Veel van de geluiden hier zijn weliswaar in Nederland onbekend, maar kennen wij inmiddels wel van eerdere bezoeken aan Thailand. De smakjes van de tjiktjak, het toekeh van de toekeh, het gebabbel van mayna en bulbul, de karaoke van de buren, de brommertjes: ze hebben alle wat bekends.
Er zijn echter ook geluiden die lastiger thuis te brengen zijn. Zo klinkt er in de nachtelijke uren soms een soort geploink, alsof er op een hoogspanningsleiding geslagen wordt met een metalen staaf. Mieke associeert het geluid ook met het slaan met een stok op het ijs; mij doet het ook denken aan springveren of strak elastiek. De afgelopen nachten werd het geluid steeds frequenter.
Googlen met allerlei creatieve zoekopdrachten leverde niks op. Omdat het zo'n staccato geluid is dachten wij aan een gecko-achtig dier. Maar vandaag had Mieke dan toch beet. Het is de Maleisische nachtzwaluw ( https://youtu.be/75UEx20lX4w) die ons al die tijd heeft beziggehouden. Geen gecko dus, maar een vogel. Hij doet zijn naam eer aan, dus de kans dat we hem ook een keer zien is heel klein.
Nu moeten we nog zien uit te vinden welke vogel ons iedere ochtend tracteert op een kort concertje. Hij zingt als een kanarie, maar dan met wat zwaardere stem. Baritonkanarie hebben we hem daarom maar gedoopt. Zijn concert duurt hooguit 5 minuten en hij zit ergens op de berg, maar waar, dat weten we niet. Wordt hopelijk vervolgd.
