De afgelopen maanden hebben grotendeels in het teken gestaan van de verhuizing naar Thailand. Geleidelijk aan zijn steeds meer spullen die niet meegaan uit ons huisje verdwenen, zonder dat dat voor buitenstaanders al te veel opviel. Maar nu, met nog twee weken te gaan, begint het hard te gaan. De muren beginnen weer zichtbaar te worden, de boekenplanken raken leger, evenals de keukenkastjes. Het antieke secretaire, dat nog uit het ouderlijk huis van mijn vader komt, staat inmiddels bij mijn dochter in Deventer. De wasdroger is er alvast maar mee gestopt; niet handig maar zo'n droogrekje in de kamer (waar nu toch al wat meer ruimte is gekomen) went snel.
Net na Kerst waren eindelijk de visa binnen. De aanvraagprocedure is een mooie oefening in geduld, vanwege aanvullende eisen ten aanzien van documenten en een lange, dure procedure om al die documenten te laten legaliseren. Het is goed om je te realiseren dat we hier gezegend zijn met goed werkende post en met internet- en printfaciliteiten in huis, én dat we te maken hebben met een land dat ons in principe graag welkom heet. Hoe anders moet dat zijn voor mensen die persoonlijk achter alle benodigde papieren aan moeten omdat ze graag veilig willen wonen in een land dat eigenlijk liever niet heeft dat ze komen. Zo bezien viel het allemaal best mee en is geduld goed op te brengen.
Zo geleidelijk aan is er de afgelopen weken al veel ingepakt aan boeken, creabeaspul, ehhh, art supplies dus, en kleine dingetjes die meegaan. De komende week wordt dat afgerond en zien we nog een aantal naaste vrienden. In de laatste week moet de gezondheidsverklaring voor het hondje nog in orde gemaakt worden en afscheidseten we nog met mijn broer en schoonzussen, met mijn collega's, en met mijn kinderen.
En op 21 januari is het dan zover. Om 21:30 stijgen we op. We hebben de afscheidsmomenten bewust steeds in kleine setting gehouden; op een groot afscheidsfeest spreek je niet iedereen, en een vliegveld als afscheidsplek is niks waard. Na aankomst in Bangkok rijden we met een gehuurde auto in een aantal dagen naar Chiang Dao. Als alles volgens plan verloopt trekken we op 1 februari in ons nieuwe onderkomen. Maar het is natuurlijk wel Thailand hè, dus of zo'n plekje dat eigenlijk te mooi is om waar te zijn ook werkelijk waar is, dat weten we op 1 februari.
Op facebook waren de foto's van het huisje al te zien; hier zijn ze voor degenen die daar niet vertoeven.
Net na Kerst waren eindelijk de visa binnen. De aanvraagprocedure is een mooie oefening in geduld, vanwege aanvullende eisen ten aanzien van documenten en een lange, dure procedure om al die documenten te laten legaliseren. Het is goed om je te realiseren dat we hier gezegend zijn met goed werkende post en met internet- en printfaciliteiten in huis, én dat we te maken hebben met een land dat ons in principe graag welkom heet. Hoe anders moet dat zijn voor mensen die persoonlijk achter alle benodigde papieren aan moeten omdat ze graag veilig willen wonen in een land dat eigenlijk liever niet heeft dat ze komen. Zo bezien viel het allemaal best mee en is geduld goed op te brengen.
Zo geleidelijk aan is er de afgelopen weken al veel ingepakt aan boeken, creabeaspul, ehhh, art supplies dus, en kleine dingetjes die meegaan. De komende week wordt dat afgerond en zien we nog een aantal naaste vrienden. In de laatste week moet de gezondheidsverklaring voor het hondje nog in orde gemaakt worden en afscheidseten we nog met mijn broer en schoonzussen, met mijn collega's, en met mijn kinderen.
En op 21 januari is het dan zover. Om 21:30 stijgen we op. We hebben de afscheidsmomenten bewust steeds in kleine setting gehouden; op een groot afscheidsfeest spreek je niet iedereen, en een vliegveld als afscheidsplek is niks waard. Na aankomst in Bangkok rijden we met een gehuurde auto in een aantal dagen naar Chiang Dao. Als alles volgens plan verloopt trekken we op 1 februari in ons nieuwe onderkomen. Maar het is natuurlijk wel Thailand hè, dus of zo'n plekje dat eigenlijk te mooi is om waar te zijn ook werkelijk waar is, dat weten we op 1 februari.
Op facebook waren de foto's van het huisje al te zien; hier zijn ze voor degenen die daar niet vertoeven.
