Wat hier bijvoorbeeld anders gaat is het toekennen van een huisnummer. In Nederland worden de bouwkavels pas uitgegeven als het bijbehorende adres is vastgesteld. Hier vinden ze dat volslagen onlogisch. Hoe kun je nu een huisnummer uitgeven als er geen huis is? Daar zit wat in. Maar nu het huis er staat kan het dus ook een nummer krijgen. Dus toog Noi, die de formele eigenaresse van de grond is, naar de Amphur, zeg maar het gemeentehuis, om te vragen wat ze precies allemaal moest meebrengen bij de aanvraag. Dat bleek een serietje documenten te zijn: de bouwtekeningen, foto's van het huis zoals het er nu uit ziet, formulieren ondertekend door de Pujaj Baan, het dorpshoofd, dat hij akkoord is met het uit te geven adres en kopieën van de chanote, het officiële eigendomsdocument van de grond.
Met Pradith ben ik vervolgens naar de Pujaj Baan gegaan, die de formulieren oningevuld ondertekende. We moesten ze zelf verder maar invullen en hij had een speciale verrassing voor ons: we mogen nummer 333 hebben. Dat is voor de Thai hét lucky huisnummer, want 3+3+3=9 en dat is het geluksgetal. En passent meldde hij dat hij straatverlichting en wegverharding wil verzorgen volgend jaar. Die verharding vonden we eerst eigenlijk niet zo nodig, maar eergisteren is de zandweg geschaafd, en nu is hij veel hobbeliger, ruller en modderiger dan hij eerst was. Ook het schaven van wegen gaat anders dan je denkt.
We hebben een mooi mapje gemaakt met alle benodigde documenten, waaronder alle werktekeningen van Pong (soms ware kunststukjes) en een paar mooie, op A4 geprinte foto's van het huis. Helaas, ook nu werd Noi weer teruggestuurd. De foto's waren kopieën en dat kan natuurlijk niet. Er moeten échte foto's op dik papier meegeleverd worden. Kom zeg... iedereen kan fotokopieën maken. Zo weten ze op de Amphur natuurlijk nooit zeker of het ons huis wel is. Stom dat we dat niet bedacht hadden.
Behalve "echte" foto's moesten er ook door de ohbohdtoh, een soort lokale bouwcommissie, goedgekeurde bouwtekeningen bij de aanvraag zitten. Oei, daar hadden we ineens een serieus probleem, want die waren er niet. Voordat we gingen bouwen is Pong bij de ohbohdtoh geweest om te vragen hoe de procedure was om te kunnen gaan bouwen. Hij had te horen gekregen dat zo'n klein huisje gewoon neergezet kon worden en dat daar niets voor nodig was. Dus hebben we Pong maar gevraagd of hij het nu ontstane probleem kon oplossen.
Dat kon hij. De volgende dag al kwam hij langs met een medewerker van de ohbohdtoh, die het huisje ging opmeten en fotograferen. Weer een dag later kwam Pong de goedgekeurde bouwtekeningen van ons huisje brengen. Eigenlijk verdomd slim om de bouwtekeningen pas achteraf te maken. Dan kloppen ze immers altijd. (Hoewel: één klein muurtje staat er niet op.)
Nu is het wachten weer op Noi, die gewapend met alles waar om gevraagd is naar de Amphur kan. Misschien hebben we dan snel ons adres. Maar het kan ook dat er weer nieuwe documenten gevraagd worden. Want hier gaat niets zoals je denkt dat het zal gaan.
