Stroomversnelling in regentijd

Ineens lijkt alles in een stroomversnelling te komen. Toen de muren eenmaal klaar waren realiseerden we ons eigenlijk pas goed dat het moment dat we in het nieuwe huisje kunnen trekken snel naderbij komt. Grootste struikelblok lijkt nog het voltooien van de electrische installatie. Daarvoor zijn we afhankelijk van de leverancier van de zonnepanelen en die lijkt het nogal druk te hebben. Maar we zitten hem achter zijn vodden.

Morgen, woensdag 30 mei, komt de timmerman met het speciaal ontworpen bed. Als er niets tussenkomt natuurlijk, want This Is Thailand. Als het allemaal een beetje klopt heeft hij het bed gemaakt volgens de tekening die we hem gegeven hebben. Toen we een paar weken geleden begrepen dachten te hebben dat hij het bed klaar had, en dus een kijkje gingen nemen, liet hij ons alleen een poot zien. Dat leek ons wat mager. Uiteindelijk bleek dat hij de tekening kwijt was en alleen nog moest weten hoe hoog of het bed boven de vloer moest komen. Dat is niet onbelangrijk, want we moeten onder het bed 24 opbergkratten kwijt en vanaf het bed naar buiten kunnen kijken. We kijken dus met spanning uit wat er morgen van zijn wagen wordt afgeladen.

Ter voorbereiding heeft Mieke alvast de vloer geschilderd. Als de timmerman er morgen is zal hij ook de ramen en deuren in de kozijnen hangen. Intussen heb ik een stukje verhoogde vloer in de badkamer gefabriekt en daar het toilet op geplaatst. (Jaja, maak je geen zorgen, er loopt een rioolaansluiting door de vloer.). De waterleiding had ik al een tijdje geleden aangelegd, maar nu toilet en kontspoelkraan waren aangesloten kon ik voor het eerst testen of de boel wel echt waterdicht was aangesloten. Spannend moment, maar gelukkig: geen lekkende leidingen. Niet slecht voor een kantoormannetje.

Het schiep vertrouwen voor de andere badkamerklus: het aansluiten van de wastafel. De watertoevoer was ook hier geen probleem. De afvoer was wat lastiger aangezien de bouwer een aansluiting op het riool vergeten was; iets wat we pas zagen toen de vloer al gestort was. Ik moest dus door Miekes Mooie Muur heen boren om aan de buitenkant zo'n foeilelijk blauw buizenstelsel aan te leggen als je overal in Thailand ziet. F: "Mooier kon ik het niet maken." M: "Ach, je kunt alles camoufleren." :-)

Boven de raam- en deurkozijnen zitten nog openingen. Die zijn bedoeld voor ventilatie, maar moeten in het geval van extreme wind of warmte gesloten kunnen worden. Vandaag was het een koele dag, slechts 25 graden, dus mooi weer om de panelen uit te zagen. Althans, de helft van de benodigde 8 stuks. Ik ben genoeg ingebugerd om ruim achteeneenhalve meter zagen bij voorkeur te verdelen over twee dagen.

Afgelopen zondag kwam er een brommertje het erf oprijden. Er zat een ons onbekende vrouw op, en in mandjes voor- en achterop zaten allemaal plastic zakjes die dichtgeknoopt waren rond een bamboe stokje. Er bleken vissen in al die zakjes te zitten en de bamboe stokjes zorgden voor zuurstoftoevoer in de zakjes. De vrouw vertelde van alles wat we niet begrepen, maar uiteindelijk werd duidelijk dat ze ons vis voor in de vijver wilde verkopen. Hoewel de vijver vanzelf al vol vis is komen te zitten vonden we haar zo aandoenlijk, de prijs zo laag en de vissen in al die zakjes zo zielig, dat we haar hele voorraad gekocht hebben. Zo kon ze dus om 10 uur 's morgens alweer naar huis omdat ze "los" was.

Nu we het toch over dieren hebben. We kunnen inmiddels de carpenter bee bijschrijven op het lijstje nieuwe beessies. Xylocopa Micans is de officiële naam; een Nederlandse naam heb ik niet kunnen vinden. Het beest heeft een parasolstandaard achter ons huisje uitgekozen als uitkijkpost. Als er een soortgenoot voorbij komt vliegt ie er achteraan, naar we denken om te kijken of het een aantrekkelijke partner is. Hier lijkt ie ook een oogje op Tibbe te hebben (en andersom).

Deze duif (denken we) hebben we met wat kunst en vliegwerk uit de Wang rivier in Lampang weten te vissen, waar hij in lag te spartelen om te voorkomen dat hij zou verdrinken. Ik stond een beetje machteloos langs de kant met mijn hele serie zwemmend-redden-diploma's, omdat ik geen goede plek kon vinden om er weer uit te klimmen als ik erin zou springen, en bovendien sowieso niet stond te popelen een rivier in te duiken waar ik diverse vuilwaterafvoeren in uit heb zien komen. Uiteindelijk kregen we de pechvogel met een aan een lange stok gebonden schepnetje op het droge. De volgende ochtend was de vogel gevlogen.

En dan is het ineens regentijd. Een gewone regenbui hier is van hetzelfde kaliber waar momenteel Nederland ontregeld van raakt. Interessant om je te realiseren dat we er in Nederland altijd van overtuigd waren dat we de waterhuishouding prima op orde hadden, terwijl andere landen maar aanmodderden. Maar nu de neerslaghoeveelheden in Nederland een beetje in de buurt beginnen te komen van wat ze hier altijd al gewend zijn, blijkt dat we al die tijd gewoon mazzel hebben gehad dat er niet zo veel water tegelijk omlaag kwam. Groot voordeel hier: de regenwatertemperatuur is best aangenaam.

Op een mooie pinksterdag

Op een mooie pinksterdag ... was het pleisterwerk klaar

Mieke heeft vandaag het laatste stukje binnenmuur voorzien van de vierde laag, de afwerklaag dus. Dat is 15 weken en 2 dagen nadat we begonnen waren aan de eerste bamboe trellis en 14 weken na het plaatsen van de eerste zak, 10 weken na de eerste klodder klei op de buitenmuren en precies een maand nadat we met de binnenmuren begonnen waren. Niet gek voor een stel amateurs. Bij de buitenmuren hebben we nog veel hulp gehad van James, mijn schaakmaat uit Lampang, maar nadat de eerste laag binnen erop zat moest hij helaas afhaken en heeft Mieke het afgemaakt. Toen we met zijn drieën werkten kon ik de twee anderen precies voorblijven met het aanmaken van het kleimengsel. Met zijn drieën was precies haalbaar om 3 kuipen zand, klei, kalk en rijstkaf te mixen en op te brengen voordat het te heet en wij te moe werden. Toen we met zijn tweeën verder gingen hoefde er minder gemixt te worden en kon ik me meer met andere nuttige zaken bezighouden, zoals het aanleggen van de waterleiding en elektriciteitsleidingen en het knutselen van een verhoogd vloertje in de badkamer.

En dat zonder sportschool

Zodra het te heet wordt om te werken geven we ons over aan een siesta en een maaltje in het plaatselijke restaurant. Pladied, de eigenaar, heeft jaren als kok gewerkt in Bangkok en Singapore en was het drukke stadsleven zat. Daarom heeft hij een rustig plekje uitgezocht en dat is uitgerekend Nong Noi geworden. Zo zitten we dus in the middle of nowhere, maar toch met een verrassend goed restaurantje op 600 meter afstand. We zijn intussen goed bevriend geraakt met Pladied en zijn vrouw, Somdjied (ik schrijf het maar even zoals je het uitspreekt). Een tijdje terug was er een vrachtje potgrond voor ons afgeleverd bij hun restaurant. Pladied hielp me om het spul bij ons te krijgen en zag toen voor het eerst wat we aan het bouwen waren, en dat we dat helemaal zelf deden. Hij was zo onder de indruk dat we tegenwoordig grotere porties krijgen, want we werken zo hard :-).

Somtjied en Khun Mik

De middag gebruiken we voor boodschappen. We zijn wel een paar keer in de week bij de bouwmarkt te vinden en gaan regelmatig op zoek naar bomen en planten. Geleidelijk aan begint er al iets dat op een tuin lijkt te ontstaan. Pong komt af en toe nog helpen met maaien, en met het planten van de boompjes in de betonnen ringen. Die ringen zijn noodzaak, enerzijds om de boompjes te beschermen bij het maaien, anderzijds omdat de grond zo gruwelijk hard is dat de bomen eerst sterk moeten worden in de goede grond waarmee we de ringen vullen. De meeste andere planten staan in potten, waarbij we van een aantal de bodem eruit geslepen hebben, zodat de wortels door kunnen groeien de grond in.

Intussen zijn ook de zonnepanelen op ons dak geplaatst. 12 stuks moeten straks een vermogen van 4 kilowatt genereren. Binnenkort worden de 8 accu's geplaatst die voor stroom moeten zorgen als de zon niet schijnt, en een inverter die de 48 volt van panelen en accu's omzet naar 220 volt. Accu's en inverter zouden in het schuurtje komen, maar het bleek beter om ze op zolder te zetten. Daar is het koeler én er is minder kabel nodig zodat er ook minder spanningsverlies optreedt.

De zoldervloer bestaat echter uit te dunne platen multiplex. Er moest 20mm op, maar er is 15mm geleverd. In Nederland laat je het dan weghalen en vervangen door de goeie dikte, maar hier zucht je een keertje diep, denkt dan TIT (This Is Thailand) en bedenkt vervolgens hoe je het op gaat lossen. Met dat laatste ben ik nu begonnen. Over de multiplex platen komt een laag isolatie te liggen (om de koelte in de kamer beneden te houden) en dan gaat er nog een laag multiplex overheen. Die wordt stevig aan de onderste laag geschroefd en dan moet het allemaal stevig genoeg zijn om veilig op te kunnen lopen.

Wie bij ons in Maashees geweest is weet dat we wel van bijzondere slaapplaatsen houden. Met een matras en klamboe maken we op de zolder misschien wel een leuke slaapplek. Ook van het vlot, waar ik in een vorige blog over schreef, willen we een slaapplek maken, door er een klamboetentje op te zetten. Het moet heerlijk zijn om dobberend op het water te slapen. Voorlopig dagdromen we er echter alleen nog maar van.

O, en dan vergeet ik bijna nog te melden dat we de bouwers van de sala en het vlot ook maar gevraagd hebben om een extra dakje aan de oostkant van het huis te fabrieken. Dat hebben ze inmiddels gedaan. Een bamboe constructie met dunne metalen golfplaatjes waarop een traditionele grasbedekking is gelegd. Ondanks de grote overkapping bleek op de oostkant nog heel lang de zon te staan. Met het nieuwe dakje is er een heerlijke schaduwplek ontstaan.

Nu de muren klaar zijn komt de vloer aan de beurt. Die krijgt een kleurtje en een afwerklaag, waarna het bed erin kan en de ramen en deuren ingehangen kunnen worden. Zodra dat gebeurd is wordt Nong Noi onze woonplek. Nang Lae houden we dan nog even aan zodat we geleidelijk aan de boel kunnen verhuizen. Maar het moment dat we in ons zelfgebouwde huis trekken komt nu toch wel in zicht.

Spookrijden

Er zaten gaten in de weg van Nong Noi naar de provinciale weg. "Ja, duh, vertel eens wat nieuws", zal de Thailandkenner nu denken, want in Thaise wegen zitten nou eenmaal altijd wel gaten. Maar in dit geval ging het om vrij diepe gaten. "Ja, duh..." Inderdaad, ook diepe gaten zijn geen uitzondering. Ga je in Nederland bij het zien van een grote plas water even bijsturen om er lekker doorheen te scheuren, in Thailand laat je dat wel uit je hoofd. Je kan niet zien wat er onder die plas zit, dus je rijdt er netjes omheen.

Maar goed, die gaten dus. Eigenlijk zouden we er geen last van moeten hebben, omdat we de betreffende weg helemaal niet zouden moeten rijden. We zouden  officieel de hoofdstraat van Nong Noi uit moeten rijden, dan 2 kilometer doorrijden op de provinciale weg, een U-draai maken en het hele eind weer terugrijden en dan de weg vervolgen naar Hang Chat en vervolgens naar ons huurhuis in Nang Lae. Nemen we echter de weg met de gaten, zoals ik hem maar even noem, dan komen we op een parallelweg van de provinciale weg. We draaien dan rechtsaf en rijden tegen de officiële rijrichting in, maken een U-draai onder de hoofdrijbaan door en komen aan de andere kant uit op wat eigenlijk het begin van de afrit is. Daar maken we weer een U-draai en zo hebben we 4 kilometer rijden uitgespaard door een stukje spook te rijden. Het heeft even geduurd voordat we dat aandurfden, want we zijn immers verkeerstechnisch netjes geprogrammeerd, maar toen we niet alleen brommers, maar ook auto's, en zelfs zware vrachtwagens met aanhanger die sluiproute zagen nemen besloten we niet langer als enige de omweg te maken. Het inburgeren lukt wat dat betreft ook best aardig, al zeg ik het zelf.

Het eerste deel van de verbindingsweg is nog wel goed te berijden. Het hobbelt en bobbelt weliswaar, maar dat hoort hier zo. En de gaten die er zijn zitten of links, of rechts, dus je kunt er tussendoor slalommen. Pas kort voor de provinciale weg zaten de echt grote gaten met als enige mogelijkheid er stapvoets doorheen hobbelen.

Grote verrassing vorige week: de gaten waren weg. Iemand (of het een ingehuurde werkploeg was of een enthousiaste buurtbewoner weet ik niet) had ze volgestort met beton. Daarna is hij, ongetwijfeld moe maar voldaan, naar huis gegaan, zonder de gerepareerde stukjes weg af te zetten. Het gevolg laat zich raden: diepe sporen in het beton, en hoge opstaande randen, zo ongeveer als wanneer de sneeuw modder is geworden en daarna weer is opgevroren. Geen doorkomen aan. En vermoedelijk ook enkele boze automobilisten waarvan de banden en bumpers nu gevuld zijn met beton.

De weg was nu zo slecht dat er echt wat aan gedaan moest worden. Dus werd hij afgesloten. Dat zag er veelbelovend uit. We moesten nu wel een klein stukje meer spookrijden, maar konden zien dat het grondig werd aangepakt. Hekken, linten, wegwerkers, en een brandweerwagen om de boel van water te voorzien. Twee dagen later ging de weg weer open, en inderdaad, de gaten waren weg en de hard geworden bandensporen ook. Nu zitten er bulten in de weg, die ongeveer even hoog zijn als de kuilen eerst diep waren. Maar als je er stapvoets overheen hobbelt is het best te doen.

Het onverwacht opduiken van gaten in de weg is slechts één van de redenen waarom je hier voortdurend alert moet zijn in het verkeer. Je komt voor onze begrippen ondenkbare situaties tegen. Een verkoper met zijn waren op de vluchtstrook, een klant die dan maar op de rijbaan parkeert, de vluchtstrook om een stukje tegen het verkeer in te rijden, inhalen vlak voor een bocht, 20km/u op de snelweg rijden, rijden zonder licht en ga zo maar door.

Vanavond reed ik terug naar Nang Lae (inderdaad, over de nieuwe bulten) en moest in het dorp afremmen omdat er een auto met groot licht aan op de smalle weg stond. Hij reed langzaam achteruit en stopte op een plek waar ik er langs kon. Toen ik uit het verblindende schijnsel van de koplampen was zag ik dat er een groepje mensen genoegelijk stond te kletsen naast die auto. Gelukkig reed ik heel langzaam. Vrolijk groetend maakte het groepje plaats. Even verderop moest ik weer stoppen omdat er een tegenligger stil stond. Oorzaak bleek nu de voortplantingsdrift van twee honden, diie elkaar precies midden op de weg waren tegengekomen. Er omheen rijden kon niet, omdat aan beide kanten een hond stond te blaffen. Of het ter aanmoediging of uit jaloezie was weet ik niet. Uiteindelijk sleepte het nog gekoppelde stelletje zich naar de kant en kon ik, in mijn eentje schaterend in de auto, het laatste stukje naar huis rijden.

Wat een heerlijk land.

Sushi en drollen

Goed nieuws dat de lezers drie weken hebben moeten wachten op een nieuwe blog. Dat betekent namelijk dat we lekker bezig zijn. Nadat de buitenmuren klaar waren zijn we, het zal geen verrassing zijn, met de binnenkant verder gegaan. We hebben inmiddels de slag te pakken en de te pleisteren oppervlakte is iets minder dan buiten, maar doordat aan de binnenkant de bamboe trellissen staan zijn er wel meer oneffenheden te overbruggen. De eerste laag op de binnenmuur bestaat uit door Mieke gedraaide drollen van klei, zand, lime en stro. Die worden in de grote gaten gedrukt.

Met de tweede laag, waarin de stro is vervangen door rijstkaf, worden de grootste oneffenheden in de muur weggewerkt. De trellissen zijn nog wel zichtbaar, maar steken op de meeste plaatsen niet meer ver uit. De muur wordt overigens niet heel strak: net als aan de buitenkant mag hij ook binnen gerust een beetje golven. 

Intussen hebben we, na enige twijfel over wat nou de beste oplossing was, toch definitief gekozen voor zonne-energie als electriciteitsbron. In eerste instantie konden we geen leveranciers vinden die blijk gaven van verstand van zaken. Hun adviezen leken volledig uit de lucht gegrepen. Daarom besloten we toch maar een aansluiting op het electriciteitsnet te nemen. Dat werkt hier heel anders dan in Nederland. Daar betaal je een vast bedrag om aangesloten te worden, waardoor het niet uitmaakt hoe ver je van een bestaand aansluitpunt zit. Hier in Thailand betaal je alle kosten voor de aanleg vanaf het aansluitpunt tot aan je huis. Als je pech hebt vindt de electriciteitsmaatschappij dat de stroom van ver weg moet komen en dat er nog een extra transformator moet worden geplaatst. Zeker als er buitenlanders bouwen wil dat nog al eens het geval zijn. Buitenlanders hebben namelijk onbeperkte financiële middelen, en bovendien geen alternatieven, dus men kan vragen wat men wil. Wij hadden pech. De prijs die gevraagd werd zou betekenen dat de totale bouwkosten ongeveer verdubbeld werden. De electriciteitsmaatschappij heeft echter ook pech. Zij dacht op onze kosten een nieuw gebied te kunnen ontsluiten, maar dat gaat dus niet door. Na een ultieme zoektocht vonden we alsnog een ervaren leverancier van zonne-energiesystemen. Volgende week komen de panelen op het dak. Binnen houden we alvast rekening met de te maken aansluitingen.

Omdat pleisteren behoorlijk zwaar werk is en wat afwisseling het werk (nog) leuker maakt, zijn we ook al wat dingen in de tuin aan het doen. Er verschijnen al de nodige planten en boompjes. "Even" in de grond zetten is er overigens niet bij. De grond is hier k(l)eihard. Om een gat te graven moet je die eerst met een houweel stuk hakken, waarna je met een hak het gat wat groter kunt maken en de grond eruit scheppen. Om die reden zie je hier heel veel planten in potten staan. Ook bij ons is dat het geval. De planten die wel in de volle grond komen, staan in ringen of in potten waar we de bodem uitgeslepen hebben. Dan nog moet de toekomst leren of ze het gaan redden. We hebben in ieder geval al kennisgemaakt met een onooglijk kevertje dat de bladeren van bepaalde planten op komt vreten. Eerst was het een raadsel wat voor beest nou precies de planten vernaggelde. Er was namelijk niets te zien, behalve de aangevreten bladeren. Uiteindelijk bleek de boosdoener zich alleen 's nachts te vertonen. Nu afwachten of we hem de baas kunnen worden.

Na het hakken van een paar gaten bewijst de coldtub zijn waarde.

Over beessies kunnen we trouwens wel blijven schrijven. Onlangs werd er bij ons huurhuis in Nang Lae op de muur geklopt. Dat was vreemd, want we zitten op de eerste verdieping. Mieke ging kijken met de zaklantaarn en betrapte een toekeh die een slang gevangen had. Waarschijnlijk heeft de toekeh de slang tegen de muur van het huis geslagen om hem dood te krijgen. Er zijn meer dieren die dat doen. Het schattige ijsvogeltje slaat de visjes die het vangt ook dood tegen een tak. De toekeh bleef gelukkig geduldig wachten tot we de camera gehaald hadden. In het licht van de zaklantaarn leverde dat zo maar een prachtig plaatje op.

Tijdens een speutocht naar een Japans restaurantje kwamen we langs een eettentje dat twee leuke bamboe sala's had staan. Een sala is een overdekt terrasje met bankjes dat veel mensen hier in hun tuin hebben. We hebben gevraagd naar de leverancier en inmiddels is ook onze sala geplaatst.

Aan de mannen die het geval kwamen plaatsen vroegen we of ze ook een terrasje op het water konden maken, waar we vanuit de sala op konden lopen. Dat konden ze wel, en een week later werd ook dat afgeleverd. Tot onze verrassing hadden ze geen terrasje op palen gemaakt, maar een drijvend geval. Een leuk voorbeeld van hoe een misverstand ook gunstig kan uitpakken. Zo'n drijvend terrasje is namelijk veel leuker. 

En ja, je ziet het goed... er liggen twee honden op het vlot. Vandaag (4 mei) is Yindee bij ons komen wonen. Tibbe is nog wat afwachtend, maar heeft er ook al mee gestoeid. Dat gaat wel goedkomen dus.

O, en dat Japanse restaurantje waar ik het eerder over had hebben we nooit gevonden. Gelukkig kenden we al een goeie sushi-tent, die ook sang klab baan (=afhaal)service biedt. Zo konden we dus in eigen sala sushi eten.

 

Op https://www.flickr.com/photos/135094751@N06/albums/72157693523715215 zijn nieuwe foto's van de werkzaamheden te zien. En op https://www.flickr.com/photos/135094751@N06/albums nog veel meer foto-albums.