APK

Onze auto is deze maand 7 jaar oud en dat betekent dat hij gekeurd moet worden. Als je ziet wat hier allemaal op de weg rijdt vraag je je af hoe dat door zo'n keuring is gekomen. Auto's waar geen raam of deur meer in zit, creatief opgelapte auto's, auto's die een dikke sliert zwarte rook uitspugen, auto's zonder achterlichten; bedenk iets ondenkbaars en je ziet het hier rondrijden.

We hebben al eens bij andere buitenlanders geïnformeerd hoe die het doen, maar de meesten regelen dat niet zelf, of hebben een veel jongere auto. Uiteindelijk stuurt iemand ons het embleem van een erkend keuringsstation, dus nu weten we waar we op moeten letten. In Hang Chat, het dichtsbijzijnde stadje, blijkt er ook een te zitten.

Helaas lees ik in de periode dat we een en ander aan het uitzoeken zijn het verhaal van iemand die voor meer dan 3000 euro aan zijn auto moet laten repareren, maar als hij ergens anders naartoe gaat voor nog geen 500 euro klaar is. Het is het soort verhalen dat we hier bij regelmaat horen, maar soortgelijke ervaringen hebben we zelf nog niet gehad. Toch denken we na over hoe we het risico daarop zo klein mogelijk kunnen houden. Ik had me sowieso al voorgenomen om eventuele noodzakelijke reparaties niet bij het keuringsstation, maar bij onze vaste garage te laten uitvoeren. En Mieke stelt voor om even langs onze vriend Pladith te rijden om te vragen of het keuringsstation in Hang Chat betrouwbaar is. We hopen stiekem dat hij dan even meerijdt.

Pladith blijkt zelf ook altijd naar Hang Chat te gaan voor de keuring en hij is er heel tevreden over. Hij biedt helaas niet aan om mee te gaan. Ik vraag hem nog hoe lang het duurt en wat de kosten zijn. 1 of 2 weken, antwoordt hij, en het kost zo'n 3000 baht. Oeps, daar had ik niet op gerekend. Je kan toch moeilijk twee weken zonder zitten, en 3000 baht is zo'n 80 euro. Dan is de Nederlandse APK goedkoper.

Ik rijd naar het keuringsstation en meld me bij een tafeltje, met het autoboekje, paspoort, verzekeringsbewijs en kopieën van van alles. Autoboekje en verzekeringsbewijs zijn voldoende; de rest kan weer in de tas. Het is zo'n beetje de eerste keer dat er minder papieren gevraagd worden dan we vooraf hadden bedacht. Er zit een vrouw te wachten; ik vermoed dat haar auto momenteel gekeurd wordt. Ze begint een gesprek, maar ik kan absoluut niet verstaan wat ze zegt. Toch hebben we zo langzaamaan wel geleerd om bepaalde woorden te herkennen die met bepaalde vragen samenhangen. Joetie bijvoorbeeld, komt voor in de vraag waar we wonen. Pratheet betekent land. Pie is jaar. Dus hoor ik joetie voorbijkomen, dan antwoord ik dat we in Nong Noi wonen, zit er pratheet in de vraag dan vertel ik dat we uit Nederland komen en bij pie antwoord ik dat we al 4 jaar in Thailand zijn.

Dan wordt me met handen en voeten uitgelegd dat ik mijn auto achter de auto moet zetten die al binnen staat. Als die andere auto weg is stapt de man van het keuringsstation in onze auto. Hij start, rijdt 2 meter en trapt dan hard op de rem. Dan tijdt hij weer 2 meter en trapt zachtjes op de rem. Voordat hij uitstapt zet hij de lichten aan. Dan controleert hij met een of ander apparaat de stand van de koplampen. Vervolgens rijdt hij weer een klein stukje totdat de achterwielen op een soort verdiepte rollenbank zakken. De wielen draaien een stukje vooruit en dan een stukje achteruit. Wat er precies getest wordt is me een raadsel. De auto wordt weer een stukje vooruit gereden. De man stapt uit en komt naar het tafeltje. Hij begint van alles op te schrijven en uiteindelijk krijg ik de rekening: 1300 baht. De keuring is al klaar; de auto is goedgekeurd. Over een week moet ik terugkomen om de kentekensticker op te halen.

Alle Thaise auto's en motoren moeten een geldige sticker hebben. Die sticker krijg je als je je autobelasting gaat betalen. Dan moet je ook laten zien dat je de verplichte verzekering voor je auto hebt afgesloten en vanaf 7 jaar moet je ook een keuringsbewijs hebben. De sticker betekent dus dat je aan al die verplichtingen hebt voldaan. De afgelopen jaren moesten we naar Lampang voor die sticker, maar blijkbaar regelt het keuringsstation dat nu. Dat scheelt weer een ritje.

Als ik thuis de rekening vertaal wacht er nog een aangename verrassing: niet alleen is het bedrag een stuk lager dan Pladith dacht, maar de 1050 baht jaarlijkse autobelasting zit al bij het bedrag dat ik betaald heb in. De keuring zelf kostte dus maar 250 baht (€ 6,50). En de 1 a 2 weken die Pladith noemde is de tijd die het kost om de sticker te krijgen. De keuring zelf duurde nog geen 5 minuten.

De vraag hoe het kan dat er zo veel wrakken op de weg rijden is nu ook beantwoord. Zolang de remmen het doen en de koplampen goed zijn afgesteld is het okee. Er wordt niet gecontroleerd op achterlichten, remlichten, knipperlichten, draagbalken, schokbrekers, bandenprofiel, uitstoot, spiegels, gordels ..... En zo was ook deze nieuwe ervaring uiteindelijk weer een fluitje van een cent (1/3 baht).

Groene bom

De regentijd begon vroeg dit jaar en was er maandenlang een zoals we die ieder jaar wel zouden willen hebben. De gigantische stormen waarmee het begin van de regentijd normaal gesproken gepaard gaat bleven achterwege. En in plaats van de hevige plensbuien die de grond meteen dichtslaan waren het dit jaar gestage regens, om de zoveel dagen, die steeds volledig door de grond werden opgenomen. Dat deed de tuin goed. Bomen en struiken zijn met onvoorstelbare snelheid de grond uitgeschoten, alsof er een groene bom geëxplodeerd is. Ons huis viel altijd meteen op als je het dorp uitreed, maar nu zie je het niet meer. Het gastenhuisje dat er nu ruim een jaar staat zou nu niet meer geplaatst kunnen worden omdat de vrachtauto er niet meer door kan. Vanaf het balkonnetje van het gastenhuisje is ons huis ook niet meer te zien. We hadden er rekening mee gehouden dat het wel een jaar of 5 kon duren voordat het groen een beetje aan begon te slaan, maar dat gebeurde dus al na 3 jaar.

Eind augustus kregen de regens alsnog een moesson-achtig karakter. Vrijwel dagelijks kregen we enorme hoeveelheden water te verwerken. De luchtvochtigheid was zo hoog dat het haast onmogelijk was om de was te drogen. Aangename verrassing was wel, dat alle water steeds weer werd afgevoerd. We vermoeden dat veel bomen hun wortels inmiddels door de vette kleilaag geboord hebben en daarmee een natuurlijke drainage hebben bewerkstelligd. Maar uiteindelijk gingen de regens toch te lang door en begonnen zich overal grote plassen te vormen. We begonnen ons zorgen te maken over Surya, want haar wei kwam ook steeds meer blank te staan. Haar stalletje bleef gelukkig wel goed droog, maar als het veel erger zou worden zouden we haar tijdelijk weer op de paardenfarm moeten stallen.

Ook voor de schildpadden werd de nattigheid een probleem. Nadat ze een jaar of twee in een omheind stukje van de tuin hadden gezeten hadden we ze juist vrijgelaten, zodat ze nu in het grootste deel van het landje kunnen rondbanjeren. Ze waren meteen fanatiek aan het graven gegaan, want ze overnachten in een hol onder de grond. Door de voortdurende regens liepen die holen echter vol, of ze stortten zelfs in. Gelukkig is dat goed afgelopen, maar we hebben ze wel weer even teruggezet binnen de oorspronkelijke, kleinere omheining. Zodra het wat droger wordt mogen ze hun gang weer gaan.

Vandaag is het de derde dag op rij zonder regen en zelfs met aardig wat zon. Al het water dat op het landje stond is nu al verdwenen. De regenkansen nemen echter de komende dagen weer flink toe, dus we moeten maar afwachten of het een beetje binnen de perken blijft.

Die zware regenbuien hebben niet alleen maar nadelen. Zo konden we met een handige constructie het water van het dak in de net schoongemaakte cold tub laten lopen. Met kraanwater duurt het een paar uur voordat die vol is, maar nu was dat met een goed half uur gebeurd. Ook kunnen we tijdens zo'n bui prima douchen. Het regenwater heeft hier een aangename temperatuur.

De vochtigheid zorgt wel voor ongenode gasten. Mieke werd van de week na het douchen gebeten door een takaab, een reuze-duizendpoot, die in haar handdoek zat. Het is routine om handdoeken en kleding voor gebruik te controleren en uit te slaan, maar soms vergeet je zoiets een keer. Gelukkig was het een vrij klein exemplaar en wellicht heeft ie niet helemaal doorgebeten, want het viel mee met de pijn. Takaabbeten staan normaal gesproken bekend als uiterst pijnlijk (pijnlijker nog dan schorpioenbeten) en soms is behandeling in het ziekenhuis noodzakelijk. 

In dit seizoen zijn ook de metselwespen actief. Een urntjeswesp probeert al weken lang een urntje aan de rand van onze wc-bril te metselen, maar wij vinden dat niet zo'n goede plaats voor een wespennest. De urntjeswesp is behoorlijk vredelievend en steekt alleen als ie echt in het nauw wordt gebracht. Maar dat laatste zou voor zijn gevoel zo maar het geval kunnen zijn als wij ons op die bril laten zakken. We halen de bouwsels dus weg, maar de wesp begint vrolijk opnieuw.

 

Een ander type metselwesp metselt nestjes in nauwe ruimtes. Er heeft er al eens eentje mijn tinwistle vernaggeld door het toongat dicht te metselen. Nu zat er al een aantal dagen eentje ergens achter mijn hoofdkussen, alleen had ik geen flauw idee waar precies. Speurtochten leverden niks op. Tot ik vandaag mijn gedichten-opschrijfboek pakte en het niet open kreeg. Het zat dichtgemetseld. Hoewel het niet om een plek ging met prikrisico, was ik er toch ook niet echt blij mee. Zowel om gedichten te lezen als om nieuwe te schrijven moest het boek toch echt open kunnen. Bovendien was ik bang dat de larven zich aan het papier tegoed zouden doen. Hoewel poëzie best vergankelijk mag zijn (er zit een gedicht onder het leemstucwerk van het huisje) wilde ik mijn werk toch maar liever niet laten opeten door wespenlarven. Ik heb het boek dus maar met wat extra kracht opengetrokken en kreeg daardoor een schitterend kijkje in de wespenkraamkliniek, die inmiddels over de volle lengte van het boek was uitgebouwd. De larven krioelden er al rond. Sorry, metselwesp. Maar de kippen waren wel weer erg blij met de larven. Dat is nog een ingewikkelde rekensom voor degene die mijn karma bij moet houden.

Risico-inschatting

Vandaag konden de mensen die op de markt in een dorp hier vlakbij staan een corona-vaccinatie gaan halen. Een marktvrouw is op weg naar het ziekenhuis waar ze haar prik zou krijgen verongelukt. Ze zag bij het oversteken van de snelweg op haar brommer een auto over het hoofd.

Na een eerste coronajaar waarin Thailand zo'n beetje een voorbeeld voor de rest van de wereld was, is het hier de laatste maanden ineens toch hard gegaan. In totaalzijn er nu 12.103 mensen aan de ziekte overleden. In Nederland staat de teller op 18.012. Zet je het af tegen het aantal inwoners dan is in Nederland bijna 1 op de 1000 mensen aan corona overleden en in Thailand ongeveer 1 op de 6000.

In de anderhalf jaar dat corona huishoudt zijn er in Thailand zo'n 30.000 mensen in het verkeer omgekomen. Het land staat al jaren in de top 3 van landen met de meeste verkeersslachtoffers per 100.000 inwoners. Het wrange verhaal van de marktvrouw is wat dat betreft illustratief.

Op de een of andere manier wil het gevaar van het verkeer ook niet doordringen tot de mensen. Hoewel 80% van de verkeersslachtoffers brommer-/motorrijder is, schat ik dat meer dan de helft van die verkeersdeelnemers geen valhelm op heeft. En wie er wel een draagt heeft hem vaak niet vastgemaakt of gebruikt een bouwhelm of andere niet voor dit doel geschikte bescherming.

Dat staat dan in schril contrast met de bescherming tegen corona. Het aantal mensen dat buiten een mondmasker draagt is zo goed als 100%. Afgezet tegen de sterftecijfers is het bizar om zo veel mensen op een motor te zien rondrijden zonder helm maar met mondkapje. Het is een confronterende illustratie van hoe slecht mensen in staat zijn risico in te schatten. De angst voor corona is enorm hier. 4 weken geleden schreef ik hoe de parkeerplaats bij de plaatselijke supermarkt compleet uitgestorven was nadat er een coronageval binnen was geweest. Vandaag kwamen we er langs en was nog steeds maar hooguit een kwart van de plaatsen bezet, terwijl dat normaal zo'n driekwart zou zijn.

"De Thai leert niet", is een veelgehoorde opmerking. Ik vraag me echter af hoeveel helmloze motorrijders je in Nederland zou zien als er niet onverbiddelijk bekeuringen zouden worden uitgeschreven, bij een pakkans van tegen de 100%. Waarschijnlijk schort het hem meer aan de handhaving, die hier zo goed als ontbreekt, dan dat "wij" zo veel verstandiger zouden zijn.

Actie voor Birmese vluchtelingen

Het was mooi om te zien hoe er na mijn, in een opwelling geschreven, laatste blog over de noodsituatie onder Birmese vluchtelingen donaties begonnen binnen te druppelen. Iedereen die via ons of rechtstreeks gedoneerd heeft hartelijk bedankt. Een collega van FERC, de stichting die Thaise scholieren sponsort, is op bezoek geweest bij de organisatoren van de hulpactie voor Birmezen en heeft gezien dat het geld daar goed besteed wordt. Uiteindelijk is er via onze rekening bijna € 900 gedoneerd, goed voor 60 rescue bags. We hebben alle donaties telkens direkt in Thaise Baht doorgestort. Donateurs die het overschrijvingsbewijs voor hun administratie willen hebben kunnen me even mailen op lapoutre@protonmail.com.