27 januari 2017

Wat Chalerm Phrakiat Phrachomklao Rachanuson

Het moet het toppunt zijn van Groot Geluk.
De monniken, ze zijn hier in de wolken.
Het tempelcomplex dat ze hier bevolken
ligt op de bergtop: een huzarenstuk.

Het pad naar boven is een hele ruk.
Zo steil, het is soms nauw'lijks te belopen.
We zullen dit met spierpijn gaan bekopen.
(De eerste kilometers gaan, hoera! per truck.)

Dan zijn we eind'lijk boven, allemachtig,
dit was echt voor die klim een goede reden;
de tempel en het uitzicht, fabelachtig,

niet beter konden wij vandaag besteden.
Devoot kijken wij rond, Boeddha indachtig.
Dan weer dat hele roteind naar beneden.




24 januari 2017

Mai pen rai

We zijn in Lampang. Het programma moest wat worden omgegooid vanwege de vliegtuigvluchtvertraging maar er zal hier nog wel wat vaker geïmproviseerd moeten worden. Mai pen rai dus.
Ook improviseren: hoe krijg je een hond in een huurauto waar geen hond in mag (Boete: 3000 Baht). Het plan: in haar bakkie laten en daar achteloos een vest over laten slingeren, zodat het niet opvalt. Nu wil het feit dat Thaise autoverhuurbedrijfmedewerkers heel erg behulpzaam zijn en dus per se de bagage voor je in de auto willen laden. Gelukkig zijn ze ook heel vriendelijk en zetten met een brede glimlach het bakkie met hond en al voor je op de achterbank. Mai pen rai.
In het guesthouse gisteren mocht eigenlijk ook geen hond, maar als ze niet op het bed zou gaan liggen en de buren niet wakker zou blaffen, was het okee. Bijzonder kamer trouwens daar. Er stond een jacuzzi in, en de eigenaar had zich uitgeleefd op het protserig aftimmeren van spiegels, bed, kastjes en eigenlijk alles wat er verder nog stond. Volgens mij had hij het matras ook zelf getimmerd van een goedkope houtsoort. Ach... mai pen rai.



De maaltijd die roomservice kwam bezorgen bestond overigens uit knakworstschijfjes met rijst en pittige boterhamworst, keurig in de verpakking opgewarmd in de magnetron. Nouja... mai pen rai.



Nog wat waarnemingen die ons er aan herinneren dat we in Thailand zijn gearriveerd:
  • geüniformeerde douanebeambte vraagt of hij een foto van me mag maken terwijl ik Tibbe op mijn arm heb. (Mai pen rai)
  • Over de vluchtstrook komt een ons een auto in flinke vaart tegemoet. Alarmlichten knipperen, dus mai pen rai.
  • Een tractor op de rechterbaan op de snelweg (Er wordt hier links gereden (althans, dat is de bedoeling) dus de rechterbaan hier is zoiets als de linkerbaan op een Nederlandse snelweg). Alarmlichten aan: mai pen rai.
  • Een greppel tussen de twee banen van de snelweg, die op een bepaalde plek is gevuld met zand zodat de bewoners van de naastgelegen woning niet helemaal om hoeven te rijden als ze over de baan aan de andere kant aankomen. Gemak dient de Thai: mai pen rai.
  • Na vertrek uit een restaurantje teruggeroepen worden om nog even aan een tafeltje te komen zitten en net te doen alsof we aan het eten zijn, waarbij we de duimen omhoog moeten steken ten teken dat het allemaal geweldig smaakt. Geen idee in welke facebookreclamecampagne we nu figuren, maar mai pen rai.
Kortom: we zijn er.

(De mooiste uitleg van mai pen rai staat hier: http://bangkok.coconuts.co/2016/02/18/its-not-okay-what-thais-really-mean-mai-pen-rai. Deze is in het Engels. Minder uitgebreid, maar wel in het Nederlands is dit stukje: https://www.thailandblog.nl/taal/gringo-mai-pen-rai/ )

22 januari 2017

Luxeproblemen...



Tja.... en dan zit je lekker relaxt een offline-aflevering van een tv-serie te kijken op je tablet, in afwachting van je vertrek, en dan komt dat bericht dat er een vertraging is van minimaal een half uur. Ik schiet spontaan in een stevige stress, zoals ik die in al de afgelopen maanden niet gevoeld heb... Tibbe! Ze zit al een paar uur in die bench, er komt een vlucht van 11 uren achteraan, en nou moet ze het nòg langer volhouden, en wie weet wordt het een vertraging van úren! Maar dan is er die super-aardige juffrouw die ons ook geholpen heeft met het inchecken van Tibbe. Ze komt ons vertellen dat de rest van de passagiers het nog niet weet, maar dat er een technisch probleem is waardoor de vlucht óf véél vertraging, óf uitstel op gaat lopen. Ze informeert ons maar alvast omdat ze zich voorstelt dat het voor ons heel erg moet zijn om van zo'n vertraging of uitstel te horen zonder te weten hoe dat dan met het hondje moet... Zó lief en attent! Ze vertelt dat Tibbe nog in de wachtruimte is, dat er voor haar gezorgd wordt en dat ze gewoon met ons mee kan als het uitstel wordt. Pfffff.... wég stress!
En dat wordt het: Uitstel. In no time is alles perfect geregeld. Tibbe en bagage weer opgehaald, en hup in een taxi naar een hartstikke luxe hotel. Ongelooflijk trouwens, hoe relaxt Tibbe overal op reageert! Ze is hartstikke ontspannen, en nieuwsgierig naar alles wat ze ziet. Veel nieuwe indrukken en geurtjes natuurlijk, en ze vindt het allemaal prachtig. En zoals gewoonlijk heeft ze aan aandacht geen gebrek! Gaandeweg reflecteren we maar alvast eens op hoe we met deze onverwachte wending omgaan... onszelf éven verplaatsen in vluchtelingen die uren in de kou staan, niks geregeld als hun noodgedwongen reis niet volgens plan verloopt, angst over zoekgeraakte familieleden, onzekerheid over waarheen, hoe, wanneer.... Eigenlijk hebben wij alleen maar luxeproblemen. Met Tibbe en mijn Lief is mijn 'gezinnetje' compleet en wat is nou een dag op een mensenleven? Een dag in een luxe hotelkamer, met luxe maaltijden, drankjes, badkamers en bedden. En een vette vergoeding voor een uitgestelde vlucht en gemaakte onkosten. Serieus, het loont de moeite om bijvoorbeeld héél laat in te checken zodat het risico op een overboekt toestel bestaat, want dat levert je een luxe hotelovernachting plus een hoop geld op... Een bizar staaltje luxeproblematiek!
Zo, de relativeringsfase zijn we dus voorbij en het voelt een beetje dubbel om gewoon te genieten van een extra dagje Amsterdam. Maar eens lekker in bad zometeen, en vanmiddag komt broer Bert dan nog maar een theetje met ons drinken. Dat is toch een TOP-bonus of niet?
PS. Het technische probleem bleek een beschadiging aan het toestel door een 'Birdstrike'. Gans natuurlijk.... lekker Hollands.



Nieuwe omgeving

Nadat we de douane vlotjes gepasseerd waren (zo'n heel formulier invullen was deze keer niet nodig) hadden we de bagage ook snel te pakken. De bench met Tibbe stond al te wachten, dus ook dat ging lekker vlot. Bij de pendelbus naar het hotel was het een enorme drukte. Het leek wel of het hele vliegtuig naar hetzelfde hotel wilde. We hebben ons daarom maar een taxi veroorloofd.

Na een rondje met Tibbe, die natuurlijk ontzettend veel nieuwe dingen te ruiken had, een lichte maaltijd en een biertje/wijntje vielen we in een welverdiende slaap in het enorme bed.

Vanmorgen konden we meteen al weer kennismaken met de bijzondere logica hier. In de kamer staat een kast-waarover-nagedacht-is. De waterkoker en de kopjes lachen je toe door het smalle raampje, maar naar de deur moet je zoeken. Die blijkt aan de zijkant te zitten, op de plek die gereserveerd is om je bagage neer te zetten. Maar toen alle koffers eenmaal verplaatst waren, konden we toch koffie zetten.

Gisteren nog in Maashees, en nu hier in deze omgeving die we wel een beetje kennen, maar natuurlijk lang niet helemaal vertrouwd is. We zijn benieuwd wat de dag ons brengen gaat. Eva Air zal ons in de loop van de dag berichten hoe laat het vliegtuig dat gisteren wegens technische problemen niet kon vertrekken alsnog gaat opstijgen. Volgens een mevrouw die eruit zag alsof ze het weten kon, wordt dat op zijn vroegst vanmiddag, maar misschien zelfs vanavond. Nog geen guesthouse tussen de bananenbomen dus, maar een hotel tussen de betonblokken van Schiphol Oost.


Inmiddels is de planning dat we tot 18:00 in het Steigenberger mogen bivakkeren en dat het vliegtuig vanavond om 21:30 een nieuwe startpoging doet. Aangenomen dat het vervangende onderdeel , dat van ver moet worden aangevoerd, op tijd arriveert. Zouden het Maashese ganzen zijn geweest die zo onhandig waren om in de baan van het toestel te vliegen?

10 januari 2017

8 maart 2016, 5 uur 's morgens, Ban Tham Chiang Dao

Er klinkt heel zacht een monotoon gezang:
de monnik start zijn chant al om 5 uur.
Zijn klooster op de berg is onze buur.
't Is frisjes buiten, toch luister ik lang.

De toon en de kadans die'k nu opvang,
hoewel van ver, en veel te korte duur,
hypnotiserend zijn ze, en heel puur.
Ze raken zelfs een nuchtere farang.

De chant verandert nu in een gebed
en kou dwingt me terug onder de deken.
In mijn gedachten vormt zich dit sonnet.

Het mag nog ruim een uurtje liggen weken,
totdat ik het hier in mijn boekje zet.
Mooie minuten die wel uren leken..

07 januari 2017

Nog 14 dagen

De afgelopen maanden hebben grotendeels in het teken gestaan van de verhuizing naar Thailand. Geleidelijk aan zijn steeds meer spullen die niet meegaan uit ons huisje verdwenen, zonder dat dat voor buitenstaanders al te veel opviel. Maar nu, met nog twee weken te gaan, begint het hard te gaan. De muren beginnen weer zichtbaar te worden, de boekenplanken raken leger, evenals de keukenkastjes. Het antieke secretaire, dat nog uit het ouderlijk huis van mijn vader komt, staat inmiddels bij mijn dochter in Deventer. De wasdroger is er alvast maar mee gestopt; niet handig maar zo'n droogrekje in de kamer (waar nu toch al wat meer ruimte is gekomen) went snel.

Net na Kerst waren eindelijk de visa binnen. De aanvraagprocedure is een mooie oefening in geduld, vanwege aanvullende eisen ten aanzien van documenten en een lange, dure procedure om al die documenten te laten legaliseren. Het is goed om je te realiseren dat we hier gezegend zijn met goed werkende post en met internet- en printfaciliteiten in huis, én dat we te maken hebben met een land dat ons in principe graag welkom heet. Hoe anders moet dat zijn voor mensen die persoonlijk achter alle benodigde papieren aan moeten omdat ze graag veilig willen wonen in een land dat eigenlijk liever niet heeft dat ze komen. Zo bezien viel het allemaal best mee en is geduld goed op te brengen.

Zo geleidelijk aan is er de afgelopen weken al veel ingepakt aan boeken, creabeaspul, ehhh, art supplies dus, en kleine dingetjes die meegaan. De komende week wordt dat afgerond en zien we nog een aantal naaste vrienden. In de laatste week moet de gezondheidsverklaring voor het hondje nog in orde gemaakt worden en afscheidseten we nog met mijn broer en schoonzussen, met mijn collega's, en met mijn kinderen.

En op 21 januari is het dan zover. Om 21:30 stijgen we op. We hebben de afscheidsmomenten bewust steeds in kleine setting gehouden; op een groot afscheidsfeest spreek je niet iedereen, en een vliegveld als afscheidsplek is niks waard. Na aankomst in Bangkok rijden we met een gehuurde auto in een aantal dagen naar Chiang Dao. Als alles volgens plan verloopt trekken we op 1 februari in ons nieuwe onderkomen. Maar het is natuurlijk wel Thailand hè, dus of zo'n plekje dat eigenlijk te mooi is om waar te zijn ook werkelijk waar is, dat weten we op 1 februari.

Op facebook waren de foto's van het huisje al te zien; hier zijn ze voor degenen die daar niet vertoeven.