Het had eigenlijk geen haast, het omzetten van ons Internationale rijbewijs naar een Thais rijbewijs, omdat het internationale een jaar geldig is. We hadden al uitgebreid informatie verzameld over hoe het een en ander in z'n werk zou gaan, en het enige mogelijke struikelblok zou de kleurenblindheid van François kunnen zijn. Want daar waren alle informatiebronnen wel duidelijk over: een kleurenblindheidstest, en misschien zelfs twee, een onvermijdelijke zaak.
Het visumkantoor waar we eerder waren voor het residence certificate was zo vriendelijk geweest om gratis en voor niks de aanvraagformulieren voor het omzetten van de rijbewijzen alvast voor ons in te vullen. Met die formulieren zijn we eergisteren naar het plaatselijke ziekenhuis van Chiang Dao gegaan om een medische keuring te ondergaan, nodig voor het Thaise rijbewijs. We hadden besloten dat ik eerst zou gaan, omdat we dan alvast zouden weten hoe het in z'n werk gaat, met name vanwege die kleurenblindheidstest, waar we ons toch wel wat zorgen over maakten. Want stel je voor je krijgt je rijbewijs niet omdat je die test niet haalt... voor François geen ondenkbaar scenario. Het was een belevenis, die medische test. In een hele grote vierkante ruimte van het ziekenhuis bevonden zich rondom allerlei loketten en behandelkamers met voor ons onleesbare teksten en gelukkig leesbare nummers, en het middengedeelte van die ruimte werd voornamelijk in beslag genomen door rijen stoelen, eigenlijk één grote wachtkamer. We begonnen aan een balie middenvoor, waar we lieten weten waarvoor we kwamen, en vervolgens hebben we een ronde gemaakt tegen de klok in:
Loketje 1: registreren en aanmaken van een (papieren) patiëntendossier. Balie 2: bloeddruk meten met een indrukwekkend bloeddrukmasjien, waar je je arm doorheen steekt en waar na de meting een bonnetje uitrolt met daarop je bloeddruk en hartslag geprint: 116/80 en 81 (perfect). Hup, op de weegschaal: 62.7 kg (perfect) en dan met bloeddrukbonnetje en gewicht naar de zuster ernaast: of ik ooit geopereerd was en of ik wel eens ernstig ziek was geweest. Nee? Perfect. Gaat u daar maar zitten (hup naar volgende rij wachtkamerstoelen). Ondertussen worden er af en toe patiënten op bedden door de ruimte gereden en lopen er verkopers rond met zoete mais en godweetwatnogmeer aan versnaperingen en yoghurtdrankjes. Veel hilltribe-mensen met kinderen, valt me op. Snotteren, strompelen, bloederige verbanden, vuile gipsbenen. Van veel mensen is het redelijk duidelijk waarom ze in het ziekenhuis rondlopen.
Ik hoef niet lang te wachten totdat een volgende zuster (met een heus kapje op het hoofd) me roept: "Mrs. Maria?" Ja, dat ben ik. (In mijn paspoort staat mijn achternaam achter AL mijn voornamen (dat zijn er maar liefst vier) en in Thailand blijkt men er steeds van uit te gaan dat de eerste naam de achternaam is, op een gegeven moment heb ik maar besloten gewoon maar ja te zeggen als men mij met Mrs. Maria aanspreekt). Ik mag weer in een ander rijtje wachtkamerstoelen plaatsnemen, en kom zo steeds dichter bij het gordijn waarachter de dokter mijn medical check-up gaat doen. Als de vorige patiënt achter het gordijn vandaan komt ga je gewoon naar binnen, heb ik al af zitten kijken.
Een vriendelijke Engelssprekende dame gaat me onderzoeken: "Where are you from?" Aha... ze is fan van Hollands voetbal. En of ik wel eens ernstig ziek ben geweest? Nee? Perfect. Even longen beluisteren. Perfect. En of ik wel eens een kleurenblindheidstest heb gedaan? Daar zul je 't hebben. Een boekje met een tiental afbeeldingen met daarin cijfers die opgebouwd zijn uit allemaal gekleurde stipjes. Het gaat me goed af, ik kan moeiteloos alle cijfers voorlezen, maar bedenk al dat dit dus een probleem gaat worden voor François, die alle rood-groene plaatjes geheid niet goed gaat zien.
O? Dat was het al? Inderdaad, ik ben medisch goedgekeurd en ik krijg een verklaring mee waarmee ik naar balie 4 mag. Met bijbehorende rij wachtkamerstoelen. Wat balie 4 deed, daarvan heb ik geen idee, maar ik mag met een groeiend stapeltje papieren, waaronder diverse gepaperclipte en geniete onleesbare briefjes naar balie 10. Dat blijkt de kassa-zuster te zijn, die allervriendelijkst vraagt of ik maar liefst 30 THB (Thai Baht) wil betalen, omgerekend pakweg 80 Eurocent. En daar krijg ik een pracht van een stempel voor, als felbegeerde bonus op de medische verklaring.
Vandaag zijn we hetzelfde rondje nog eens gaan maken, maar nu voor François. Ik had geoefend in het cijfers schrijven op zijn rug zodat ik kon helpen bij de test, maar het bleek allemaal overbodig: Ik geloof dat hij er slechts twee of drie van de tien goed had, het gekriebel op zijn rug had hij niet gevoeld, maar deze even zo vriendelijke, maar andere vrouwelijke arts vroeg slechts of dat betekende dat hij moeite had met het zien van verkeerslichten? Nee? Geslaagd. Hoezo wax nose? Tadaaaaa, BENG: stempel, 30 THB en wegwezen voordat ze zich bedenken...
Meteen maar doorgereden naar Mae Taeng, ongeveer halverwege Chiang Mai, waar we naar het Office for Transportation zijn gegaan met onze papierwinkel. Loketjes 1 t/m 4 inclusief de wachtkamerstoelen, papieren ingeleverd om 12.00, of we om 13.00 maar weer terug wilden komen. In dat uurtje hebben we een bamboe-bed voor op de veranda gescoord voor een tientje, en een matrasje erbij voor zes euro.
En jawel hoor, om 13.00 terug voor eerst nog zo'n wassen neus: een grote afbeelding met gekleurde bolletjes waarop een juffrouw met zo'n mooie telescopische aanwijsstok steeds een bolletjes aanwees: rood, groen, geel of blauw? Ik scoorde weer 100% en François had er drie van de vier fout. ik zei dan wat het wél moest zijn en François herhaalde dat dan: mai pen rai, geslaagd. Ter plekke werd er nog een mooie foto gemaakt en binnen de kortste keren stonden we met twee rijbewijzen buiten, voor het luttele bedrag van 315 THB per stuk, grofweg een tientje. Pfffff en daar hadden wij ons druk over lopen maken.... En wat is dat een LEKKER gevoel, dat we ook dát al geregeld hebben!
En we hadden HET gedaan, staat er in de titel van dit stukje: op vrijdag is er een leuke, kleine etensmarkt in Chiang Dao, waar we vorige week ook waren. We hadden ons voorgenomen diverse dingen maar gewoon eens uit te proberen. Inmiddels wat zinnetjes van buiten geleerd, waaronder: An nee ra ka thao rai ka? (hoeveel kost het?). Kicken om dan ook nog een antwoord te krijgen en te merken dat je de cijfers al redelijk kent en verstaat hoeveel je moet betalen! Het wordt ook erg gewaardeerd dat we het in 't Thais proberen. En er wordt heel wat afgelachen! Ook door die dame die ons zo'n mooie donkergroene curry in een plastic zakje verkocht (ALLES gaat hier in plastic zakjes, tot en met de soep aan toe). Verder hadden we voor de avondmaaltijd een gefrituurde vis, banaantjes, een zakje gemengde salade en een paar zoete toetjes meegenomen, gemaakt van (volgens ons) gezoet en gebonden rijstwater, gegarneerd met een paar korrels zoete mais. Lekker! Deed me een beetje denken aan de rijstepap van mijn mamaatje...
Die donkergroene curry dus.... TIK, klonk mijn vork toe ik er wat in rond prikte. TIKTIK. Ahaaaaa, slakkenhuizen! Puntje hadden ze eraf gehaald waardoor je ze lekker makkelijk uit kon zuigen. Mwah, niet echt smakelijk die kloddertjes slak... Nee, dan de KREKELS die erin zaten! Ik had er eentje in mijn mond voordat ik er erg in had. We hebben samen eerst een tijdje zitten griezelen en zitten uitsorteren wat er nou eigenlijk in die curry zat, afgezien van die groene groenten. Slakken dus, kleine garnaaltjes, krekels en sprinkhanen.... En toen hebben we HET gedaan. Elk twee van die griezels naar binnen gewerkt. Ze smaakten gewoon naar donkergroene snotgare curry, alleen de bite van de vleugeltjes is wel apart moet ik zeggen... François heeft ook nog twee van die minislakjes leeggeslurpt. Al met al niet voor herhaling vatbaar geloof ik, de volgende keer gaan we voor de gefrituurde insecten, die lijken me véél appetijtelijker. We begrijpen nu overigens beter waarom de dame van de groene curry zo'n lol had om ons...
