De rij bij de incheckbalie is enorm en
als we eindelijk aan de beurt zijn gaat er iets mis in het
computersysteem. Zo'n beetje als allerlaatste staan we er nog, maar
wie het laatst lacht...
De ochtend hebben we nog in Khao Yai
doorgebracht en op ons dooie akkertje zijn we de lange weg naar de
zuidelijke uitgang afgereden, hier en daar stoppend voor mooie
plaatjes en whoewhoewhhhhoepende gibbons. Een paar kilometer buiten
het park stoppen we om te eten en komen we erachter dat ons vliegtuig
niet om 12 uur vannacht vertrekt, maar om 2 uur. In plaats van heel
rustig aan te doen, besluiten we om dan maar zo snel mogelijk door te
rijden en bij het vliegveld nog een paar uur een kamer te huren.
De auto is intussen grijs in plaats van
wit. De dame van Thai Rent gelooft mij echter op mijn bruine ogen,
dat er echt geen schade is ontstaan de afgelopen 3 weken. Op het
vliegveld kunnen we een nabijgelegen hotel regelen, inclusief
shuttle, en zo liggen we om een uur of 5 een lunch van thee met chips
op bed te verorberen. De shuttle terug is besteld voor half 12. Ik
word vlak voordat de wekker zou gaan wakker en keurig op de geplande
tijd worden we uitgerust afgeleverd bij de juiste terminal.
Bij de meeste balies is niets te doen,
maar bij één maatschappij staat een gigantische rij. Daar mogen we
dus bij aansluiten. Ik baal dat ik toch niet in het hotel geprobeerd
heb online in te checken, want dan hadden we zowat meteen door kunnen
lopen. Nu duurt het bijna anderhalf uur voor we aan de beurt zijn en
scheelt het maar 10 minuten of de bagage-checkin was al gesloten.
De baliemedewerkster tuurt gespannen op
haar scherm. Het bagagelabel wil niet uit de printer komen en met de
instapkaarten lijkt het ook niet te lukken. Ze zegt vriendelijk dat
er een problem with the computer is en of we even patience willen
hebben. Veel keus hebben we niet, dus we hebben patience. Dan komt er
toch een bagagelabel. Dat gaat aan de koffer, maar die blijft
vervolgens gewoon op de band staan. We moeten nog wat patience hebben
en no, er is certainly no problem with the tickets.
Er wordt wat geklikt op het toetsenbord
en er wordt wat gebeld, en dan komt er weer een bagagelabel, dat ook
aan de koffer gaat. Op dat moment is de bagage-incheck echter
gesloten en moeten we de koffer bij een of ander loket gaan
afleveren. Na weer 5 minuten hebben we nog altijd geen instapkaarten
en wordt de baliemevrouw zenuwachtig. Of ik dan toch alvast maar mijn
koffer weg wil brengen. Natuurlijk wil ik dat. Als ik terugkom duurt
het nog een paar minuten, maar dan zijn daar toch de felbegeerde
kaarten. Met als aangename verrassing dat we het eerste deel van de
reis business class zitten. Blijkbaar zijn onze stoelen al vergeven.
Het wordt nog even stressen bij de
security en paspoortcontrole, de final call voor onze vlucht wordt
omgeroepen, we glippen als laatsten het toestel in en even later
geven we een inkijkje in onze afkomst als Mieke aan de champagne zit
en ik aan de verse jus d'orange.
%2B(Large).jpg)
De stoelen kunnen op ingenieuze
wijze helemaal plat, de tafel is groot genoeg om je blad met eten op
te zetten, het bestek is zwaarder, het koffiekopje is een echt
koffiekopje, je kunt blijven pakken van de croissantjes en broodjes,
je krijgt een tafelkleedje en een linnen servet en de stewardes komt
zich persoonlijk voorstellen. We hebben haast spijt van dat hotel.
Maarja, zonder dat waren we veel eerder op het vliegveld geweest en
hadden anderen nu languit gelegen en champagne gedronken. Voortaan
gaan we denk ik standaard achteraan de rij staan.
Uiteindelijk zijn we met al die extra
toeters en bellen geen minuut eerder in Dubai. Wat dat betreft is de
business class natuurlijk een geweldige wassen neus. In de
aansluitende vlucht naar Amsterdam kunnen we elkaar gewoon weer
aanraken. Doordat de 3e stoel in ons rijtje leeg blijft voelt het
toch een beetje als business class. Met dun bestek, een klein
tafeltje en een papieren servetje, dat dan weer wel. Wel leuk om een
keer meegemaakt te hebben.
