoewel we ze altijd al wel goed onderhouden is een beetje extra aandacht niet verkeerd. Vandaar dat we voor het tandartsbezoek niet alleen de tanden goed poetsen, maar ook de voeten nog eens extra wassen.

Opvallend is dat de meeste bezoekers hun slippers gewoon pal voor de voordeur uitdoen en daar laten staan. Ik zet mijn schuiten met de voor Thailand onvoorstelbare afmetingen van maat 45 netjes aan de kant, want ik zie in mijn verbeelding al de ene na de andere bezoeker struikelen en door de glazen voordeur vliegen.

De wachtkamer staat vol met relax-meubelen. Een luie sofa, twee comfortabele bioscoopstoelen, en zelfs een paar massagestoelen met keuze uit bekkencorrectie, taille-draaier, heup-model en bekken-lifter. Ik heb alle vier de standen even kort geprobeerd, maar merkte weinig verschil. Van taille-draaier en bekken-lifter heb ik overigens niet durven afwachten of er nog meer ging gebeuren. Ik vond beide nogal ingrijpend klinken.

Dan zijn er natuurlijk de onvermijdelijke tv's. In een gebouw waar mensen komen staat op zijn minst één tv. Bij deze tandarts zijn het er twee. Op de ene is een spelshow, op de andere een soap. Op openbare tv's zie je eigenlijk altijd een spelshow, een soap, of een vechtfilm. Ook bij de bank of in de wachtruimte van het ziekenhuis kan je vrolijk kijken naar hoe men elkaar onder luid geschreeuw tot gort mept (waarna het slachtoffer overigens altijd weer weet op te staan om opnieuw de aanval in te zetten).

Voor de kleintjes ligt er een enorme knuffel-kakkerlak. Ook de ouderen houden het dier liefkozend tegen zich aan. Het lot van een levend exemplaar, dat even later onder de bank vandaan komt kruipen, is minder warm. De toegesnelde assistente veegt het op en voert het met onbekende bestemming af.

De behandelkamer zelf doet weinig onder voor die van onze Nederlandse tandarts. We bekijken samen de gebitsfoto's die we meegenomen hebben op een usb-stick en dan mogen ons we een voor een  in de mond laten kijken. Zoals altijd heb ik weer wat tandsteen dat verwijderd moet worden, en dat gaat allemaal zeer zorgvuldig. Geen spatje bloed. Hier wint de Thaise tandarts het van de Nederlandse.

In plaats van een doekje op de borst, om spatvlekken te vermijden, krijgen we hier een doekje met een gat erin over ons gezicht. Meekijken zit er niet in dus. De tandarts vertelt wel wat ze doet en stelt ook vragen. Maar horen wat ze zegt en antwoorden valt niet mee, met zo'n tandsteenverwijderapparaat en een waterstofzuigerslangetje in je mond. De klanken die ik niettemin weet uit te slaan worden gelukkig als antwoord geaccepteerd.

Nog even spoelen, dan de voortanden polijsten en met een schoon gebit verlaat ik de praktijk. Het is inmiddels flink gaan regenen. Onze keurig uit de loop gezette schoenen zijn nat geworden, terwijl de pal voor de deur geparkeerde slippertjes allemaal droog zijn gebleven. De assistente komt nog wel even een paraplu boven ons hoofd houden, zodat we enigszins droog onze schoenen aan kunnen trekken. Daarna moeten we alsnog de regen in. Maar die is hier gelukkig warm.