Als we vanaf ons huis de berg zijn afgereden kun je rechtsaf naar Chiang Dao, of linksaf naar de grot. Richting grot liggen ook wat winkeltjes en eettentjes. Water en allerlei levensmiddelen zijn op loopafstand te krijgen; de steile stoffige weg is wel een aanslag op de kuitspieren en noopt tot voorzichtig lopen. Voor je het weet glij je onderuit.
Rij je de grot voorbij, dan zijn er nog een paar resorts met eenvoudige, leuke houten huisjes en kun je afslaan naar de tempel met de zeshonderd traptreden. Vorig jaar hebben we vanaf daar de zonsverduistering gezien en en passent geteld dat het slechts 584 treden zijn. Maar we kijken niet op een treetje meer of minder.
Laat je tempel en resorts links liggen, dan verlaat je Tham Chiang Dao en sta je een paar kilometer verderop voor de slagboom van het national park. De weg slingert vervolgens kilometerslang omhoog. Sommige stukken zijn ineens vrij smal en hier en daar zijn wegranden afgebroken. Zo ongeveer op het hoogste punt is wat ruimte om te stoppen. Er staan wat auto's van groepen die de 5 uur durende klim naar de top van Doi Luang Chiang Dao maken.
Een stukje verderop ligt links van de weg Ban Mork Tawan, een dorpje bestaand uit heel simpele houten huisjes. En daarmee is wat vreemds aan de hand. Overal op de veranda's, maar ook ín de huisjes staan namelijk tentjes. Door het hele dorpje heen zie je overal de fel gekleurde koepeltjes. Het beeld van een authentiek noord-thais bergdorpje wordt er flink door verstoord. Wat is hier aan de hand?
De oplossing van het raadsel ligt in de aangescherpte handhaving van de regels voor homestays. Veel hikers willen voor en/of na de beklimming van de berg bij een familie overnachten. De overheid heeft een oude, al lang niet meer toegepaste wet van stal gehaald en controleert aan de hand daarvan of de homestays legaal zijn. De meeste zijn dat niet, maar de eigenaren zijn creatief. Homestay mogen ze dan wellicht niet aanbieden, maar iemand op hun terrein laten kamperen is wel toegestaan. Dus staan in de voormalige homestay-kamers nu tentjes, waar de gasten kamperen. Elk nadeel hep ze voordeel, want tentjes kun je ook op de veranda kwijt. Zo kun je dus nog meer gasten herbergen dan in de oude homestay.
Het ziet er niet uit en van het gevoel bij een Thaise familie te logeren is weinig meer over. Of de gasten blij zijn met deze creatieve oplossing vraag ik me af. Het zal voor degenen die een homestay geboekt hebben ongetwijfeld een verrassing zijn. De toekomst zal leren of homecamping een populaire verblijfsvorm wordt. Ik heb zo mijn twijfels.
